چرا «لونه زنبور» می‌فروشد؟

فرقی هم نمی کند از چه راهی، از دزدی و کلاهبرداری گرفته تا بسیاری دیگر از راه هایی که تنها با فکر کردن به آن، عملی اش می کنند. حالا تصور کنید همین داستان یک فیلم باشد. آدم هایی که در اطراف مان هم کم ندیده ایم و خودشان را به آب و آتش می زنند تا بدون وقت گذاشتن و صرف انرژی، به چیزهایی که دوست دارند دست پیدا کنند، بازیگران فیلم باشند و با هزار و یک برنامه ریزی تلاش می کنند تا به هدف شان برسند. کم و بیش هم با تماشای چنین فیلم هایی پا به پای شخصیت های اصلی جلو می رویم و در سکانس های حساس هیجان زده، خوشحال یا ناراحت می شویم.

اگر قدری فکر کنیم، نمونه هایی از این دست افراد را به یاد می آوریم که معمولا در سریال های تلویزیونی و فیلم های سینمایی، چه کمدی و چه جدی دیده ایم. کسانی که در انتهای فیلم، همیشه شاهد این بوده ایم که از این راه نمی توانند موفق شوند و هر طور شده بار کج شان به مقصد نمی رسد. برزو نیک نژاد در سومین فیلم سینمایی اش «لونه زنبور» که فضای کمدی دارد، داستان چنین شخصیت هایی را روایت می کند. فیلم «لونه زنبور» درباره دو سارق است که با تحویل گرفتن یک جعبه، قصد دارند. ثروت زیادی به دست بیاورند. داستانی که شبیه آن را در بیشتر سریال ها و فیلم های کمدی دیده ایم.

استفاده از شوخی های کلامی

در فیلم «لونه زنبور» با یکسری از شوخی های کلامی مواجهیم، فیلمی که صرفا به واسطه شخصیت های اصلی اش، محسن کیایی و پژمان جمشیدی با همین شوخی ها لحظات کمیکی را برای مخاطبان ایجاد می کند و داستان را پیش می برد. یعنی چه؟ فیلم با دیالوگ های پینگ پونگی اش، تا لبه خط قرمزها جلو می رود. انواع و اقسام شوخی ها را با کلام مطرح می کند و در کنار آن. داستان را جلو می برد. شما گره داستانی هوشمندانه ای نمی بینید. اما دیالوگ های چند وجهی که با دقت مرزشکنی نمی کنند مدام به گوش تان می خورد. انگار فیلمنامه نویس سعی کرده با همین بیان، به طنز کلامی نزدیک شود و خب، ظاهرا به همین هم بسنده کرده است.

ترکیب بازیگران

می دانید، مدت هاست سینمای ما، زوج کمدین نداشته: قبل ترها، تلاش شده بود که از دو کمدین برجسته، اکبر عبدی و علیرضا خمسه زوج کمدین خلق کنند. اما راستش انگار این زوج ها در سینمای ما شکل نمی گیرد. ترکیب پژمان جمشیدی و محسن کیایی، یکی از تازه ترین تلاش هاست. آنها کم و بیش ترکیب معقولی ساخته و سعی کرده اند با بازی کلامی، رابطه عشق و نفرت را به خوبی منعکس کنند. این یک شروع برای این زوج است.

طنز آیتمی

«لونه زنبور» یک کمدی سرراست است و بدون این که ماجرا را پیچیده کند، حرفش را می زند. این فیلم به مخاطب نشان می دهد اگر تا آخر دنیا هم در جستجوی چیزی که برای او نیست باشد، نمی تواند به آن دست پیدا کندو همه چیز دست در دست هم می دهد تا او به هدفش نرسد. نیک نژاد در فیلم «لونه زنبور» به شکل آیتمی فیلمش را روایت می کند و ما شاهد یک داستان منسجم نیستیم. به شکلی که در هر بخش از فیلم داستان های جدیدی را که برای شخصیت های اصلی اتفاق می افتد، تماشا می کنیم.

اما ظاهرا ریشه این تکه تکه بودن به الگوی خارجی فیلم یعنی «کار بزرگ» (The Big Job) بر می گردد؛ خود نیک نزاد در رابطه با این که عده ای فیلم «لونه زنبور» را الگوبرداری از یک فیلم خارجی دانسته اند، توضیح می دهد: «از نظر من هیچ اشکالی ندارد. من آن فیلم را هم حدود ده دوازه سال پیش یا شاید هم بیشتر دیده بودم. وقتی هم که فیلمنامه را خواندم، گفتم من فیلمی با چنین قصه ای را قبلا دیده ام. من نویسنده فیلم «لونه زنبور» نیستم، کارگردان این فیلم هستم. شما اگر بگویید نیک نژاد یک پلان را از فلان فیلم الگوبرداری کرده، آن وقت من متهم می شوم.

با توجه به پیشینه من در سریال سازی برای تلویزیون، نویسندگی برای سریال هایی که دوستان دیگر ساختند و کارگردانی «زاپاس»، اگر هم این فیلم را با «لونه زنبور» و بقیه کارهای من کنار هم بگذارید، معلوم است که کارگردان آن چه کسی است. حتی اگر نام من در تیتراژ هم آورده نشود. بیش از 50 درصد فیلم هایی که در دنیا ساخته می شوند، شبیه شان وجود دارد. در تجربه «لونه زنبور» هم هیچ کس ادعایی عجیب و غریب نداشت، نه کسی گفت ما فیلمنامه ای بکر داریم، نه ادعای دیگری کرد. این فیلم هم یک فیلم کاملا ایرانیزه است که آدم های ایرانی، روابط ایرانی و قصه ایرانی دارد ولی برخلاف اتفاق شعار حمایت از کالای ایرانی از این فیلم حمایت نمی شود.»

فروش فیلم «لونه زنبور»

همیشه فیلم های کمدی در سینما با استقبال از سوی مردم روبرو می شوند. به خصوص اگر این نوع فیلم ها در اکران نوروز روی پرده سینماها بروند. فیلم «لونه زنبور» هم یکی از خوش شانس های اکران نوروز 97 بود که نمایشش از 23 اسفند آغاز شده و در حال حاضر فروشش به شش میلیارد تومان رسیده است. یکی دیگر از مواردی که باعث می شود مردم ترغیب شوند و به سینما بروند، حضور بازیگران کمدی است که آنها را به تماشای فیلم ها تشویق می کنند. در فیلم «لونه زنبور» هم نباید حضور محسن کیایی و پژمان جمشیدی را هم فراموش کنیم چرا که توانسته اند به دیده شدن فیلم کمک کنند.

جمشیدی را که سال های زیادی به عنوان فوتبالیست می شناختیم، از سال 92 با بازی در سریال پرطرفدار «پزمان» به کارگردانی سروش صحت، بازیگری را آغاز کرد. سریالی که جمشیدی در آن نقش خودش را ایفا می کرد و به واسطه شوخی هایش با یک فوتبالیست کم کار، مورد توجه مخاطبان قرار گرفت و هنوز هم یادش در ذهن ها باقی مانده است. او در این چهار سال با نمایش های زیادی روی صحنه رفته و حالا دیگر یکی از بازیگران فیلم های سینمایی و تئاتر به حساب می آید. بازیگری که اوایل کارش با بی مهری مواجه شد و تعدادی معتقد بودند چرا یک فوتبالیست باید بازیگری کند؟

اما بعد از گذشت چند سال، حالا در خانواده سینما، پذیرفته شده و ثابت کرده مثل فوتبالیست های قبلی که هر کدام بعد از حضور کوتاهی در فیلم ها و سریال ها، از دنیای بازیگری خداحافظی کرده اند، نبوده است. جمشیدی در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر با آخرین ساخته احمدرضا معتمدی «سوءتفاهم» حضور داشت و برای نقش مکمل مرد کاندیدای دریافت سیمرغ شد. «بادی که تو را خشک کرد مرا برد»، «آرسنیک و تور کهنه»، «آرامسایش»، «وقتی ما برگردیم دو پای آویزان باقی مانده است»، «گنجه»، «پلیس»، «پپرونی برای دیکتاتور»، «بینوایان»، «یادم تو را فراموش»، «حکومت نظامی»، «پوست انداختن» و «آن سوی آینه» از جمله نمایش هایی هستند که جمشیدی در آنها بازی کرده است.

«لونه زنبور» ششمین فیلم سینمایی بعد از «آتش بس 2»، «50 کیلو آلبالو»، «خوب، بد، جلف»، «آذر» و «من دیوانه نیستم» محسوب می شود که جمشیدی در آن به عنوان بازیگر حضور دارد. او در فیلم «لونه زنبور» بازی متفاوتی از خود به نمایش نگذاشته و بازی اش مشابه فیلم «خوب، بد، جلف» و مجموعه «پژمان» است. کیایی هم بازی چندان راضی کننده ای ندارد و تنها در بخش هایی از فیلم می تواند بانمک باشد. تقریبا بیشتر بار کمدی فیلم «لونه زنبور» روی دوش حیایی و جمشیدی است و نیک نژاد هم درباره انتخاب کیایی و جمشیدی به عنوان بازیگران اصلی فیلمش، از تئاتری که پیش از این با بازی آنها تماشا کرده، یاد می کند.