شیزوفرنی یک اختلال روانی می باشد که از علائم آن می توان به از کار افتادن فکری و پاسخگویی عاطفی اشاره کرد. این بیماری معمولا به همراه خود توهم شنیداری و توهم های جنون آمیز دارد. اختلال روانی، شیزوفرنی معمولا در سنین 16 تا سالگی اتفاق می افتد. در این مقاله راه درمان بیماری شیزوفرنی را آماده کرده ایم. با ما همراه شوید.

شیزوفرنی معمولا در سنین ۱۶ تا ۳۰ سالگی بروز می کند و در اکثر موارد به طرز آهسته ای پیشرفت می کند و در واقع فرد نمی داند که سال هاست به این بیماری مبتلا است و لذا درمان را نمی پذیرد. اطمینان از اینکه بیمار دارو را شروع می کند و ادامه می دهد کلید موفقیت در درمان این بیماری است. خانواده و دوستان باید بر درمان نظارت داشته باشند. سایت سلامت دات لایف در مقاله درمان شیزوفرنی بیماری روان پریشی به نکات مهم در درمان شیزوفرنی می پردازیم و آخرین داروهای شیزوفرنی و عوارض این داروهای روانپزشکی را با هم مرور می کنیم.

درمان دارویی شیزوفرنی اولین گزینه در درمان شیزوفرنی است

به دنبال درمان دقیق و منظم ، بیمار مبتلا به شیزوفرنی می تواند یک زندگی خوب داشته باشد. درمان شیزوفرنی می تواند به کاهش بسیاری از علائم کمک کند. با این حال، اکثر بیماران مبتلا به اختلال، باید با علائم کنار بیایند و در طول عمر خود و خانواده آنها باید این علائم را بپذیرند و با آنها زندگی کنند.

موثرترین درمان برای بیماران شیزوفرنی معمولا ترکیبی از چند روش درمانی با هم است:

1. دارو

2. مشاوره روانشناسی توسط کترشناسان روانشناسی بالینی

3. منابع خودی کمک

دسته داروهای ضد روان پریشی (داروهای ضد سایکوز) ، سبب انقلابی در درمان شیزوفرنی شده اند. باید قدردان آنها بود ، اکثر بیماران با استفاده منظم این داروها ، قادرند در جامعه زندگی کنند ، و نه در بیمارستان های روانپزشکی.

بهترین داروهای ضد روان پریشی ( ضد سایکوز ) برای درمان شیزوفرنی عبارتند از:

ریسپریدون ( Risperidone ) – نسبت به داروهای دیگر کمتر خواب آور است. از عوارض احتمالی آن ، افزایش وزن و دیابت است ، اما در مقایسه با کلوزاپین یا اولانزاپین ، کمتر سبب این عوارض می شود و لذا داروی خوبی است.

اولانزاپین ( Olanzapine ) – این قرص علاوه بر کاهش علائم هذیان و توهم ، ممکن است نشانه های منفی شیزوفرنی را نیز بهبود بخشد. اما اولانزاپین خطر افزایش وزن و چاقی دارد. بعلاوه مصرف اولانزاپین احتمال بروز پیش دیابت و دیابت را افزایش می دهد و لذا بیماران می بایست رژیم های مناسب کم چربی داشته باشند و فعالیت جسمی داشته باشند و آزمایشات دوره ای برای دیابت داشته باشند.

کوآنتیاپین ( Quetiapine ) – این دارو در بازار ایران هم موجود می باشد. خطر افزایش وزن و دیابت دارد، ولی خطر آن کمتر از کلوزاپین و اولانزاپین است.
زیپراسیدون یا ” گلودون ” ( Geodon ) – خطر افزایش وزن و دیابت در حین مصرف این دارو ، پایین تر از سایر داروهای ضد روان پریشی ( سایکوز ) است. اما ممکن است سبب بروز آریتمی قلبی شود.

کلوزاپین (کلوزاریل) – این دارو در بیماران مقاوم به درمان می تواند موثر باشد. این دارو سبب کاهش رفتارهای خودکشی در بیماران مبتلا به شیزوفرنی می شود. خطر افزایش وزن و دیابت در مصرف این دارو بالاست.

هالوپریدول – یکی دیگر از داروهای دسته ضد روان پریشی است که در درمان شیزوفرنی استفاده می شود. این دارو دارای اثرات درمانی طولانی مدت است (هفته ها) و معمولا به صورت تزریقی هفته ای یک بار تجویز می شود، البته در موارد پذیرش بیمار قرصهای روزانه به جای تزریق عضلانی تجویز می شود. در بیمارانی که مبتلا به پارکینسون هستند و یا لیتیم مصرف می کنند ، این دارو باید با احتیاط مصرف شود. در صورت مصرف همزمان با داروهای ضد افسردگی سبب یبوست شدید می شود.

درمان اولیه در بیماری شیزوفرنی ، حتما دارو است. متاسفانه بیماران مطابق رژیم دارویی عمل نمی کنند و داروها را نمی خورند و این موضوع مشکل عمده در درمان بیماران مبتلا به شیزوفرنی است و روانپزشکان در این موارد اصطلاحا می گویند بیمار شما پذیرش یا کامپلیانس ( compliance ) برای درمان ندارد. افراد مبتلا به شیزوفرنی اغلب داروهای خود را برای مدت طولانی قطع می کنند که سبب عوارض و مشکلات زیادی برای خود و اطرافیان می شود.

بیمار مبتلا به شیزوفرنی باید ، حتی در صورت از بین رفتن کامل علائم، مصرف دارو را ادامه دهد. در غیر این صورت علائم دوباره عود خواهند کرد.

اولین باری که یک فرد علائم شیزوفرنی را تجربه می کند، می تواند بسیار ناخوشایند باشد. در این بیماران ممکن است مدت زیادی دارو بخورند و پس از مدت زمان زیادی بهبودی یابد. در طول مدت درمان ، بسیار مهم است که این بیماران ، از حمایت کامل خانواده و دوستان و خدمات اجتماعی برخوردار باشند. این حمایت می بایست از همان ابتدا که علائم برای اولین بار ظاهر می شود ، شروع شود؛ پس زدن ، پرخاش کردن ، مسخره کردن و عدم پذیرش رفتارهای این افراد ، سبب تشدید توهم ها و دیگر علائم این بیماران می شود.

منبع: سلامت دات لایف