یادگاری از جنس ذوالفقار

محسن عسکریان که از کودکی به دوتار علاقه داشت، همیشه در اجراهای خانگی درکنار ذوالفقار می‌نشست و هم‌پای او ساز می‌زد، حالا نماینده مثال‌زدنی نسل جوان موسیقی مقامی خراسان است. او توانسته است نماینده خوبی برای نسل جوان موسیقی مقامی باشد و موسیقی مکتب شرق خراسان را با ویژگی‌های خاص سبک ذوالفقار، تحویل نسل بعدی بدهد.

«نوازندگی به من ارث رسیده است، همان‌طور که از ٩نسل پیش از ما به پدرم ارث رسید. من هم تلاش می‌کنم آن را صحیح و سالم تحویل نسل بعدی بدهم.»

محسن عسکریان در دل نبستن به جشنواره‌ها و نام‌ونشان‌های این‌گونه هم جا پای پدر گذاشته‌ است: «جشنواره‌های موسیقی مقامی بیشتر سوگواره است و به‌منظور پر کردن آمار هنرمندان برگزار می‌شود. جشنواره‌ها به‌جای آنکه سبک‌ها را درکنار هم قرار بدهد، آن‌ها را با هم رودررو و یکی از آن‌ها را برتر اعلام می‌کند، درحالی‌که این شیوه درست نیست. به این ترتیب من قید این برنامه‌ها را زده‌ام.»

این هنرمند از صداوسیما هم دل خوشی ندارد: «متاسفانه این رسانه با پخش نکردن موسیقی مقامی یا نشان ندادن سازها، ظلم بزرگی به موسیقی مقامی کرده است و باعث می‌شود نسل جوان در بی‌دانشی خود باقی بماند.»

او می‌گوید برای تهیه یک آلبوم موسیقی درآمد پنج سال را هزینه کرده‌است. جای یک حامی که آثار موسیقی مقامی را ثبت و ضبط کند، در این هنر خالی است و باعث می‌شود این نسل، انگیزه کمتری برای ادامه دادن راه بزرگان موسیقی مقامی داشته باشند.

در بین همه این کمبودها و ناملایمات، شاید فقط فضای مجازی باشد که فرصتی برای ارائه کارهای این نسل، بدون هزینه‌های سنگین فراهم آورده باشد: «دلمان به همین فضای مجازی خوش است. امیدوارم آن را از ما نگیرند.»