تحقیق درباره گرمایش زمین و نقش ماهی ها در کاهش آن

ماهیها هر ساله جلوی میلیاردها دلار ضرر زمین را از طریق ذخیره دی اکسید کربن در اقیانوسها می گیرند.

بر اساس تحقیق پیشین در مورد جمعیت ماهیهای عمق دریا محققان تخمین میزنند که ماهیهای عمق دریا بطور موثر سالانه حدود یک میلیون تن دی اکسید کربن را از سواحل انگلستان و ایرلند گرفته و ذخیره می کنند.

به گزارش آلامتو به نقل از ScientificAmerican ؛ دفعه بعد که برای شام ماهی میخورید یادتان باشد که غذایتان ارزشی بیشتر از پول آن را دارد زیرا چیزی که می خورید وسیله دریافت و ذخیره دی اکسید کربن است. دانشمندان هم اکنون در حال تلاش برای جلب توجه ملتها به ارزش واقعی فعالیت ماهیها هستند.

ارزیابی جدید انجام شده توسط کمیسیون اقیانوس جهانی تخمین میزند که ماهیها و دیگر موجودات آبزی در دریاهای بزرگ دی اکسید کربن را به اندازه کافی از محیط گرفته و جلوی 74 میلیارد تا 222 میلیارد دلار خسارت به اقلیم را می گیرند.

دانشمندان در ورای این دو گزارش هشدار می دهند که فعالیتهای ماهی گیری و معدن کاوی توانایی اقیانوسها را برای تامین بزرگترین بانک ذخیره دی اکسید کربن را به مخاطره می اندازد.

کلیو ترومن از دانشگاه سوزامبتون و نویسنده مطالعات ماهیهای عمق دریا می گوید” ماهی ها واقعا در چرخه کربن بسیار مهم هستند ولی تقریبا نادیده گرفته شده اند”. رشید سمیلا استاد دانشگاه و رئیس بخش تحقیقات اقتصادی شیلات در دانشگاه کلمبیا و همچنین همکار نویسنده گزارش کمیسیون اقیانوس جهانی می گوید “من واقعا فکر میکنم که باید از اقیانوسها بطور منطقی استفاده کنیم. ما باید به همه امکاناتی که آنها برای ما فراهم میکنند نگاهی بیندازیم و سپس فعالیتهایی را که به آسایش و رفاه بیشتر ما کمک میکنند شناسایی کنیم و آنها را تشویق کنیم”.

توقیف در عمق نمکی

تحقیق اول که توسط دانشگاه سوزامبتون در انگلستان انجام شد دقیقا این واقعیت را روشن کرد که ماهی های عمق دریا چگونه در به دام انداختن دی اکسید کربن در اکوسیستم مشارکت می کنند.

فیتوپلانکتونها، موجودات ریزی که پایه اصلی شبکه غذای اقیانوس هستند، هر ساله میلیاردها تن دی اکسید کربن را جذب می کنند. ترومن توضیح میدهد که فیتوپلانکتونها بدلیل اینکه در نزدیکی سطح آب زندگی می کنند اگر توسط موجودات آبزی خورده نشوند بیشتر گازهای گلخانه ای دوباره به فضا بر میگردند.

جمعیت گسترده ای از ماهیها در نزدیکی سطح آب شب هنگام شنا کرده و پلانکتونها را میخورند. سپس در طول روز به قسمتهای عمیقتر و خنکتر دریا می روند اما آنقدر به عمق نمی روند که دی اکسید کربن را در عمق دریا برای مدت زمان طولانی ذخیره کنند. اینجاست که گونه های زشت ماهیها که مطالعه آنها نیز سخت است و هزاران پا زیر سطح دریا زندگی میکنند به میدان میایند.

با تجزیه و تحلیل نمونه ماهیچه های گونه های عمق دریا در شیب بین قاره ای ایرلند و انگلستان، ترومن و همکارانش شواهدی را مبنی بر اینکه این گونه ها به سطح آب شنا میکنند و از پلانکتونها تغذیه میکنند پیدا کردند.

این ماهی های بزرگ و شکارچی موجودات در حال حرکت را می گیرند و با کشتن آنها کربن را در خود ذخیره می کنند و این زمانی است که کربن موجود در پلانکتونها به عمق پایین تر از 100 ویا 200 متر برده می شود و آنجا جاییست که دی اکسید کربن دیگر نمی تواند در فضا آزاد شود.

بر اساس مطالعاتی که بر روی جمعیت ماهی های عمق دریا انجام شده است محققان تخمین می زنند که ماهیها بطو موثر سالانه یک میلیارد متر مکعب دی اکسید کربن را از سواحل انگلستان به دام انداخته و ذخیره می کنند.

ترومن گفت” ما چیزی زیادی درباره آنها نمی دانیم اما میدانیم که کار مفیدی برای ما انجام میدهند”

آیا خدماتی که به ما میرسانند با ارزشتر از خود ماهیها هستند؟

بر طبق گزارش کمیسیون اقیانوس جهانی موجودات آبزی که در دریاهای آزاد زندگی میکنند سالانه 1/5 میلیارد متر مکعب دی اکسید کربن را از اتمسفر جذب میکنند.

سمیلا و همکارانش با همکاری دولت فدرال امریکا ارزش دی اکسید کربن را تخمین زده و به میانگین 148 میلیارد دلار رسیدند.

با نتیجه بدست آمده این گزارش ادعا میکند که توقف ماهی گیری در آبهای بین المللی منطقی بنظر میرسد. ارزش ماهی گیری در دریاهای آزاد سالانه به بیشتر از 16 میلیارد دلار میرسد.

60 درصد از اقیانوسهای زمین دریاهای آزاد هستند. اگر چه این پهنه آبهای بیکران بوسیله گروههای پیچیده بین المللی و بی کفایت اداره می شوند. و همچنین بهره برداری از ماهیهای این دریاها نیز بیش از اندازه است.

در نتیجه ملتهای شرکت کننده در کنفرانس توسعه پایدار ریو+20 در سال 2012 ملل متحد را عهده دار ارائه طرح بهتری برای مدیریت آبهای آزاد کردند.

کمیسیون اقیانوس جهانی در گزارش خود می گوید” تخمین ما از به دام امداختن و ذخیره کربن در آبهای آزاد بیشتر به دلیل عدم قطعیت ما در این مسئله است زیرا مکانیزمی که در پشت انتقال کربن در اقیانوسهاست هنوز برای ما ناشناخته مانده است”.