حتماً تا به امروز برای‌تان پیش آمده که عکس مدل‌های قدبلند، خوش‌اندام و زیبایی را دیده و در دل بگویید: «خوش به حالشان! کاش من جای آنها بودم». شاید اگر بدانید این مدل‌ها با چه سختی‌هایی روبه‌رو هستند دیگر این آرزو را نکنید. می‌خواهیم از زاویه‌ای دیگربه این موضوع نگاه کنیم.

در این‌جا چند عکس را گرد آورده‌ایم که به ما ثابت می‌کند حرفه مدلینگ، فقط استراحت و خوش‌گذرانی نیست. برای بسیاری از افراد، برگزاری هفته‌های مد، بسیار لذت‌بخش و هیجان‌انگیز است اما برای این دختران جوان همراه با استرس بسیاری است. پرو لباس، دوباره پوشیدن آن، آرایش‌کردن، پاک‌کردن آرایش و … روز را برای آن‌ها بیش از حد طولانی می‌کند. کافی است که به چشمان این دختران جوان نگاهی بیندازید: افسردگی را به وضوح در آن‌ها خواهید دید. در طول رژه‌هایی که در آن شرکت می‌کنند، گاهی درست‌رفتارکردن و حفظ خونسردی برای‌شان خیلی سخت می‌شود. چهره کوچک این دختران جوان توجه ما را به خود جلب می‌کند. نگاهی خسته و لبخندی محو: انگار قرار نیست اوضاع بهتر شود.

با اینکه بارها مطالبی امیدوارکننده درباره تغییر قوانین در حرفه مدلینگ منتشر کرده‌ایم، اما خب این تغییرات همه ماجرا نیست. کافی است به عکس‌های زیر نگاهی بی‌اندازید و حق را به ما بدهید. با وجود وضع و اعمال قوانین سختگیرانه‌ای که علیه به‌کارگیری مانکن‌های لاغر وضع شده است، همچنان این دختران جوان از بی‌غذایی رنج می‌کشند.

اولین مشکلی که سلامت مدل‌های جوان را تهدید می‌کند، اختلالات غذایی است. شاید بزرگ‌ترین کابوس یک مانکن این باشد‌ که رئیسش اورا صدا بزند و بگوید: «تو چاق شده‌ای! اگر می‌خواهی به کارت ادامه بدهی، باید وزنت را پایین بیاوری!» ترس ازدست دادن کار و عدم امنیت شغلی، این بی‌اشتهایی روانی را تشدید می‌کند.

بی‌اشتهایی، نخوردن غذا، ورزش زیاد و استفاده از قرص‌های لاغری ممکن است باعث افسردگی و یا حتی مرگ این دختران جوان شود. این افسردگی تا حدی است که بسیاری در بین آنها به مواد مخدر و الکل روی می‌آورند.

از دیگرمشکلاتی که سلامتی روحی و جسمی این دختران جوان را تهدید می‌کند، اضطراب، نداشتن بیمه سلامتی، نبود یک فضای خصوصی هنگام تعویض لباس، اجبار به داشتن روابط نامشروع، دستمزد اندک و غیره است. بسیاری ازاین مانکن‌ها قبل از آن که ازبیماری بی‌اشتهایی بمیرند، خود به زندگی‌شان پایان می‌بخشند.

برای مثال می‌توان به دائول کیم، سوپرمدل کره‌ای اشاره کرد که به گفته خودش به خاطر تنهایی، کار زیاد و تمایل به آسیب‌زدن به خود، به زندگی‌اش پایان داد. البته بی‌رحمی دنیای برندهای برتر، فقط دامن‌گیر مانکن‌های زن نیست. گاهی در مورد مردان، شرایط تلخ‌تراست. آنها اغلب به این خاطر که حرفه‌ای زنانه را دنبال می‌کنند، تحقیر می‌شوند و کمتر از مانکن‌های زن کسی آنها را تحویل می‌گیرد! دستمزدشان نیزاغلب پایین‌ترازهمکاران خانم خود است. علاوه براین، بیماری بی‌اشتهایی و مصرف قرص‌های چربی‌سوز و بدن‌سازی در بین آنها نیز نگران‌کننده به نظر می‌رسد. از یک طرف، این پسران جوان باید لاغر باشند و از طرف دیگر سیکس پک!

یکی دیگر از مسائلی که نگرانی بسیاری از جامعه شناسان و روانشناسان را برانگیخته، رده سنی این دختران و پسران است. گاهی حتی دیده می‌شود که مانکن‌هایی با سن پانزده سال وارد این کارمی‌شوند. آنها به دلیل سن کمی که دارند ممکن است مورد آزار و اذیت جنسی قرار بگیرند، بر اثر گرسنگی آسیب‌های جدی به سلامت روحی و جسمی خود بزنند و در آخر در بیستوپنج سالگی، دراثر اضطراب و افسردگی آنقدر خود را پیر احساس کنند که دست به پایان دادن به زندگی خود بزنند.

مدل‌ها حتی زیباترین و خوش‌تیپ‌ترین‌شان نیزاغلب خود را زشت می‌بینند تا حدی که برخی از آنان حاضر نمی‌شوند به عکس‌هایی که از آنها گرفته می‌شود نگاهی بیندازند. آنها دائم در حال نقد خود هستند و به یک بیماریی وسواس گونه در مورد خود مبتلا می‌شوند.

همه مطالبی که در بالا به آن اشاره شد یک طرف و کابوسی دیگر که دست از سر آنها بر نمی‌دارد، یک طرف: کابوسی به نام زمین خوردن در وسط رژه.

تصورکنید که به یک میهمانی دعوت شده و کفش‌هایی با پاشنه‌های عجیب وغریب، خیلی بلند، یا سوزنی به پا کرده و همراه آن لباسی بلند و دست و پا گیر نیز به تن کرده‌اید. اگرمن باشم، تا صبح پلک روی هم نمی‌گذارم که نکند فردا جلوی جمع بیفتم! مانکن‌ها هر روز و هر شب با این نگرانی زندگی می‌کنند. یکی ازسخت‌ترین و شرم‌آورترین لحظات زندگی یک مانکن افتادن روی زمین، با لباسی چند میلیون دلاری، جلوی دیدگان هزاران تماشاچی و هزاران لنز دوربین است. فیلم‌های زیادی هست که افتادن چندین و چند مانکن را به تصویر می‌کشد و نشان می‌دهد که چطور آنها با خونسردی بلند می‌شوند و به رژه خود ادامه می‌دهند. اما فقط خدا می‌داند آنها درآن لحظه چه احساسی دارند!

خلاصه اینکه حرفه مدلینگ نیز مانند تمامی حرفه‌های دنیا سختی‌ها و فراز و نشیب‌های خاص خودش را دارد. آنچه ما می‌بینیم رژه‌هایی زیبا و سازمان یافته، لباس‌هایی رویایی، مدل‌هایی خوش‌اندام و تشویق و هیجان تماشاچی‌ها است. ما کمتر از نگرانی‌ها، رقابت‌های بعضاً ناجوانمردانه، تنهایی‌ها و اشک‌های این عروسک‌های ربات مانند چیزی می‌دانیم. شاید دراین صورت کمترآرزو کنیم که جای آنها باشیم!