حدود یک سال است که جهان یک میهمان تلخ و منحوس دارد. شاید در سال گذشته کسی تصور این حجم از اختلال در زندگی را نداشت و هنوز زندگی روال عادی خود را داشت و تنها زمزمه‌ها و نگرانی‌هایی از وجود یک ویروس ناشناخته همراه ما بود. اما بعد از گذران روزها و ماه‌های سخت و محدودیت‌ها و ممنوعیت‌ها و عوض شدن شیوه زندگی حالا حس امیدواری به زندگی دیر زمانی ست که کمرنگ‌تر از گذشته در ذهن مردمان دنیا نقش بسته و تقریباً همه چیز در سمت و سوی این ویروس است و سایه تلخ فراموشی روال عادی زندگی و سردی و رخوت همنشین لحظه‌های آدمی شده است.
حال آن حس گنگ و ناشناخته اولیه جای خود را به یک تصویر دقیق داده و در حالی که آمار مبتلایان از مرز یک و نیم میلیون نفر در ایران فراتر رفته و گویی زندگی عادی در سایه قرار گرفته است.
اما با دستیابی به واکسن این ویروس و تزریق دوزهای اول و دوم آن در میان کادر درمان و نتایج موفقیت‌آمیز امید به آن می‌رود که سال آینده سال خروج از ین وضعیت و غلبه بر ویروس کرونا باشد و زندگی دوباره به روال عادی خود برگردد اما شاید این بار بیشتر قدردان لحظات با هم بودن و انسانیت و همدلی در میان همدیگر باشیم.