غمانه

ای شاه نکوبخت، ز بس غم خوردن نه توشۀ زیستن، نه دل بسپردن

نه گوشۀ نیستی، نه برگ مردن بی‌برگم و بی‌مرگ، درین پژمردن

نه جای خود آرام و نه ره پیمودن
نه رنج کسی شدن، نه در آسودن

نه یک گره بستن و نه یک بگشودن در میل و ملال بیکران فرسودن

بین دو عدم خیال و وهم اندودن شاید بهتر ز بودن است نابودن..