فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست
دل سرگشته ما غیر تو را ذاکر نیست

اشکم احرام طواف حرمت می‌بندد
گر چه از خون دل ریش دمی طاهر نیست

بسته دام و قفس باد چو مرغ وحشی
طایر سدره اگر در طلبت طایر نیست

عاشق مفلس اگر قلب دلش کرد نثار
مکنش عیب که بر نقد روان قادر نیست

عاقبت دست بدان سرو بلندش برسد
هر که را در طلبت همت او قاصر نیست

از روان بخشی عیسی نزنم دم هرگز
زان که در روح فزایی چو لبت ماهر نیست

من که در آتش سودای تو آهی نزنم
کی توان گفت که بر داغ دلم صابر نیست

روز اول که سر زلف تو دیدم گفتم
که پریشانی این سلسله را آخر نیست

سر پیوند تو تنها نه دل حافظ راست
کیست آن کش سر پیوند تو در خاطر نیست

شرح لغت: معنی لغتی برای این غزل وجود ندارد.

تفسیر عرفانی:‌

۱- حضرت حافظ در بیت چهارم و ششم می فرماید:

اگر دوستدار تهی دست و فقیر، طلای دل و جان خود را نثار تو کرد، به او عیب مگیر زیرا به نقد رایج زمان قادر نمی باشد.

من که از سوز عشق تو به شکایت آهی بر نمی آورم. نمی توان پنداشت که سرانجام در برابر دعاهای جانگداز تو شکیبایی و تاب بیاورم.

حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.

تعبیر غزل:

تمام فکر و ذکرت هدفی است که در سر داری و به هیچ چیز دیگر جز آن فکر نمی کنی. با دست خالی قصد انجام کار بسیار بزرگی را داری ولی بدان که جوینده یابنده است. با همت بلندی که تو داری حتما به مقصود خواهی رسید. فقط در مقابل مشکلات صابر باش و از راهی که انتخاب کرده ای روی مگردان.