تاثیر شگفت انگیز عسل بر کبد و کلیه

عسل برای درمان بیماریهای کبد نیز مفید بوده و اثر آن به علت وجود ترکیبات شیمیایی و بیولوژیکی آن است. ثابت شده است که عسل علاوه بر اینکه غذای سلولهای انساج است بر ذخایر گلیکوژن کبد می افزاید و عمل سوخت و ساز نسوج را تشدید می کند. با در نظر گرفتن این حقیقت که کبد، سموم باکتری ها را خنثی می کند و گلیکوژن عامل اصلی مبارزه با سموم باکتری هاست می توان به اهمیت عسل در افزودن قدرت کبد در مبارزه با میکروب ها پی برد. به همین سبب است که در درمان های بالینی از عسل که حاوی مقدار قابل توجهی گلوکز است به روش تزریق وریدی در بدن انسان استفاده می کنند.

شرمن بیماران زیادی که دچار نارسایی کبدی بوده اند را با تزریق عسل درمان کرده و یک بیمار یرقانی را بهبود کامل بخشیده است و یک مورد خونریزی کبدی و افزایش وزن در بیماران مربوطه دیده شده است.

عسل و کلیه

حضرت محمد (ص) فرمودند : «هرکس می خواهد شفا پیدا کند باید صبح ناشتا عسل را با آب باران مخلوط کرده و بنوشد»

نیوهول در سال ۱۸۱۳ به این نتیجه رسید که به بیماران کلیوی عسل بهترین ضد عفونی کننده مجاری ادرار به شمار می آید و پادزهر خوبی برای سموم مختلف می باشد. اگر به صورت مخلوط با آب باران یا آب مقطر تغذیه شود باعث زیاد شدن ادرار، رفع تشنگی و خرد شدن سنگهای کلیه و مثانه می گردد. در کتابهای مختلف پزشکی راجع به اثر عسل در بیماریهای کلیوی اشاره شده است و آن را به ویژه در کاهش شدت درد توصیه می کنند و علت آن این است که عسل حاوی مقدار ناچیزی پروتئین است و تقریباً فاقد نمک می باشد. این دو ماده نقش مخالفی در عوارض کلیوی دارند. عسل را با خیسانده گیاهان دارویی می خورند. پزشکان توصیه می کنند عسل را با جوشانده نسترن (۳۰ گرم میوه نسترن در یک لیتر آب) با عصاره ترب سیاه (یک فنجان در روز) و در مورد رفع سنگ کلیه مصرف عسل را با روغن زیتون و آب لیمو (یک قاشق سوپ خوری ۳ بار در روز) توصیه می کنند.

قندهای موجود در عسل بیشتر از نمک تغذیه شده، ورم های فیستولی لوله های ادراری را از بین می برد.

پژوهشگران معتقدند که عسل مستقیماً روی کلیه اثر کرده و غیر مستقیم ادرار را زیاد می کند و با تغذیه ۱۰۰ گرم و سپس ۵۰ گرم عسل در روز رنگ ادرار روشن می شود و باسیل ها (میکروبهای زیانبخش) از بین می روند. (عسل تیره را بیشتر سفارش می کنند)