دانشمندان آمریکایی به یک دستاورد قابل توجه در زمینه اینترنت کوانتومی رسیده و امکان اتصال کامپیوترهای کوانتومی در فواصل بسیار طولانی را فراهم کرده‌اند. پژوهشگران روشی را توسعه داده‌اند که روی کاغذ فاصله اتصال کامپیوترهای کوانتومی را از چند کیلومتر به 2000 کیلومتر می‌رساند.

تا پیش از این، محدودیت‌های ناشی از ناپایداری حالت‌های کوانتومی، اتصال کامپیوترهای کوانتومی از طریق کابل فیبر نوری را به چند کیلومتر محدود می‌کرد. برای نمونه، اتصال یک کامپیوتر کوانتومی در محوطه دانشگاه شیکاگو به برجی در مرکز شهر غیرممکن بود.

اما با روش جدید دانشمندان دانشگاه شیکاگو، همان کامپیوتر می‌تواند به دستگاهی در خارج از شهری دیگر در آن سر آمریکا متصل شود. این پیشرفت عمدتاً مدیون افزایش چشمگیر پارامتری به نام زمان همدوسی کوانتومی است. این پارامتر مدت زمانی را مشخص می‌کند که اتم‌های درهم‌تنیده می‌توانند حالت کوانتومی خود را حفظ کنند.

هرچه این زمان طولانی‌تر باشد، امکان اتصال کامپیوترها در فاصله‌های دورتر فراهم می‌شود. پژوهشگران موفق شدند زمان همدوسی اتم‌های اربیوم را از 0.1 میلی‌ثانیه به بیش از 10 میلی‌ثانیه افزایش دهند.

حتی در برخی نمونه‌ها این زمان به 24 میلی‌ثانیه رسید که به‌طور نظری امکان اتصال در فاصله 4000 کیلومتری را فراهم می‌کند. نکته جالب این تحقیق این است که برای این موفقیت از مواد جدید استفاده نشده و تنها روشی نوین برای ساخت همان مواد قدیمی به کار گرفته شد.

در واقع دانشمندان به جای فرایند سنتی ذوب و تراش کریستال‌ها از تکنیک MBE بهره می‌برند. در این روش لایه‌های نازکی از مواد به صورت اتم به اتم اسپری می‌شوند و کریستالی دقیق و خالص ساخته می‌شود که پارامتر همدوسی کوانتومی اتم‌ها را به شدت افزایش می‌دهد.