فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان
که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان

مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت
گفت ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان

تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود
بنده من شو و برخور ز همه سیمتنان

کمتر از ذره نه‌ای پست مشو مهر بورز
تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان

بر جهان تکیه مکن ور قدحی می داری
شادی زهره جبینان خور و نازک بدنان

پیر پیمانه کش من که روانش خوش باد
گفت پرهیز کن از صحبت پیمان شکنان

دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل
مرد یزدان شو و فارغ گذر از اهرمنان

با صبا در چمن لاله سحر می‌گفتم
که شهیدان که‌اند این همه خونین کفنان

گفت حافظ من و تو محرم این راز نه‌ایم
از می لعل حکایت کن و شیرین دهنان

شرح لغت: معنی لغتی برای این غزل وجود ندارد.

تفسیر عرفانی:

حضرت حافظ در بیت های دوم و سوم می فرماید:

* معشوق سرمست از کنار من عبور کرد و با عنایت به این فقیر نگاه کرد و گفت ای روشنی چشمان و نور بزم شاعران شیرین زبان، تا چند تهی دست و فقیر باشی؟ برخیز و بنده عشق من باش و با من عشق بورز تا از تمام زیبارویان بهره مند شوی.

– بیت دوم و سوم موقوف المعانی هستند.

* صبا گفت ای حافظ من و تو محرمان راز نمی باشیم. پس از شراب قرمز حرف بزن و داستان بگو چون از عالم غیب فقط خدا خبر دارد.

حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.

تعبیر غزل:

آنکه در نظر تو دارای قدرت و منزلتی والاست تنها به این دلیل به تو روی آورده است که قلبی پر از مهر و صفا و صمیمیت داری، پس به جای مال دنیا او را از عشق و همدلی بی نیاز بساز تا با کمک او و توکل به خدا بر دشمنان ظفر یابی و به کامیابی برسی.