جعفری جوزانی با بیان اینکه «شیر سنگی» محصول جنگ است، گفت: در آن زمان جنگ ایران و عراق بود و من دو فیلم «شیرسنگی» و «در مسیر تندباد» را ساختم و اگر توجه کرده باشید فیلم‌های من بیشتر درباره ابعاد جنگ است تا خود جنگ.

او افزود: وقتی بیگانه به خاک آدم می‌آید تحقیرآمیز‌ترین اتفاق ممکن است و هر کسی جز این، چیزی بگوید دروغ است. مردم در جنگ ایران و عراق دلاورانه و با دست خالی جنگیدند؛ در حدی که جیپ جنگی را هل می‌دادند تا روشن شود درحالی‌که دشمن کاملا مسلح بود.

این کارگردان در ادامه به انتقاد از کم‌رنگ شدن فرهنگ دوستی و رفاقت در دنیای فیلمسازی پرداخت و گفت: آدم‌ها در گذشته واقعا هنرمند بودند و مانند امروز کاسب‌کار نبودند. برخی از بچه‌ها که آن دوران کار می‌کردند بسیار بااخلاق‌تر و منظم‌تر بودند و همه‌جوره با پروژه همکاری می‌کردند.

ما برای ساخت «شیرسنگی» در سیاه‌چادر زندگی ‌می‌کردیم و گاهی رتیل وارد چادرها می‌شد اما تمام عشق ما این‌ بود که کار را به سرانجام برسانیم و حتی یک‌ نفر هم نسبت به شرایط اعتراض نمی‌کرد. در دهه ۶۰ انقلاب هنوز نو بود و ما واقعا می‌خواستیم فرهنگ را به جهان نشان دهیم‌ اما این همبستگی دیگر این روزها پیدا نمی‌شود.

جعفری جوزانی با اشاره به خرده فرهنگ عشایر در فیلم گفت: عشایر ستون فقرات ملت ایران هستند و در طول تاریخ عشایر هرگز به این‌ مملکت خیانت نکرده‌اند و همواره ظلم‌ستیز بوده‌اند. در زمان جنگ نیز خط‌شکن‌های جبهه بچه‌های بختیاری بودند و فقط با نان و خرما به دل خط می‌زدند. من تا پنج سالگی میان عشایر بزرگ شده‌ام و خاطرات آنها همواره در ذهنم‌ مانده است و در فیلم‌هایم نیز از این تجربیات استفاده کرده‌ام.

او افزود: افرادی مانند علی نصیریان، عزت‌الله انتظامی، شجاع‌نوری و... عاشق سینما بودند و هرگز درباره دستمزدشان چیزی نمی‌گفتند. حتی وقتی هنگام ساخت فیلم به مشکل مالی شدیدی برخوردیم انتظامی و نصیریان پیش من آمدند و پیشنهاد دادند یکی از آنها خانه اش را بفروشد و به فیلم کمک کند و هر دو در یک خانه زندگی کنند. حتی یادم می‌آید اکبر عبدی برای فیلم «ناصرالدین شاه آکتور سینما» که من تهیه کننده فیلم بودم سفید امضا کرد و رفت و هیچ مبلغی را به من نگفت.

جعفری‌جوزانی گفت: سینما وقتی آبرومند شد دو جریان آن را به نفع خود مصادره کردند؛ یکسری آدم بی‌ربط که پول زیاد وارد سینما کردند و سلیقه نازل خودشان را به سینماگران تحمیل کردند. فیلم تجاری چیز بدی نیست اما نباید به هر قیمتی آن را ساخت. گروه دوم نیز سینمای پروپاگاندا بود و پولی که ازطریق ارگان‌های دولتی وارد سینما شد و لحن فیلم‌ها را تغییر داد.