در ۴۰ کیلومتری شهرستان هوراند، جایی میان پیچ‌وخم‌های کوهستان و دشت‌های بکر، روستای عشایری خرده قشلاق قرار دارد؛ سرزمینی که طبیعت آن، صلابت و زیبایی را هم‌زمان به نمایش می‌گذارد. در دل این چشم‌انداز کم‌نظیر، مدرسه‌ای کوچک با نام غنچه‌لر برپا شده است؛ مدرسه‌ای که شاید دیوارهایش ساده باشد، اما درونش پر از امید و آینده است.

تورج محمودیان آذر، آموزگار این مدرسه، بیش از هشت سال است که زندگی خود را وقف آموزش کودکان عشایر کرده است. او تنها معلم نیست؛ پدری مهربان است که در سرمای کوهستان و گرمای دشت، چراغ دانش را در دل دانش‌آموزانش روشن نگه می‌دارد.

محمودیان آذر می‌گوید: «وقتی ایل به ییلاق کوچ می‌کند، من هم همراه‌شان می‌روم تا بچه‌ها از درس عقب نمانند. دیدن لبخندشان و شور یادگیری‌شان، بزرگ‌ترین پاداش من است.»

با آغاز کوچ سالانه عشایر، این معلم همراه دانش‌آموزان از قشلاق به ییلاق می‌رود و در مسیرهای پرپیچ‌وخم، کلاس درس را برپا می‌کند. برای او، کوه‌ها و دشت‌ها تنها مسیر کوچ نیستند؛ بلکه دفتر زندگی و آموزش‌اند.

زندگی دانش‌آموزان عشایری با کوچ‌ های فصلی گره خورده است. سه تا چهار ماه از سال را در ییلاق می‌گذرانند و باقی سال را در قشلاق. اما حضور معلمانی چون محمودیان آذر، باعث شده آموزش هیچ‌گاه در مسیر کوچ گم نشود؛ چرا که در دل هر چادر عشایری، نوری از دانایی روشن است.

در استان آذربایجان شرقی، ۱۸۸ مدرسه عشایری با تلاش ۶۱۰ معلم، آموزش بیش از ۵ هزار و ۲۵۰ دانش‌آموز را بر عهده دارند همچنین این مدارس در شهرستان‌ های کلیبر، خداآفرین، هوراند، اهر، چاراویماق و میانه گسترده‌اند؛ مدارسی که با عشق و صبر، پل ارتباطی میان کوچ و آموزش‌اند.