عضو شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت :

هر بار که از پیشرفت صنعت خودرو سخن به میان می‌آید، نگاه‌ها به خطوط تولید، تعداد خودروهای تولیدی یا میزان داخلی‌سازی معطوف می‌شود. اما واقعیت این است که موتور اصلی پیشرفت در این صنعت، دیگر در سالن‌های پرسکاری و مونتاژ قرار ندارد؛ بلکه در دل فناوری‌های الکترونیکی نهفته است.

امروز، از ECU و سیستم‌های مدیریت موتور گرفته تا جلوآمپرهای دیجیتال و سامانه‌های کمک‌راننده، قلب تپنده خودروهای مدرن در گرو صنایع الکترونیک پیشرفته است.با این حال، ایران در این عرصه عملا زمین خالی را به نمایش گذاشته است.

نه تنها شرکت‌های بزرگ خودروسازی ما در تولید و توسعه فناوری‌های الکترونیکی وابسته به خارج هستند، بلکه حتی یک زنجیره منسجم داخلی برای بومی‌سازی این فناوری‌ها شکل نگرفته است. در دنیایی که اپل، سامسونگ و شیائومی توانسته‌اند با تسلط بر الکترونیک، به بازیگران مهم خودروسازی تبدیل شوند، ما هنوز درگیر تامین قطعات ابتدایی از منابع پراکنده و بعضا بی‌کیفیت هستیم.

در این میان، نبود یک استراتژی جامع ملی، مشکل را پیچیده‌تر کرده است. در بسیاری از کشورهای پیشرو، دولت‌ها با هدایت زنجیره تامین و ادغام ظرفیت‌های پراکنده، خودروسازان را به سمت همکاری در تحقیق و توسعه سوق داده‌اند.

نمونه روشن آن، همکاری هیوندای و کیا در توسعه مشترک پیشرانه‌هاست. اما در ایران، حتی دو خودروساز بزرگ کشور نیز با وجود سهم غالب از بازار، بدون هماهنگی استراتژیک عمل می‌کنند و بودجه اندکی آن هم کمتر از ۱۰ درصد گردش مالی را به توسعه محصول اختصاص می‌دهند.

همزمان واردکنندگان و مونتاژکاران با سهمی کوچک از بازار، بیشترین سود را به جیب می زنند، بی آن‌که در توسعه فناوری داخلی نقشی داشته باشند، این یعنی بخش قابل‌توجهی از ارزش افزوده صنعت خودرو به جای انباشت دانش در کشور، به جیب شرکت‌های خارجی می‌رود. اصرار بر ادامه این روند، چیزی جز بازی با آینده صنعت خودرو نیست.

اگر امروز وزارت صمت و نهادهای تصمیم‌گیر به جای مدیریت روزمره، به تدوین و اجرای یک نقشه راه جامع نپردازند، من جمله از ایجاد صنایع الکترونیک پیشرفته تا ساماندهی تولید و مونتاژ خودرو و اگر حمایت واقعی از تحقیق و توسعه شکل نگیرد، فردا هزینه‌ای چندبرابر برای جبران عقب‌ماندگی پرداخت خواهیم کرد.

این صنعت زمانی می‌تواند به رده جهانی نزدیک شود که درک کند رقابت امروز، نه بر سر تعداد خودرو، بلکه بر سر میزان فناوری نهفته در هر خودرواست. و تا زمانی که ایران در فناوری‌های کلیدی مانند الکترونیک خودرو حرفی برای گفتن نداشته باشد، هرچه هم بر تولید بیفزاید، همچنان در ترافیک عقب‌ماندگی باقی خواهد ماند.