آمادگی روانی و چالش های رانندگان فرمول یک پس از دوری از مسابقات

فرمول یک ایران – پس از شیوع ویروس کرونا، مسابقات فرمول یک منحل و لغو شده است. فشار روانی زیادی به مردم داخل قرنطینه وارد شده است، مخصوصاً راننده های فرمول یک. در این مقاله می‌خواهیم تاثیرات روانی و چالش هایی که به خاطر این دوری بلندمدت از مسابقات فرمول یک روی این راننده ها ایجاد می شود را از دید دکتر چکارلی بررسی کنیم.

برنامه های فرمول یک تقریباً برای از سرگیری مسابقات، آن هم بدون تماشاگر در حال شکل گرفتن است. حال دیگر کم کم رانندگان منتظر هستند که هر چه زودتر به زندگی حرفه ای خود بازگردند.

نزدیک به چهار ماه شده که از آخرین تجربه رانندگی آنها گذشته است. چنین مسئله ای بی سابقه بوده و تعداد فقط خیلی کمی از راننده ها هستند که تجربه رانندگی نکردن خودروی فرمول یک آن هم به این مدت طولانی را دارند. اما سوال اینجاست که بازگشت این افراد چگونه خواهد بود؟ بازگشت احتمالی مسابقات فرمول یک در ماه جولای و در پیست ردبول رینگ در نظر گرفته شده است و این رانندگان دوباره می‌توانند که رانندگی کردن با خودروی فرمول یک را تجربه کنند.

دکتر ریکاردو چکارلی که برای ۲۰ سال است که بخش اعظمی از فرمول یک به او وابسته است در این مورد می گوید:

این اتفاق برای اولین بار هست که رخ می دهد. برای همین هم هیچ مرجعی وجود ندارد و ما نمی توانیم مطمئن باشیم که چه اتفاقی خواهد افتاد…ولی من ایده ای هایی(برای پیش بینی اتفاقات) را دارم.

دکتر چکارلی صرفاً به تمرینات فیزیکی و آماده سازی جسمانی رانندگان نمی پردازد بلکه او به آمادگی روانی رانندگان اهمیت زیادی می‌دهد. رانندگی کردن خودروی فرمول یک آن هم تا سر حد مجاز از لحاظ روانی خسته کننده و فرساینده است و کمی عقب نشینی از این حد مجاز استرس رانندگان را کاهش می‌دهد. اما به جای اینکه در موقع استراحت ذهن، راندمان کاهش یابد.

دکتر چکارلی سعی می کند کاری کند تا این راندمان افزایش یابد، انرژی کمتری مصرف شود و در نهایت با کاهش استرس؛ رانندگان می توانند برای مدت طولانی تر تا سر حد مجاز رانندگی کنند.

تمرینات کارلوس ساینز

دستورالعمل چهار ماه دوری از فرمول یک

تکرار و آشنایی با آن تمرین ها باعث افزایش عملکرد بهینه ذهن میشود، خب حالا به خاطر این چهار ماه دوری چه دستورالعمل هایی لازم است که رعایت شود دکتر چکارلی می گوید:

از لحاظ فیزیکی من فکر نمی‌کنم که هیچ مشکل بزرگی وجود داشته باشد. در جایی خواندم که کارلوس ساینز گفته است که درد گردن مشکل ساز خواهد شد اما من فکر می کنم که با تمرینات درست و (تمرینات) وزن بدن الاستیک امکان دارد که گردن را قدرتمندتر کرد.

وقتی که من داشتم یارنو ترولی را برای انتقال مستقیم از فرمول سه به فرمول یک تمرین می دادم، قطر گردن او در یک ماه سه سانتی متر افزایش یافت. او پس از مسابقه اول خودش می گفت که هیچ مشکلی با گردنش نداشت.

ساینز تقریبی حرف درستی را می‌زند که می‌گوید بهترین راه که یک راننده فرمول یک می‌تواند برای رانندگی کردن با خودروی فرمول یک تمرین کند، این است که با یک خودروی فرمول یک رانندگی کند. این حقیقت دارد که اگر رانندگان برای مدت زیادی در آن شرایط سخت و نیرویی جی پیوسته ای که به آنها وارد می‌شود رانندگی نکنند، ماهیچه های گردن خیلی زود از بین می روند اما به محض اینکه رانندگی کردن شروع می شود این ماهیچه ها خیلی زود دوباره ساخته می شوند.

مشکل روانی بیشتر از جسمانی خواهد بود

دکتر چکارلی می‌گوید:

من فکر می‌کنم مشکلی که رانندگان پس از قرنطینه بیشتر با آن مواجه می شوند روانی باشد تا جسمانی. (به این خاطر که) باید با عدم آگاهی در مورد اینکه مسابقه بعدی معلوم نیست که دقیقا کی می باشد، انگیزه خودشان را حفظ کنند و بی حوصلگی و انرژی منفی به سراغشان نیایند.

بدون آدرنالین، رانندگی کردن خودروی فرمول یک، کار کردن در یک گروه می توانند یک تغییر بزرگی در زندگی این راننده ها باشد. این چیزها می‌تواند تاثیر خیلی بدی را روی کارکرد ذهنی و پویایی عملکرد آن بگذارد.

بنابراین مهم است که شما برای هر روز هدف گذاری کنید. یک میمون نیاز دارد که روزانه با موز تغذیه شود و یک راننده نیاز دارد که روزانه با رقابت کردن (روحش) رفع نیاز کند.

بنابراین یا باید این طور باشد یا باید مثلا یک موتور سواری در خیابان، یا اینکه یک چارچوب زمانی را تعیین کنند و سعی بر شکست دادنش داشته باشند یا اینکه از نرم افزاری استفاده کنند که به آنها اجازه دهد تا با دیگران رقابت کنند. یک دستگاه شبیه ساز چیز بسیار خوبی است. اما همین طور نباید روی دستگاه شبیه‌ساز بروید، هدف گذاری کنید، باید در برابر خودتان مسابقه دهید، همیشه تلاش کنید که بهتر شوید و سپس داده ها را بررسی کنید. همه این ها برای حفظ راندمان بهینه ذهن لازم و ضروری است.

چارلز لکلرک و سباستین فتل – بحرین 2019

حباب روانی چارلز لکلرک

بدون هدف گذاری، چالش‌های ذهنی می‌توانند بیش از اندازه گنگ به نظر برسند. چارلز لکلرک که تنها دو فصل است در فرمول یک حضور دارد در این مورد صحبت هایی را می کند و می گوید:

شرایط اینکه شما بخواهید خودتان را در حالت تمرکز سوار شدن داخل خودرو قرار دهید، می رود که سخت تر شود. این چیزی است که شما هر بار که انجام می دهید در آن بهتر می شوید و وقتیکه شما آن را برای مدتی انجام نمی دهید، بازگشت به چنین شرایطی بسیار سخت خواهد بود.

بنابراین شرایط سخت خواهد شد اما در نهایت من در خانه دارم روی این موضوع تمرین می کنم، هر هفته یا همچین چیزی من سعی می‌کنم که خودم را در آن حباب و تمرکز قرار دهم. با اینکه (پس از قرار گرفتن در این ناحیه تمرکزی) در خودرو سوار نمی شوم اما احتمالا پس از آن به سراغ آشپزی و پخت پاستا می روم.

اما بله باید ذهن خودم را تمرین دهم تا در آن ناحیه تمرکزی قرار بگیرم. فکر می‌کنم که خیلی مهم است هر دفعه که تمرین می کنم تا آنجایی که بتوانم متمرکز باشم به مانند زمانی که در خودرو قرار می گیرم.

مسابقه مجازی به هیچ وجه مانند خودروی واقعی نیست

چالش های فیزیکی معینی وجود دارند که راننده موناکویی از این چالشها اینگونه یاد می کند:

شما دارید تلاش می کنید که چالش های واقعی را در یک حباب غیر واقعی بازسازی کنید. اهمیتی ندارد که چقدر خوب، یک نفر می تواند در ذهنش فضاسازی مناسب برای قرار گرفتن در موقعیتی که همه چیز به جز انجام دادن وظیفه بعدی مهم است را ایجاد کند. درست به مانند آن لحظه فوق العاده زیبا و آرامش بخش که شما در داخل خودرو نشسته اید و کمربندهایتان بسته است و کاسکت به سر می کنید. پختن پاستا یا حتی رسیدن به پیروزی در یک مسابقه رایانه ای آن وزن و فشار (دنیای واقعی) را ندارد.

مطمئنا مسابقات مجازی کمک می کند. رفتار یک خودرو در این مسابقه مجازی به هیچ وجه مانند خودرو واقعی نیست. خودرو همیشه کمی حس متفاوتی را دارد ولی در آخر به من کمک می کند تا بتوانم درست عکس‌العمل نشان دهم و روی این موضوع روزانه تمرین کنم. اما انجام دادن این چیز، نزدیک ترین چیزی است که در حال حاضر (به عنوان حس رانندگی) می توانم به آن دست یابم.

انعطاف پذیری روانی بسیار مهم است

دکتر چکارلی می گوید:

پارامترهای زیادی وجود دارد که یک راننده را می سازد و عملکرد او را جدا از استعدادش قرار می دهد. مطمئنا این مسئله را به وضوح و شفافیت بیشتر در برخی از رانندگان نسبت به برخی دیگر، پس از این تعطیلی بلندمدت و در بازگشت به مسابقات خواهیم دید.

انعطاف پذیری روانی بسیار مهم است. فردی که حتماً باید یک روتین داشته و در مورد امور شکاک است؛ امکان ندارد که بتواند از پس مسائل و مشکلات بربیاید. او نابود خواهد شد. اگر ما فرمول یک را در این محیط بسته تصور کنیم، تفاوت های زیادی را خواهیم دید.(به خاطر) تقویم متفاوت و نوع متفاوت کار کردن با افراد کمتر. این مسائل نیازمند به انعطاف پذیری روانی زیادی می باشد.

این چیز کاملا واضح است که بگوییم یک راننده نیاز به یک روحیه رقابتی دارد. فوق العاده خواهان و تشنه بهترین بودن و به پیروزی رسیدن باشد. حتی اگر بر فرض مثال بداند که تنها نتیجه پانزدهمی امکان پذیر باشد باید بخواهد که تلاش کند تا به رده چهاردهم برسد. درست به مانند (فرناندو) آلونسو. چنین روحیه ای رقابتی بسیار مهم است.

کیمی رایکونن ، مرد یخی فرمول یک

سپس کار به راندمان مغز می رسد. چقدر از کارهایی که یک راننده در داخل خودرو انجام می دهد بدون اشتباه، درست، خودکار و غریزی انجام می شود. (برای راننده) اهمیتی نباید داشته باشد که مدیر تیم به او سخت گرفته یا روزنامه نگاری در مورد او چیز بدی نوشته یا شریک زندگی وی با او بد رفتاری کرده است. نباید به هیچکدام از اینها اهمیت دهد ذهن او باید به چنین شکلی پرورش یافته باشد. به مانند کیمی رایکونن.

پس از این بهترین راننده ها به خود آگاهی نیاز دارند، نیاز دارند که عملکرد خودشان را ببینند و بررسی کنند و با خودشان صادق باشند، همینطور(به خاطر اشتباهشان) هیچ بهانه ای را ایجاد نکنند و هیچ وقت به دنبال یک دلیل خارجی نباشند بلکه همیشه به دنبال نقاط ضعف خودشان باشند. به این خاطر که(با خود آگاهی) می توانند (عملکردشان) را بهبود ببخشند.

وقتی که من برای اولین بار مایکل شوماخر یا آیرتون سنا را دیدم و آنها فهمیده بودند که من یک دکتر هستم هر دوی این افراد سوالات زیادی را داشتند. گویی که آنها می خواستند بدانند آیا چیز های بیشتری هست که آنها نمی دانند و می خواهند بدانند و آیا من می توانم به آنها کمک کنم تا نقاط ضعفشان را بیابند.

شما در واقع به یک اعتماد به نفس فوق العاده نیاز دارید تا چنین کاری را کنید(اعتراف کنید که نیاز به کمک دارید). شما قدرتمند هستید ولی باز هم می خواهید که قدرتمندتر باشید. ما چنین چیزی را در تنیس بین راجر فدرر و رافائل نادال مشاهده می کنیم. آنها به طور پیوسته مربیان خودشان را تغییر می دهند به این دلیل که آنها این حس را دارند که از هر مربی که تعیین می کنند می توانند امیدوار باشند تا (مربی جدید) یک نقطه ضعف دیگر آنها را متوجه شود و به این دو ورزشکار اعلام کند تا روی این نقطه ضعف کارکنند و عملکردشان را بهبود ببخشند. آنها بزرگترین منتقد خودشان هستند و این انعطاف پذیری روانی را دارند.

حال باید دید که پس از قرنطینه و دوری چهارماهه از مسابقات و بدون تجربه واقعی رانندگی، آیا تفاوتی در سطح حرفه‌ای عملکردی رانندگان فرمول یک ایجاد می شود یا خیر. آیا رانندگان قرار است اشتباهات بیشتری کنند و پیوستگی عملکردشان کمتر شود؟ آیا آنها غیرقابل پیش بینی تر رفتار می کنند؟

به نظر می‌رسد که فصل ۲۰۲۰ فرمول یک به واسطه وجود فشار روانی بالا، می‌تواند از لحاظ علمی کمک بسیار زیادی را به پرورش رانندگان و راهکارهایی را برای ورزشکاران تحت فشار در آینده ارائه کند.