فرارو- شکارچیان معمولاً برای جلوگیری از آسیب دیدن، پیش از خوردن، طعمه‌های خطرناک را به‌طور کامل می‌کشند. اما اگر طعمه تهدیدی جدی نباشد و از پا درآمده باشد، ممکن است زنده خورده شود.

مثلاً وقتی گروهی از شیرها بوفالوی نر آفریقایی را شکار می‌کنند، معمولاً سعی دارند مطمئن شوند حیوان کاملاً بی‌حرکت یا مرده است تا از لگد یا شاخ‌هایش در امان بمانند. بااین‌حال، در بسیاری موارد، حتی پیش از مرگ کامل طعمه شروع به خوردن می‌کنند، نه از سر ترحم نسبت به بوفالو، بلکه برای حفظ امنیت خودشان.

شکارچیانِ تنها نیز گاهی چنین کاری می‌کنند، اما تنها زمانی که شرایط کاملاً به سودشان باشد می‌توانند خطر خوردن طعمه زنده را بپذیرند. درست همان وضعیتی که در این صحنه شاهدش هستیم.

کایمن در گل گیر کرده و توان فرار ندارد؛ جگوار از این موقعیت نهایت استفاده را می‌برد. او برخلاف روش معمول جگوارها — که با گاز گرفتن پشت سر، جمجمه طعمه را خرد کرده و آن را سریع می‌کشند — این بار مستقیماً به سراغ خوردن رفت. گویی فکر می‌کرد کایمن به‌زودی از شدت خستگی جان می‌دهد و او می‌تواند تا آن زمان از این سفره گل‌آلود بهره ببرد.

اما این تصمیم اشتباه بود: به گفته شاهد عینی، کایمن توانست آخرین رمق خود را جمع کند و دوباره به آب بگریزد. جگوار مغرور، در نتیجه چند روز غذا را از دست داد.