به‌تازگی گروهی از ستاره‌شناسان اعلام کرده‌اند که ممکن است زمین و کهکشان راه شیری در قلب یک «خلأ کیهانی» بسیار بزرگ قرار گرفته باشند، منطقه‌ای از فضا که بسیار خالی‌تر از حد انتظار است.

این پژوهش که نتایج آن در همایش ملی نجوم بریتانیا منتشر شده، اگر تأیید شود، می‌تواند یکی از بزرگ‌ترین معماهای کیهان‌شناسی را حل کند: معمای «کشش هابل»؛ یعنی اختلافی عجیب میان سرعت انبساط جهان در اندازه‌گیری‌های مختلف.

دکتر «ایندرانیل بانیک» از دانشگاه پورتسموث، که یافته‌ها را ارائه کرده، می‌گوید: «اگر کهکشان ما نزدیک به مرکز یک خلأ بزرگ باشد، ممکن است این انبساط سریع‌تر از واقعیت به‌نظر برسد.» به‌عبارت ساده‌تر، خالی بودن منطقه‌ی اطراف ما باعث می‌شود که سایر اجرام با سرعت بیشتری از ما دور شوند و همین باعث خطا در محاسبه‌ی سرعت انبساط جهان می‌شود.

خلأی به وسعت یک میلیارد سال نوری

براساس این نظریه، این خلأ باید چیزی در حدود یک میلیارد سال نوری وسعت داشته باشد و چگالی کهکشان‌ها در آن ۲۰ درصد کمتر از میانگین کل جهان باشد.

این ایده تازه نیست، اما حالا با استفاده از شواهدی تازه از «نوسان‌های آکوستیک باریونی»، پژواک‌هایی از امواج صوتی پس از مهبانگ (Big Bang)، تقویت شده است. این امواج، ساختار کهکشان‌ها را در سراسر کیهان شکل داده‌اند و حالا بررسی آن‌ها نشان می‌دهد که الگوی کهکشان‌های اطراف ما کمی متفاوت است؛ چیزی که با زندگی در یک خلأ بزرگ سازگار است.

زندگی در یک منطقه‌ی تنها؟

اگر این نظریه درست باشد، معنایش این است که گوشه‌ی ما از جهان بسیار خلوت‌تر از سایر مناطق است. این موضوع نه تنها برداشت ما از ساختار کلی جهان را تغییر می‌دهد، بلکه پیامدهای مهمی برای درک ما از شکل‌گیری کهکشان‌ها، ماده تاریک و حتی مدل‌های اولیه‌ی کیهان دارد.

با این حال، دانشمندان هشدار می‌دهند که هنوز راه زیادی باقی‌ست تا به قطعیت برسیم. اما یک چیز روشن است: ممکن است جهان اطراف‌مان از آنچه فکر می‌کردیم بسیار خالی‌تر و تنهاتر باشد.

منبع خبر آنلاین

انتهای پیام/