چهره پیچیده مغز هنگام تصمیمات لحظه ای درک شما را از محیط کم می کند!

محققان دریافتند که تصمیم برای تغییر یک عمل در بدن پس از آن‌که آغاز شده است، همانطور که قبلا هم تصور می شد، مثل نورپردازی در یک منطقه از مغز است. کشف این موضوع، باعث افزایش درک ما از این که چرا افراد مسن بیشتر در معرض سقوط قرار دارند و نیز این که چرا رفتارهای عادت گونه مانند خوردن غذا و نوشیدن، به سختی متوقف می‌شود، شده است. یک گروه از دانشمندان علوم اعصاب دانشگاه جان هاپکینز در بالتیمور، یافته های خود را در این باره در ژورنال Neuron منتشر کرده اند و بیان کرده اند که مراکز درمانی در ایالات متحده، هرساله حدود ۲٫۸ میلیون سالخورده را برای آسیب های ناشی از سقوط درمان می‌کنند.

سقوط ها می‌توانند باعث شکستگی استخوان شوند و همچنین می‌توانند باعث شکستگی‌های جسمی و آسیب‌های سر شوند. هزینه کل مراقبت‌های پزشکی برای آسیب های ناشی از سقوط در ایالات متحده، ۳۱ میلیارد دلار در سال است.

در نظر بگیرید چه اتفاقی می‌افتد وقتی که ما شروع به بالا آوردن پایمان برای گذاشتن روی یخ می کنیم و سپس متوجه نیاز به تغییر برای جلوگیری از سقوط می شویم. اگر تصمیم به تغییر جنبش، حتی چندین میلی ثانیه دیر شود، ما نمی‌توانیم پا را از فرود بر روی یخ متوقف کنیم. «سوزان کورتنی»، استاد علوم روانشناختی و مغز، توضیح می‌دهد: «ما باید همه این اطلاعات را به سرعت پردازش کنیم.

سیگنال توقف

محققان برای بررسی این موضوع، مغز داوطلبان انسانی و یک میمون را به عنوان افرادی که به “متوقف کردن کار سیگنال” در انجام یک عمل پرداختند، تحت نظارت قرار دادند. روانشناسان و دانشمندان علوم اعصاب از این کار برای مطالعه مهار پاسخ در شرایط آزمایشگاهی استفاده می کنند. وظیفه سیگنال توقف مربوط توانایی یک شخص برای جلوگیری از اقداماتی است که قبلا آغاز شده است و زمان واکنش لازم برای انجام آن را اندازه گیری می‌کند. برای این کار، فرد روی یک شکل خاص بر روی یک صفحه نمایش که در زمان های مختلف دستورالعمل “برو” یا “توقف” را به طور ناگهانی و به شکل‌های رنگی نشان می داد، تمرکز کرد. محققان در طی این فرآیند -که به واسطه تغییرات در حرکت چشم- مشهود بود، دو روش مختلف را بررسی کردند. در انسان، آنها از MRI استفاده کردند تا ببینند کدام مناطق مغز در مراحل مختلف کار روشن شده است. در میمون، آنها از یک الکترود ایمپلنت برای نظارت بر تغییرات تک سلولی در مغز استفاده کردند. تکرار این فرآیند به تیم کمک کرد تا بهتر درک کند که چگونه قسمت‌های مختلف مغز در طی مهار پاسخ با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند.

در تغییر یک عمل، چندین منطقه مغز درگیر هستند.

مدت ها فکر بر این موضوع بود که تنها یک سیستم مغزی زمانی که مردم در آخرین لحظه ذهن خود را در مورد رفتار برنامه ریزی شده تغییر دهند، عمل می کند. اما پس از نقشه برداری فعالیت مغز در انسان‌ها و میمون‌ها، پروفسور کورتنی و تیم او دریافتند که تصمیم برای تغییر، توقف و یا معکوس کردن یک اقدام که در حال حاضر در حال انجام است، شامل همکاری بسیار سریع بین دو منطقه در قشر مغز است. این تیم، پیشنهاد می‌دهد که مشکلات و آسیب ها در هنگام ارتباط بین این مناطق به وجود می‌آیند.

پروفسور کورتنی می گوید: «ما می‌دانیم افرادی که این قسمت‌های مغزشان آسیب دیده، در تغییر برنامه‌ها یا مهار فعالیت‌ها دچار مشکل می‌شوند. همچنین می‌دانیم که افزایش سن، مغز کند می‌شود و برای پیدا کردن کلمات بیشتر، تلاش می‌کنیم تا این تغییرات را انجام دهیم. این می تواند بخشی از دلایلی باشد که افراد سالخورده دچار این مشکلات می‌شوند.»

آن ها کشف کردند که در موارد تغییر یک اقدام، بیش از یک قسمت از مغز درگیر است. این تیم همچنین دریافت که زمان لازم برای موفقیت در تغییر یک اقدام یا عدم انجام آن، فعالیت و هماهنگی هر دو بخش ذکرشده ضروری است.

زمان بندی بسیار مهم است.

به عنوان مثال، تصور کنید که شما به سرعت به چراغ راهنمایی نزدیک می‌شوید، اما تصمیم می‌گیرید که پای خود را روی پدال گاز فشار دهید و از آن عبور کنید. اما در همان حال که تصمیم گرفته اید، یک ماشین پلیس را می‌بینید و تصمیم می‌گیرید متوقف شوید. محققان دریافتند که اگر تصمیم به تغییر در ۱۰۰ میلی ثانیه ایجاد شود، شانس این که تغییر ذهن در تغییر مسیر اصلی عمل موفق باشد، وجود دارد. اما، اگر حداقل ۲۰۰ میلی ثانیه طول بکشد، تصمیم اول عمل می شود. چرا که در این زمان سیگنال حرکت پاها، در حال حرکت به سمت عضلات است.

پروفسور کورتنی توضیح می‌دهد وقتی تلاش می‌کنیم که رفتار برنامه ریزی شده را متوقف کنیم، دانستن این که چه اتفاقی در مغز رخ می‌دهد، می تواند ما را در درک بهتر فرآیندهای فکری و تصمیم گیری در مورد اعمال اعتیادآور کمک کند. به عنوان مثال: «هر چه زودتر می‌توانم نوشیدن را متوقف کنم،»

نویسنده: میلاد الازمنی