حصر، بهترین گزینه شورای عالی امنیت ملی بود

به گزارش سرویس سیاسی جام نیـوز، یکی از بزرگترین گردنه های تاریخی دوران پس از انقلاب اسلامی ایران، اغتشاشات سال 88 بوده است که هم هزینه های زیادی برای نظام داشت و هم دست منافقان را بر ملا کرد. رهبران این اغتشاش ها به هیچ وجه حاضر نشدند اسناد معتبری برای ادعاهای خویش بیاورند و با لشکر کشی خیابانی، مردم را تحریک می کردند تا اینکه شورای عالی امنیت ملی تصمیم گرفت آنها را حصر خانگی کند.

چند روز قبل، رئیس جمهور اسبق کشور، درباره رفع حصر مطالبی را گفته بود که جای تامل داشت. سیدمحمدخاتمی در بخشی از صحبت ها گفته بود:«من معتقدم نظام و رهبری می‌خواهند این مسئله حل شود. البته من نظر خودم را می‌گویم. از نظر من نظام قطعا می‌خواهد این مسئله حل شود». امثال آقای خاتمی خوب می دانند پیگیری برای رفع حصر بی نتیجه است چون بارها این کار را کرده و نتیجه نگرفته اند. اکنون بیش از 7 سال از حصر گذشته و هرازچندگاهی این موضوع را مطرح می کنند تا پایگاه اجتماعی خود را از دست ندهند. در حالیکه هم ایشان و هم حصر شدگان باید مثل بعضی دوستان خود یکبار برای همیشه اعتراف کنند که اشتباه کرده اند. اما این سوال باقی می ماند که چرا کار رهبران اغتشاشات به حصر کشیده شد؟

جمهوری اسلامی ایران واقعا در مقابل اشتباهات فریب خوردگان آن وقایع، صبر و رافت نشان داد. هرچند اشتباهات جزئی هم توسط بعضی مسئولین وجود داشت اما سیاست اصلی نظام این بود که تا جای ممکن از تقصیر این افراد گذشت کند. تجربه نشان داده کشورهای غربی بر خلاف ادعایشان در برخورد با اعتراضات بشدت آنها را سرکوب و با رهبران اصلی آنها را بشدت مجازات می کنند. نمونه آن پاشیدن گاز فلفل روی صورت بازداشت شدگان در اعتراض های خیابان وال استریت است.

خوب یادمان هست بعد از انتخابات سال 88 اعتراضات غیر منطقی، ماه ها به طول انجامید. وقتی آقای موسوی و آقای کروبی به هیچ وجه حاضر نشدند لشکرکشی خیابانی را تعطیل کنند و 25 بهمن 89 باز هم مردم را به خیابان کشاندند شورای عالی امنیت ملی تصمیم به حصر آنها گرفت. بعد از این تصمیم بیشتر مسئولین نظام از این تصمیم استقبال کردند. حتی نمایندگان مجلس در جایگاه هیئت رئیسه نوشته ای در حمایت این تصمیم نصب کردند: «ما نمایندگان مجلس شورای اسلامی خواستار محاکمه و اشد مجازات موسوی و کروبی به جرم افساد فی الارض و اقدام علیه امنیت ملی کشور هستیم.»

اما چرا باید بعضی رسانه های خارجی گهگاهی رفع حصر را مطرح کنند؟ احتمالا اینها دنبال ایجاد یک دو راهی دو سر برد هستند. اگر رفع حصر بدون اعلام پشیمانی اتفاق بیفتد نشان از بی اقتداری نظام در برخورد با مفسدین است. این اتفاق هم هرگز نخواهد افتاد. اما در صورتی که تصمیم به رفع حصر گرفته شود آنها قطعا باید به دادگاه معرفی و پرونده آنها بررسی شود. بر اساس ماده 508 قانون مجازات اسلامی، اقدام این افراد موجب برهم خوردن امنیت و نظم کشور شده که این رفتار بر اساس ماده 286 افساد فی‌الارض بوده و حکم آن اعدام است. اما هیچ وقت نظام تصمیم بر اجرای این قانون نگرفته است. مگر اینکه بصورت رسمی از مردم عذرخواهی کرده و اعلام پشیمانی کنند. البته هنوز چنین اتفاق نیفتاده است.

به هرحال بهترین گزینه برای بالاترین رکن امنیتی کشور-شورای عالی امنیت ملی- نگه داشتن حصر خانگی است. البته با توجه به اسناد و اخبار موثق به ایشان خیلی بد نمی گذرد و هه امکانات لازم، برایشان مهیاست.