باشگاه خبرنگاران جوان- خرداد سال ۱۴۰۲ نگهبان یک بیمارستان مدعی شد دو پسر جوان را که رفتارشان مشکوک بوده و قصد پرس و جو از وضعیت یک بیمار چاقو خورده را داشته‌اند دستگیر کرده‌اند.

وقتی مأموران به بیمارستان رفتند مشخص شد بیمار فوت کرده است؛ بنابراین دو پسر جوان به نام‌های خسرو و منوچهر تحت بازجویی قرار گرفتند. منوچهر در جریان بازجویی‌ها به قتل اعتراف کرد و گفت: «در یکی از خیابان‌های ورامین با نامزدم کنار جدول خیابان نشسته بودیم که پسر جوانی با دوستش به سراغ مان آمدند و گفتند اینجا چکار می‌کنید؟ احساس کردم که قصدشان اخاذی است من هم در جواب گفتم به شما مربوط نیست، اما ناگهان یکی از آنها چاقویی از زیر لباسش بیرون کشید و زیر گردنم گذاشت و گفت تلفن همراه و پول‌هایت را بده. من هم برای دفاع از جان خودم و دوستم چاقویم را بیرون کشیدم و چند ضربه به او زدم همدستش هم از ترس فرار کرد.»

متهم افزود: «پس از آن ما محل را ترک کردیم، اما عذاب وجدان داشتم به همین خاطر به دوستم خسرو زنگ زدم و با او به بیمارستان رفتیم تا از وضعیت پسر جوان جویا شویم که ما را گرفتند.»

بعد از اظهارات متهم، دختری که زمان حادثه همراه او بود در بازجویی‌ها اظهارات منوچهر را تأیید کرد و گفت: «مقتول و دوستش قصد داشتند با تهدید چاقو اموال مان را سرقت کنند که منوچهر با چاقو او را زد و بعد هم از ترس مان فرار کردیم.»

با اظهارات صریح متهم دوست او آزاد، اما همدست مقتول به اتهام شروع به سرقت بازداشت شد و پرونده برای رسیدگی به شعبه ۱۱ دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد.

در دادگاه چه گذشت؟

در ابتدای این جلسه اولیای دم درخواست قصاص کردند.

پس از آن متهم به جایگاه رفت و گفت: «من قصد قتل نداشتم فقط می‌خواستم از خودم و نامزدم دفاع کنم. آنها سارق و زورگیر بودند.»

قاضی از متهم پرسید: شما همیشه چاقو حمل می‌کردید؟

متهم جواب داد: بله، اما اولین باری بود که از آن استفاده کردم.

با پایان جلسه دادگاه قضات برای صدور رأی وارد شور شدند.