فرارو- نزدیک به شصت سال بود که ایران در شهرک جهانی هنر پاریس، صاحب چهار آتلیه بود. حالا پس از شصت سال حضور مستمر، شهرک جهانی هنر، از ایران سلب مالکیت کرده است.

به گزارش فرارو، شهرک بین‌المللی هنر پاریس یا «سیته» در سال 1947 به همت فلیکس برونو، پل لئون و ارو اسلمن بنیان‌گذاری شد. هدف از احداث این شهرک، حضور هنرمندان از سراسر جهان و همفکری در راستای خلق آثار هنری بود.

درباره شهرک بین‌المللی هنر پاریس

شهرک بین‌المللی هنر پاریس، رفته‌رفته تبدیل به محلی برای گردآمدن هنرمندان جهان در راستای همفکری شد. این شهرک که در شهر پاریس و مشرف بر رودخانه سن ساخته شده، سالانه میزبان تعداد زیادی از هنرمندان جهان است.

ساختار مدیریتی این شهرک بر پایه مشارکت کشورهای مختلف جهان و نهادهای فرهنگی آن‌هاست. در حال حاضر این شهرک دارای 326 آتلیه است که در مجموع یک‌سوم آتلیه‌های آن متعلق به کشور فرانسه و بقیه آتلیه‌ها بر حسب مشارکت کشورهای مختلف به آن‌ها واگذار می‌شود.

پذیرش مهمان در شهرک هنر پاریس یا از طریق فراخوان‌های عمومی و یا از مسیر معرفی نهادهای شریک صورت می‌گیرد.

عضویت و سلب مالکیت از ایران

عضویت در این شهرک افتخار فرهنگی بزرگی به حساب می‌رود. ایران از اولین کشورهایی است که علاوه بر تهیه چهار آتلیه در شهرک بین‌المللی هنر پاریس، از بنیان‌گذاران اصلی آن نیز به شمار می‌رود. عضویت ایران در این شهرک، به دهه چهل برمی‌گردد و به مدت شصت سال، ایران یکی از مهم‌ترین کشورهای موجود در فهرست این شهرک به حساب می‌آمد.

هنرمندان ایرانی زیادی تا به امروز در این شهرک سکونت داشته‌اند که از شاخص‌ترین آن‌ها می‌توان به سهراب سپهری، ایران درودی، فرشید مثقالی، محسن وزیری‌مقدم و آفرین سجادی اشاره کرد.

در سال 2019 خبرگزاری فرانسه به نقل از بندیکت الیوت، رئیس شهرک، هنرمندان ایرانی را در جایگاه ششم در بین 100 کشور قرار داد.

با این وجود، مدتی است که از ایران در این اقامتگاه سلب مالکیت شده است. دلیل سلب مالکیت از ایران، خودداری از پرداخت هزینه‌های نوسازی و نگهداری عنوان شده است. شنیده‌ها حاکی از آن است که مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد ایران، در طی چند ماه گذشته، به هیچ کدام از تماس‌ها و نامه‌های ارسالی از سوی شهرک پاسخ نداده‌اند.

به گفته جواد صادقی، مسئول پیگیری پرونده سیته در ارشاد: «اگر کشوری پنج سال، هنرمندی اعزام نکند یا هیچ فعالیتی نداشته باشد، امکان استفاده از فضای اختصاصی از او گرفته می‌شود. ما نه اعزام داشتیم، نه تعمیر کردیم، نه پاسخ‌گو بودیم.»

صادقی، در باره سلب مالکیت از ایران نیز گفته است که : «سیته فقط یک ساختمان نبود؛ ویترینی جهانی برای فرهنگ و هنر ایران بود. جایی برای گفتگو با هنرمندان دیگر کشورها، و فرصتی برای دیده شدن هنرمندان جوان ایرانی در سطح بین‌المللی. این بلندگو را با بی‌توجهی خاموش کردیم.»