معماری پیونگ یانگ پایتخت کره شمالی را از نزدیک ببینید + تصاویر

الیویه در مصاحبه خود گفته است که اولین کلمه ای که با دیدن شهر پیونگ یانگ به ذهن خطور می کند واژه ی «ترسناک» خواهد بود.

در پایتخت کره شمالی بیش از ۳ میلیون نفر زندگی می کنند اما بیشتر عکس های الیویه خیابان های خالی را به تصویر کشیده اند.

او می گوید مردم شهر پیونگ یانگ در طول روز با کار و درس خواندن سرگرم هستند و زندگی پرمشغله ی آن ها معمولاً در محیطی شخصی رخ می دهد و در کمال ناباوری صدای موسیقی در قسمت های پایین شهر در همه جا شنیده می شود.

شهر پیونگ یانگ یک شهر نو به شمار می آید و روز به روز بر آن افزوده می شود. نیروی هوایی ایالات متحده در طول دوران جنگ دو کره این شهر را با خاک یکسان کرد و معماری کنونی شهر بعد از سال های ۱۹۵۳ شکل گرقته است.

کیم ایل سونگ، بنیانگذار کره شمالی این شهر را «باغ بزرگ معماری جوچی» نامیده است. واژه ی «Juche» به معنای «خوداتکایی» است. در تصیویر هتل ریوگ یونگ را می بینید که ساخت آن در سال ۱۹۸۷ آغاز شد و امروزه یکی از جاذبه های اصلی شهر به شمار می آید.

ساختمان های بتنی شهر همه با رنگ های مختلف رنگ آمیزی شده اند. به گفته ی الیویه هدف از ساخت این سازه ها به شکل کنونی نشان دادن قدرت، پیشرفت و غرور ملی کشور کره شمالی است.

اگر چه ساختمان ها از معماری و زرق و برق آن چنانی برخوردار نیستند اما استحکام و دوامی که در ساخت آن ها مورد نظر بوده ایدئولوژی خود اتکایی را به بهترین شکل ممکن به نمایش گذاشته است.

به گفته ی الیویه شهر پیونگ یانگ ویترینی است از زیبایی حفظ شده معماری اصیل سوسیالیستی که هیچ نشانی از آلودگی های تصویری بیلبوردهای تبلیغاتی، مغازه های پر زرق و برق و یا ساختمان های دولتی زشت در آن دیده نمی شود.

سازه معروف موسوم به «رینک یخی» (Ice Rink) در شهر پیونگ یانگ در سال ۱۹۸۱ ساخته شده و به خیمه های سرخپوستی می ماند. این سازه ی زیبا بیش از ۶٫۰۰۰ تماشاگر را در خود جای می دهد.

در داخل این مجموعه ورزشی الیویه با اسکیت بازانی با مهارت های متفاوت روبرو شده است. عکس هایی از کیم ایل سونگ، اولین رهبر کره شمالی و بنیانگذار سیستم کمونیستی در این کشور و پسرش کیم جونگ ایل در این سالن به نمایش گذاشته آویزان شده اند.

سینمای بین المللی پیونگ یانگ که در حاشیه ی شهر قرار دارد تقریباً متروکه شده است. در صفحات سیمانی بدون تزیینات و زرق و برق این ساختمان و لبه های تیز آن می توان معماری نئوکلاسیک استالینی را به وضوح دید.

این مکان تنها برای مراسم خاص بازگشایی می شود از جمله فستیوال بین المللی فیلم پیونگ یانگ که هر دو سال یک بار برگزار می گردد.

الیویه می گوید که مکان های عمومی در شهر پیونگ یانگ در کمال ناباوری و برخلاف آن چه که در رسانه های بین المللی نشان داده می شود فضایی واقعی، ساده و انسانی دارند. مردم از آواز، خنده و گذراندن اوقاتشان در کنار خانواده و دوستان لذت می برند.

به دلیل محدودیت های شدید دولت کره شمالی بر روی اینترنت، الیویه برخلاف دیگر نقاط جهان افراد بسیار کمی را در حال ور رفتن با گوشی های هوشمندشان می دید که برای او عجیب و خوشحال کننده بود هرچند دلیل این موضوع کمی نگران کننده به نظر می رسید.

الیویه در این تصویر مردی که در داخل یک مجتمع بهداشتی دولتی موهایش را کوتاه می کند را به تصویر کشیده است.

حتی الیویه توانست در سالن تئاتر بزرگ شهر موسوم به «پیونگ یانگ گرند تئاتر» شاهد یک نمایش باشد که معمولاً اپرای انقلابی کره شمالی در همین مکان اجرا می شود.

وی به عنوان یک توریست اجازه سرک کشیدن به هر جایی بدون حضور همراه و راهنما را نداشت ولی در هر جایی که از قبل تعیین شده بود عکس هایی تهیه می کرد. به گفته ی الیویه مراکزی که به روی بازدید کنندگان خارجی باز بود با دقت انتخاب شده و از قبل همه چیز را برنامه ریزی کرده بودند.

به گفته ی الیویه به محض ورود یک خارجی به این کشور به او اعلام می شود که از چه چیزهایی می تواند و از چه چیزهایی نمی تواند عکس بگیرد. مامورین فرودگاهی و گمرکی تمامی ابزارهای دیجیتالی از جمله گوشی های تلفن همراه، دوربین، تبلت و کارت های حافظه را بررسی می کنند تا محتواهای ممنوعه را قبل از خروج شما از کشور پاک کنند.

به گفته ی الیویه در این شهر شما چیزی را می بینید که حکومت به شما اجازه دیدن آن را می دهد.