از وصیت 174 کشتی‌گیری که شهید شدند چه می‌دانید؟

به گزارش ایران اکونومیست، کشتی ورزشی سنتی در ایران است که در سال‌های گذشته با پیشرفت‌هایی که داشسته است رو به سوی مدرن شدن دارد. این ورزش که نمادهای متعدد پهوانی و جوانمردی در آن به چشم می‌خورد در مسایل فرهنگی و اجتماعی کشور و جهان اثرگذار است.تا کنون از زوایای مختلفی به ورزش کشتی پرداخته شده است، اما یکی از رویکردهای مهم در ترویج این مرام و مسلک پرداختن ادبی به ورزشکارانی است که تا پای جان برای میهن از جان خویش گذاشتند.

یکی از محصولات فرهنگی در زمینه این ورزش باستانی به چاپ رسیده کتاب «عروج از تشک کشتی» است که گزیده وصیت‌نامه شهدای کشتی کشور را در بر دارد. این اثر به کوشش مشترک «نشر شاهد» و «فدراسیون کشتی ایران» منتشر شد.

همچنین این کتاب با همکاری مشترک مریم مهدوی، سیده فاطمه رضایی نودهی، زهرا شیرکوند، وحیدحسن طهرانی، میلاد طبی، معصومه جواهری، سپیده خانزاده و مهدی جمشیدی، بر اساس وصیت‌نامه‌هایی که از شهدای کشتی‌گیر دوران انقلاب اسلامی و دفاع مقدس در گنجینه اسناد مراکز ستادی و استانی موجود بود، گردآوری و تدوین شده است.

کتاب «عروج از تشک کشتی» شامل ۱۷۴ گزیده وصیت‌نامه شهدای کشتی‌گیر است که بر مبنای حروف الفبا در کتاب درج شده‌اند. در ابتدای هر گزیده‌ وصیتنامه شهید، تصویری از آن شهید کشتی‌گیر به همراه زندگی‌نامه مختصری از وی، شامل تاریخ تولد، محل تولد، تاریخ شهادت و محل شهادت آمده است.

همچنین در صفحات میانی کتاب، تصاویر رنگی از حضور کشتی‌گیران در جبهه‌های حق علیه باطل، مدال‌آوری‌ها و تشییع پیکر آنان توسط مردم درج شده است.

رحیم شیخ آزادی یکی از شهدای کشتی گیر است که در سن ۲۱ سالگی به شهادت رسیده است. این کشتی گیر در بخشی از وثیت نامه خود نوشته است:

«بسم الله الرحمن الرحیم

پدر عزیزم مرا خودت باید ببخشی که از تو اجازه نگرفته‌ام؛ یعنی اجازه گرفتم ولی آن موقع که می‌خواستم بروم جبهه تو را ندیدم و از تو خیلی معذرت می‌خواهم برای اینکه ما هم در این اسلام باید شهید بدهیم برای اینکه شهید شدن در راه امام خمینی امامی که حتی میلیون‌ها میلیون نفر برای او تظاهرات کردند و او را به ایران آوردند.

به خدا نمی‌دانم چه بگویم و چه بنویسم دیگر مرا باید ببخشید. و اما مادرم از شما یک خواهش دارم که سعی کنید به مردم بگوئید الهی، شکر الهی شکر که ما هم یک شهید دادیم و اگر از من چیز بدی دیده اید مرا باید ببخشید. اما برادرم خواهش من از تو این است که تا می‌توانی برای خود یک زندگی اسلامی و فرزندهای انقلابی به وجود بیاوری برای اینکه آنها دنباله روی ما هستند از تو خواهش می‌کنم مرا ببخشی و یک مسئولیت بسیار بزرگ بر دوش تو هست و آن هم این است که تا می‌توانی نگذاری پدر عزیز ما ناراحت بشود و زجر بکشد و یک کار دیگر باید به برادرها درس مکتبی بدهی و آنها را مکتبی بزرگ کنی»