عباس عبدی فعال سیاسی اصلاح طلب در گفتگویی درباره کتاب جدیدش اظهار کرد: «بازی اولتیماتوم» در چارچوب نظریه بازی‎هاست که در آن تلاش می‎شود رفتارها را از طریق الگوهای موجود تفسیر کنند. انواع مختلف چارچوب بازی داریم که در آن افراد را در موقعیتی قرار می‎دهند که اسم آن را بازی فلان یا بهمان مثلاً بازی معمای زندانی یا غیره می‎گذارند. سپس بررسی می‎کنند که مردم در آن الگوی بازی‎ چه رفتاری از خود نشان می‎دهند. منظور از اولتیماتوم هم که مفهوم مصطلح مورد نظر نیست.

به گزارش هم میهن، در ادامه گزیده این گفتگو را می‌خوانید:

*همه رفتارهای ما تصمیمات فردی است اما این تصمیمات فردی وقتی در سطح کلان دیده می‎شود برداشت دیگری از آن انجام می‎گیرد. آنجا تفسیر اجتماعی می‎شود، اینکه پدر من، مادر من اسم من را عباس و مادر شما نامتان را سمیه گذاشت؛ انتخاب شخص آنها بوده است اما وقتی همه مادرها و پدرها اسامی‌ای که برای فرزندان‌شان انتخاب کردند را کنار هم می‎گذاریم؛ می‎بینیم طی سال‎های مختلف بر حسب جنسیت در دوران مختلف تغییراتی شکل گرفته است.

*این تغییرات اگرچه انتخاب فردی است اما مضامین اجتماعی و فرهنگی دارد. به راحتی می‎توانید تغییرات فرهنگی را به خصوص در ایران بر اساس همین نامگذاری متوجه شوید. اتفاقی که افتاده چیست؟ سیستم سیاسی رسانه ‎اش را با ارزش‎ های خودش می‎بندد و در حوزه فرهنگ و... جایی برای شما نمی‎گذارد اما وقتی شما بچه به دنیا آوردید که دیگر سیستم سیاسی وجود ندارد. تمام انتقامت را در اسم بچ ه‎ات از آنها می‎گیری. البته در حالت عادی هم اسامی تغییر پیدا می‎کند ولی آنجا کسی نمی‌خواهد انتقامش را از حوزه فرهنگ رسمی بگیرد. در این بخش حکومت نمی‎تواند کاری کند و می‎بینیم مثلاً اسم شاهان جزء اسامی پرطرفدار است. در قرآن آمده است: «...الذی تفرون منه فانه ملاقیکم» حواستان باشد از آنچه فرار می‎کنید به سرعت به آن نزدیک می‎شوید. انگار روی دایره در حال فرار از یک نقطه هستید یعنی در ابتدا در حال دور شدن از مبدأ هستید اما دارید به آن نزدیک می‎شود.

*بازی اولتیماتوم می‎خواهد این را به حکومت بگوید تو در جایگاهی نیستی که بتوانی فرهنگ مردم را شکل بدهی و هدایتش کنی. مردم راه‌هایی را برای انتقام از شما پیدا می‎کنند؛ حتی آنها که مذهبی هستند هم می‎روند و اسامی دیگری پیدا می‎کنند که هم مذهبی باشد و هم متفاوت با آنچه شما می‎خواهید باشد؛ این پاسخی است به سریال‎های متعدد تلویزیون که تا مدت‎ها آدم‎های خوب فیلم نام‌شان محمد، حسن و حسین و اسامی مذهبی است و در برابر آدم‎های بد داستان و دزد و خلاف از اسامی ملی هر چه پیدا می‎کردند، می‎گذاشتند و مردم در نامگذاری پاسخ خود را به این سیاست‌ها می‎دهند. در این کتاب همه مقالات به شکلی همین را توضیح می‎دهد.