«آیات تهرانی» مسجد و منبر را در کهنسالی نیز رها نکردند
اسماعیلی با بیان اینکه آیات مرتضی و مجتبی تهرانی با وجود مشغلههای فراوان، علاقه عجیبی به مسجد داشتند، گفت: این دو بزرگوار هیچگاه مسجد، محراب، منبر و میز خطابه را حتی در دوران کهنسالی و بیماری ترک نکردند.
محسن اسماعیلی در گفتوگو با خبرنگار مسجد و کانونهای مساجد خبرگزاری شبستان با بیان اینکه مرحوم آیتالله حاج آقا مرتضی تهرانی و برادر بزرگوارشان - آیتالله مجتبی تهرانی- باوجود مشغلههای فراوان، علاقه عجیبی به مسجد داشتند، گفت: این دو بزرگوار هیچگاه مسجد، محراب، منبر و میز خطابه را حتی در دوران کهنسالی و بیماری ترک نکردند.
وی با بیان اینکه آیات تهرانی با تمام وجود به سنگربودن مسجد باور داشتند، خاطرنشان کرد: آنان باور کرده بودند هیچ سنگری بهتر از مسجد برای حفظ انقلاب و کشور نیست.
این عضو شورای نگهبان با اشاره به "ارتباط وثیق آیات مرتضی و مجتبی تهرانی با جوانان در مساجد و جلسات اخلاقیشان" افزود: این دو بزرگوار به زبان روز، به صورت ناب و پیراسته از خرافات و مطالب سست و در واقع مطابق با آنچه دین به ما آموخته بود، با جوانان تعامل داشتند.
اسماعیلی ادامه داد: مرحوم حاج آقا مرتضی، یک فقیه برجسته، اصولی شناخته شده و دارای سابقه زیاد در فلسفه بودند، با این وجود علاوه بر تدریس این درسهای رسمی در حوزههای علمیه، هیچگاه درس اخلاق و موعظه عمومی خود را برای جوانان و مردم در منزل و حسینیهشان ترک نکردند.
وی با بیان اینکه خاندان تهرانی میتوانند یک الگوی تمام عیار برای روحانیت باشند زیرا آنان روحانی تراز انقلاب بودند، اظهار کرد: آیات تهرانی علاوه بر اینکه در اوج سواد و فضل علمی، سادهزیست و مردمی بودند، انقلابی نیز بودند و هیچگاه از انقلاب، امام و رهبری دست نکشیدند.
این عضو شورای نگهبان، افزود: من در جلسه آخری که خدمت مرحوم حاج آقا مرتضی بودم از خودشان شنیدم که فرمودند وقتی در اوایل طلبگی میخواستند برای تحصیل از مشهد به قم مشرف شوند، پدرشان ـ مرحوم میرزا عبدالعلی تهرانی ـ با من شرط کرد اگر میخواهید به قم بروید، باید دست از دامن حاج آقا روح الله برندارید.
اسماعیلی ابراز امیدواری کرد: خلا وجود بزرگانی مانند آیتالله مرتضی تهرانی با فضل پروردگار جبران شود.
وی افزود: از همه مبلغان، روحانیون و طلبههای جوان درخواست میکنم با مطالعه در زندگی بزرگانی مانند آیتالله مرتضی تهرانی، الگوی عملی برای زندگی خود پیدا کنند.
پایان پیام/397