ابراهیم برزگر استاد علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی در گفتگو با خبرنگار مهر راجع به پویش فرهنگی «مقابل ایران دوباره زانو می‌زنید» اظهار کرد: اولین نکته، رجوع به تاریخ چند هزار ساله ایران است. وقتی به این تاریخ طولانی نگاه می‌کنیم، تجربه‌ای مکرر در برابر چشمانمان قرار می‌گیرد؛ و آن اینکه هرگاه اقوام مهاجمی به ایران حمله کرده‌اند و دست به تجاوز و تهاجم فراگیر زده‌اند، از اسکندر گرفته تا مغول‌ها و حتی در جنگ جهانی دوم، در نهایت همگی در فرهنگ و تمدن غنی ایرانی حل و ذوب شده‌اند و در واقع «ایرانی» گشته‌اند.

وی یادآور شد: تهاجم مغول را در نظر بگیرید. مغول‌ها پس از آن واقعه تاریخی و اسفناک که وارد ایران شدند، دیگر از این سرزمین نرفتند؛ در ایران ماندند. اما در نسل دوم و سوم خود، یعنی در دوران سلسله‌های ایلخانی، در میان ایرانیان ذوب شدند و در برابر تمدن درخشان ایران مقهور گشتند. در واقع، سلسله ایلخانی‌ها که نوادگان مغول بودند، کاملاً ایرانی شدند و حتی بسیاری از آنان مذهب خود را تغییر دادند. مثلاً سلطان اُلجایتو، پادشاه ایلخانی، به سلطان محمد خدابنده تبدیل شد؛ نامش را تغییر داد، دینش را عوض کرد، ملیتش را تغییر داد و به پادشاهی ایرانی بدل شد. این همان فرایند «به زانو درآمدن» است که گاهی در گذر زمان و در عرصه فرهنگ رخ می‌دهد، نه صرفاً در میدان نبرد.

این استاد علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی خاطرنشان کرد: حتی اعراب مسلمان نیز که به ایران وارد شدند، تا زمان عبدالملک، زبان فارسی همچنان زبان رسمی مکاتبات اداری و دیوانی بود. چه در دوران اموی و چه در دوران عباسی، اداره و کشورداری عملاً به دست ایرانیان انجام می‌شد.

برزگر تصریح کرد: بنابراین، «به زانو درآمدن مهاجمان و متجاوزان» در برابر سرزمین نجیب ایران، در طول تاریخ به شکل‌های مختلف جلوه کرده است؛ گاهی در قالب شکست نظامی همان‌گونه که در مجسمه‌های یادگار دوره ساسانی دیده می‌شود و گاهی در عرصه سیاست و اداره کشور؛ یعنی مهاجمان کشور را می‌گرفتند، اما نمی‌توانستند آن را اداره کنند و سرانجام از نظر کشورداری در برابر توان مدیریتی و فرهنگی ایرانیان به زانو درمی‌آمدند. گاهی نیز این تسلیم، در سطح فرهنگ و تمدن جلوه‌گر می‌شد.

این استاد علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی راجع به حفظ اتحاد و افزایش اقتدار ایران در برابر دشمنان بیان کرد: آنچه امروز وظیفه ما ایرانیان مسلمان است، ادامه دادن همان مسیر تاریخی با زبان امروز است. هرکس به اندازه وسع و جایگاه خود باید کارش را به‌خوبی انجام دهد؛ استاد دانشگاه، دانشجو، دانش‌آموز، معلم، تاجر، بازاری، صنعتگر، نظامی یا سیاستمدار هر کسی در هر موقعیتی اگر وظیفه خود را به بهترین نحو ممکن انجام دهد، حاصل آن برای ایران چیزی جز اقتدار، پیشرفت و عزت نخواهد بود.