فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

آن جوان بخت که می‌زد رقم خیر و قبول
بنده پیر ندانم ز چه آزاد نکرد

کاغذین جامه به خوناب بشویم که فلک
رهنمونیم به پای علم داد نکرد

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد
ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر
آشیان در شکن طره شمشاد نکرد

شاید ار پیک صبا از تو بیاموزد کار
زان که چالاکتر از این حرکت باد نکرد

کلک مشاطه صنعش نکشد نقش مراد
هر که اقرار بدین حسن خداداد نکرد

مطربا پرده بگردان و بزن راه عراق
که بدین راه بشد یار و ز ما یاد نکرد

غزلیات عراقیست سرود حافظ
که شنید این ره دلسوز که فریاد نکرد

شرح لغت: معنی لغتی برای این غزل وجود ندارد.

تفسیر عرفانی:‌

حضرت حافظ در بیت های چهار، هشت و نهم می فرماید:

* آنکه به جمال خدا آفریده تو اعتراف نکند، خانه آرایشگر هستی، آرزوی وی را نقش نبندد و به کام دلش نرساند.

* ای رامشگر، دستگاهی را که می خواستی تغییر بده و نغمه عراقی را بزن زیرا یار من آن سوی رفت و از دلشدگان یاد نیاورد.

* سخن شور انگیز حافظ شعر دلپذیر عراقی است. کیست که این نغمه های جانسوز را بشنود و خروش از جانش بر نیاید.

حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.

تعبیر غزل:

اختلافی بین شما به وجود آمده که تو سعی بسیار کرده ای که آن را از بین ببری ولی تاکنون تلاشت بی نتیجه مانده است. گرچه تو قصد جبران آن را داشته ای، ولی او فرصت جبران به تو نداده است. همانگونه که تا به حال راز دل خود را با هیچ کس نگفته ای، پس از این هم رازدار باش و به تلاشت ادامه بده که موفق خواهی شد.