انسان باید قبل از تعلیم دیگران خود را تربیت کند

از این رو در ذیل یکی از این حکمت ها مرور می شود:

حضرت امیرالمومنین علی(ع) می فرمایند: «مَن نَصَبَ نَفسَهُ للنّاسِ إماما فلیَبدأ بتَعلیمِ نَفسِهِ قَبلَ تَعلیمِ غَیرِهِ ، و لیَکُن تأدیبُهُ بسِیرَتِهِ قَبلَ تأدیبِهِ بلِسانِهِ ، و مُعَلِّمُ نَفسِهِ و مُؤدِّبُها أحَقُّ بالإجلالِ من مُعَلِّمِ النّاسِ و مُؤدِّبِهِم»

«کسی که خود را رهبر مردم قرار داد باید پیش از آنکه به تعلیم دیگران بپردازد خود را بسازد و پیش از آنکه به گفتار تربیت کند با کردار تعلیم دهد زیرا آن کس که خود را تعلیم دهد و ادب کند سزاوارتر به تعظیم است از آن که دیگری را تعلیم دهد و ادب بیاموزد.»

پیام: سخن گفتن کسی اثر دارد که گفتار و عملش یکی باشد. قبل از یاد دادن باید یاد بگیری. کسی که معلم است نباید پیرو هوا و هوس باشد. حرف موقعی اثرپذیر است که اول در خودت اثرپذیر باشد. راهنما باید عاقل باشد و اول خود را ساخته و آراسته با عمل تعلیم و تعلم کند نه با زبان.

*برگرفته از کتاب «حکمت های نهج البلاغه»، نوشته حجت الاسلام محمدرضا هادی زاده