الی گشت: بله درست خواندید،شهر شیرازی‌های آفریقا واقعیت دارد، شهری تاریخی به نام کائوله در تانزانیا.
این شهر در طول قرن 13 و 16 میلادی ساخته شده و بازمانده از زمانی است که گروهی از مسلمانان شیرازی تبار در آنجا سکونت داشته‌اند.
براساس گفته اهالی، کلمه کائوله به معنای "برو ببین" است که ظاهراً کنایه از نشان دادن عظمت شهر کائوله در گذشته بوده است.
در سال 1964 میلادی کائوله در فهرست آثار تاریخی تانزانیا به ثبت رسیده و مورد حفاظت قرار گرفته است.
داستان شهر کائوله به سال‌ها قبل یعنی به قرن سیزدهم میلادی بر می گردد. در دوران اوج شکوه این منطقه تجاری، افراد زیادی از شهرهای مختلف دنیا در این منطقه زندگی می کرده اند. بازمانده قبرهایی که از آن روزگار به جای مانده نشان منی دهد که بخش بزرگی از مقبره ها به تقلید از آرامگاه های شیرازی، حالت طاقی شکل دارند.
شیرازی‌های آفریقایی تبار چطور به این منطقه آمده اند؟ این سوالی است که مدت‌هاست ذهن بسیاری از تاریخ شناسان را به خودش مشغول کرده بود. گروهی از ایرانی‌ها، به خصوص گروهی از تجار شیرازی با دو هدف تجاری و گسترش اسلام سوار بر کشتی‌های خودشان راهی مناطق دوردست از جمله آفریقا می شوند.
به نظر می‌رسد بعد از قرن شانزدهم میلادی، دیگر شیرازی تبار چندانی در شهر باقی نمانده باشد. این گروه در فرهنگ بومی منطقه حل شده و بخشی از مردم آفریقا شدند به طوری که دیگر یک شیرازی اصیل در منطقه وجود ندارد.
با این وجود هنوز هم شیرازی بودن در بین اهالی منطقه نشان دهنده اصالت است و زمانی که می خواهند به اهمیت و توانایی‌های کسی اشاره کنند، می‌گویند: «او شیرازی است»!
اینجا آنقدر از بناهای تاریخی به سبک ایرانی پر شده که کمتر کسی را به یاد مناطق خشک آفریقایی می اندازد. کسانی که شیراز را از نزدیک دیده باشند، ممکن است با دیدن چند مسجد ایرانی – آفریقایی اینجا، حتی دل شان هوس رفتن به شیراز را بکند.