روزنامه هم‌میهن در یادداشتی با عنوان «اینترنت بازی نیست» به نقد اظهارات اخیر جواد لاریجانی مبنی بر شعار ساختگی بودن «دسترسی آزاد به اطلاعات» و «تسهیل تعامل با محیط‌های اجتماعی فضای مجازی» پرداخته است.

این روزنامه در این زمینه نوشت: یادداشت آقای جواد لاریجانی در خبرگزاری فارس، یادداشت مفصلی است. کلیت صحبت‌های ایشان نکته جدیدی ندارد، فقط آمرانه‌تر است و گویی که تنها ایشان می‌دانند در این وضعیت مبهم چه باید کرد و نکرد. ایشان که خبرگزاری فارس سمت‌شان را «تحلیلگر ارشد مسائل بین‌الملل» عنوان کرده، در انتهای یادداشتی که گویی نقشه راه کشور برای رسیدن به ثبات و امنیت است مصرانه خواستار این شدند که «اینترنت بازی» را لااقل برای چند ماه متوقف کنند.

در جایی از این یادداشت، جواد لاریجانی «دسترسی آزاد به اطلاعات» و «تسهیل تعامل با محیط‌های اجتماعی فضای مجازی» را شعارهای ساختگی می‌داند. به‌خاطر تعدد برادران لاریجانی که هرکدام در همه این چند دهه سمت بالایی در مدیریت کشور داشته‌اند، ممکن است که خواننده این پنج برادر بزرگوار را با یکدیگر اشتباه بگیرد. ایشان به‌جز تحلیلگر ارشد مسائل بین‌الملل، در حال حاضر مدیر پژوهشگاه دانش‌های بنیادی هم هستند.

پیش‌تر هم دبیر ستاد حقوق بشر قوه‌قضائیه بودند. از منظر هر سه شأنِ ایشان (مدیرارشد حقوق بشر، مدیر پژوهشگاه و سیاستمداری با سال‌ها تجربه) سخنان‌شان در یادداشت مزبور نه‌فقط عجیب که ترسناک است. عجیب است که مدیر یک پژوهشگاه که حتماً خود هم باید بهره‌ای زیاد از دانش داشته باشد، با تفکر انتقادی و مهم‌تر از آن با چگونگی مواجهه با یک مسئله بیگانه باشد. در مواجهه با چنین حرفی اول از همه باید به آنچه در جهان روال و رویه بوده است، نگاه کرد. اینترنت ایران یکی از بدترین اینترنت‌های جهان است. از نامتصل‌ترین کشورها به شبکه جهانی هستیم.

همه کشورهای دیگر هم دشمنانی دارند که می‌خواهند به آن‌ها نفوذ کنند. پس اینکه اینترنت نیم‌بند ایران را عامل اصلی نفوذ دشمن بدانیم لااقل با آنچه رویه همه دیگر جهان است، همخوانی ندارد. سال‌هاست متخصصان امر می‌گویند که فیلترشکن‌ها همچون اسب تروا، اصلی‌ترین عامل دسترسی دشمن به فضای سایبریست. این چندسال اخیر که فیلترشکن‌ها دیگر تابلوی تبلیغاتی سازمان موساد شده بود برای جذب نیرو در ایران. همچنین یکی از مهم‌ترین نقاط ضعف ما در امنیت فضای سایبری، نبود نیروهای متخصصی است که با دانش و هوش خود پاسدار این فضا باشند؛ نیروهایی که به‌جای کار در این خاک، هر کدام‌شان در یکی از شرکت‌های مشهور غرب و شرق عالم مشغول به کار هستند.

کاش آقای لاریجانی متوجه باشند که یکی از عوامل رانده‌شدن این نیروهای متخصص، همین‌عدم اتصال‌شان به جهان است و اینترنتی که برای اپلای کردن دانشگاه هم باید هزار بدبختی و مصیبت می‌کشیدند. آقای لاریجانی احتمالاً فقدان چنین نخبگانی را در پژوهشگاه خودشان حسابی درک کرده‌اند.

عجیب اینکه آقای لاریجانی سال‌ها یکی از مدیران ارشد حقوق بشر در ساختار سیاسی کشور بوده است و حالا او دسترسی آزاد به اطلاعات را شعاری ساختگی می‌داند. اینکه «دسترسی آزاد به اطلاعات» را این روزها ساختگی بدانیم، مانند این است که گزاره حق برخورداری از بهداشت و حتی حیات را ساختگی بدانیم.

سخن ایشان به‌عنوان کسی که سال‌ها بر مسند حقوق بشری بوده، فقط در حالی قابل درک است که بپذیریم ایشان، «اطلاعات» در حق دسترسی آزاد به اطلاعات را با اطلاعات طبقه‌بندی‌شده امنیتی اشتباه گرفته‌اند. اینکه مردم حتماً باید به اطلاعات دسترسی آزاد داشته باشند یک سخن است؛ اینکه مسئولان در حفظ اطلاعات طبقه‌بندی‌شده‌ای که دسترسی دشمن به آن‌ها امنیت را به خطر می‌اندازد، یک بحث دیگر است. بعید می‌دانم هیچ کسی در دومی شک داشته باشد و بعید می‌دانم هیچ آزاداندیشی اولی را ساختگی بداند. صحبت‌های جواد لاریجانی در این وضعیت ترسناک هم است.

در وضعیتی که ثابت شد ما جز خودمان هیچ‌کس را نداریم، همه دوستان منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای هم از قرار معلوم دوستان زمان صلح‌اند، وضعیتی که فرقه اینترنشنال نشسته است تا از قطره آبی در ایران سونامی بسازد، اینکه آقای لاریجانی به این راحتی مردم را دلسرد و بدتر از آن مشوش می‌کند حقیقتاً ترسناک است. اینکه کسی که تقریباً دوسوم عمرش را در کسوت سیاستمدار زیسته است، مردم مضطرب و داغدیده را نگران کند و یکی از مهم‌ترین اسباب زندگی آن‌ها را بازی بداند نه‌فقط عجیب که ترسناک است.

ترسناک از این بابت که دیگر سیاستمداران همی در این شرایط خوف و رجا، شرایطی که به قول آن مسئول راهی جز همبستگی نداریم به روال همیشه در نظر و عمل راه قطبی کردن جامعه پیش گیرند. عجیب است که آقای لاریجانی در کسوت تحلیلگر ارشد مسائل بین‌الملل، جهان را چنین ساده درک می‌کند و گمان می‌کند که با محروم کردن مردم از اینترنت کسی جز مردم ضرر خواهند کرد و ترسناک اینکه ایشان از شأن کارشناسی ارشدی و حیطه نظر در کسوت اجرایی و تصمیم‌گیری بتوانند تاثیرگذار باشند. درنهایت کاش یکی به گوش ایشان برساند که نه اینترنت بازی است نه امنیت، ازقضا بازی اصرار به تکرار راه شکست‌خورده در این روزگار خاکستریست.

نویسنده: علی ورامینی