داستان‌نویس و همسر مریم حسینیان درباره وضعیت او اظهار کرد: مریم پس از شش سال و نیم مبارزه با کنسر (سرطان) اکنون در کماست. زمانی که بیماری‌اش شروع شد، گفتند شش - هقت ماه طول می‌کشد، اما شش سال و نیم ادامه پیدا کرد. او بار‌ها بیماری را شکست داد، منتها الان کبدش از کار افتاده و در منزل به دستگاه اکسیژن وصل است.

او با اشاره به «۱۴ سال زندگی عاشقانه با مریم حسینیان» گفت: بدترین لحظاتی را که در ادبیات خوانده بودم، این روز‌ها دارم تجربه می‌کنم و بنا بر وصیتش اگر اتفاقی برایش بیفتد او را به زادگاهش، مشهد خواهیم برد.

یزدانی‌خرم که از ازدواج با حسینیان یک پسر به نام امیرحسین دارند، همسرش را داستان‌نویس فوق‌العاده‌ای خواند که اهل هیاهو نبوده است.

این فعال حوزه نشر و روزنامه‌نگار همچنین با اشاره به دزدی از خانه‌اش در سال ۱۴۰۱، گفت: در آن سال فقط طلا‌ها و یادگاری‌های مریم را بردند. لپ‌تاپ و هارد‌هایی که داشتیم روی میز گذاشته بودند و اتاق خوابمان را به شدت به هم ریخته بودند. مریم از این اتفاق خیلی ناراحت بود.

او افزود: اتفاق دیگری که مریم را آزار داد، جنگ بود. به خاطر آخرین عمل، مریم زخم بسیاری داشت و امکان این که او را به جای دیگری منتقل کنیم نداشتیم. این مسئله او را اذیت کرد. من دیگر با اسرائیل خصومت شخصی دارم.

یردانی‌خرم در ادامه از پزشکان مریم حسینیان، دکتر مهرداد بهلولی و دکتر نیک‌فر و موسسه نیکوکاری کنترل سرطان ایرانیان (مکسا) تشکر و از زحمات آنها قدردانی کرد.

مریم حسینیان زاده اول فروردین سال ۱۳۵۴ در مشهد است. او مهندسی خاک‌شناسی خود را از دانشگاه فردوسی مشهد گرفته و کارشناسی زبان و ادبیات فارسی را از دانشگاه پیام نور مشهد دریافت کرده است.

«بهار برایم کاموا بیاور»، «بانو گوزن»، «ما اینجا داریم می‌میریم» و «نئوهاوکینگ‌ها یا سازش با سوراخ‌های جوراب مورچه» از آثار این نویسنده هستند. رمان «بهار برایم کاموا بیاور» برای نخستین‌بار در سال ۱۳۸۹ چاپ شد؛ نخستین رمان مریم حسینیان که نامزد جایزه بنیاد هوشنگ گلشیری هم شد.

مجموعه داستانِ کوتاه «مار یا انگشت» و بازآفرینی داستان‌های «منطق‌الطیر» برای نوجوانان (نشر پارسه) هم دیگر آثار اوست.