بازهم رد پای سفارتخانه‌ها در سینمای ایران

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، جشنواره موسوم به فیلم‌های ایرانی استرالیا گویا به نمایش تعدادی فیلم‌های ایرانی در استرالیا اطلاق می‌شود که توسط فردی دوتابعیتی انتخاب شده و جوایزشان در تهران و توسط سفیر استرالیا اهدا می‌شود. فیلم‌هایی که در این جشنواره برگزیده می‌شوند، غالبا از میان آثاری است که تصویر چندان مناسبی از جامعه ایرانی به نمایش نگذارده و بعضا چهره‌ای سیاه و چرک و مغایر با فرهنگ و ارزش‌های ایرانی/اسلامی از این جامعه نشان می‌دهد.

متاسفانه پس از گذشت بیش از 100 سال از پایان استعمار کهنه و حاکمیت یا دخالت سفارتخانه‌های خارجی به‌خصوص سفارت بریتانیا در امور داخلی ایران، گویا هنوز در دهه سوم از قرن بیست‌ویکم نیز این سفارتخانه‌ها به همان سبک و سیاق دوران برده‌داری عمل کرده و حالا که راهشان در دولت و حکومت سد شده، به هنر و سینما روی آورده و جای پای خود را در این عرصه‌ها محکم می‌کنند.

یادمان نرفته چگونه سفارت بریتانیا در دوران اشغال جنوب ایران، نیرو‌های ارتش امپراتوری را علیه مبارزان و مجاهدان تنگستانی هدایت کرده و خطه جنوب کشور را با خون آن‌ها رنگین ساخت، به خاطر داریم که چگونه همین سفارتخانه، برای مشروطه خواهان دفتر و دستک تحصن و دیگ‌های پلو در باغ سفارت بار گذاشت تا از درون آن‌ها مشروطه انگلیسی را بیرون بیاورد. یادمان نمی‌رود که سفارت دولت فخیمه بریتانیا چگونه نقشه قتل امیرکبیر و شیخ فضل‌الله نوری و دیگر آزادی‌خواهان را طراحی کرد و انواع و اقسام فتنه‌ها از جمله فتنه پس از انتخابات ریاست جمهوری سال 1388 را در کشور ما برپا ساخت.

اینک که خود انگلیس، فضای مطلوب برای طراحی‌های آنچنانی ندارد، این وظیفه را مابین دیگر مستعمراتش از جمله استرالیا تقسیم کرده است. چرا که استرالیا به‌عنوان بخشی از بریتانیا، زمانی محل تبعیدی‌های مخالف دولت انگلیس محسوب می‌شد، هنوز در قرن بیست‌ویک، جزو کشور‌های مشترک‌المنافع بریتانیا محسوب شده و رئیس آن تحت عنوان «فرماندارکل» به‌طور مستقیم و فرمانداران ایالات مختلف آن، به‌طور غیرمستقیم از سوی ملکه انگلیس تعیین می‌شوند.