فرزانه فصیحی: هر بار با بغض تمرین می کنم

نگار رشیدی

فرزانه فصیحی رکورددار دوی سرعت بانوان ایران، روزهای خوبی را نمی گذراند. در حالی که انتظار می رفت او یکی از نفرات اعزامی به بازی های داخل سالن آسیا باشد، کنار مانده تا بخشی از درددلش را به بهانه خداحافظی اوسین بولت در اینستاگرامش منتشر کند.

او در گفت و گو با «گل» از تمرینات بغض آلودش گفت و سوال هایی که بی جواب مانده است.

فرزانه فصیحی این روزها چه کار می کند؟

من مشغول تمریناتم در اصفهان هستم.

برخلاف انتظار اسم شما در لیست بازی های داخل سالن نیست.

این اتفاق برای خودم هم شوکه کننده است و هنوز در بهت هستم. من نمی دانم روی چه حساب و معیاری نفرات را انتخاب کردند. من رکورددار داخل سالن ایران هستم و رکوردم در آسیا هم خوب است اما چطور بدون هیچ رکوردگیری نفرات اعزامی را انتخاب کردند؟!

در این باره با فدراسیون صحبت کرده اید؟

بله، جواب دادند که کمیته المپیک فقط دو سهمیه دختر به ما داده. اصلا یک سهمیه داده باشند چرا من که بهترین رکورد را دارم نباید آن سهمیه برای من باشد. من تنها سه صدم ثانیه با ورودی جهانی فاصله داشتم و هرجایی بودم از من حمایت می کردند اما فدراسیون من را رها کرد. به هرکسی زنگ زدم یا پاسخ نداد یا جواب درستی نمی دهند.

چطور؟

اینکه می گویند دلیل انتخاب پیشرفت طی یک سال اخیر است، برای من برای چنین مسابقه ای جواب قانع کننده ای نیست. یا می گویند در کشورهای اسلامی نتیجه خوبی نگرفتی. من آنجا در 100 متر دویدم و این چه ربطی به 60 متر دارد؟ اما آنجا خیلی ها خوب نبودند و فدراسیون به این توجه نمی کند که چه کاری برای من کرد و چه انتظاری دارد؟ ما در داخل سالن قطر مدال نقره 4 در 400 متر را گرفتیم اما الان چی؟ رها شدیم.

دلنوشته تان بعد از خداحافظی بولت هم جالب بود.

بله در آن دلنوشته سعی کردم ریشه ها را ببینم. مثلا در جایی که به جوانگرایی اشاره کردم باید بگویم من متولد 71 هستم و دو سال پیش در جوانی رکورد زدم. از طرفی من الان مگر پیر شده ام؟ به من کمتر این حرف را می زنند اما به بچه ها می گویند دوره شما تمام شده. گاتلین تا 35 سالگی با وجود آن همه شکست از بولت رها نشد تا در مسابقه خداحافظی اش بالاخره تنها کسی شد که بولت را گرفت. آنها هم پشتوانه سازی می کنند هم قهرمانان شان را رها نمی کنند. من الان باید در اوج رکوردهایم باشم اما هر بار با بغض به تمرین می روم و اصلا نمی دانم چرا با این سختی تمرین می کنم.