10 نکته برای فرزندپروری بهتر

چه چیزی شما را تبدیل به والدین خوب می کند؟ یک پدر و مادر خوب تلاش می کنند براساس بهترین علایق کودک خود تصمیم گیری کنند. یک پدر و مادر خوب الزاماً نباید تمام عیار باشند. هیچ کس کامل نیست. همانطور که هیچ پدر و مادری هم کامل نیست. بهتر است هنگام به کرسی نشاندن انتظارات خود به خاطر داشته باشید که هیچ کودکی هم کامل نیست. اما منظور این نیست که ما نباید در جهت رسیدن به هدف تلاشی بکنیم. ابتدا استانداردهای بالایی برای خود تعیین کنید بعد کودک را در اولویت دوم قرار دهید. ما برای آنها نمونه یک الگوی خوب هستیم.

در ادامه ده نکته در مورد یادگیری مهارت های فرزندپروری مؤثر مطرح می شود. اکثر آنها نه آنی و نه شدنی هستند. بعلاوه احتمالاً هیچ کودکی نتواند همزمان به همه آنها با هم عمل کند. اما اگر بتوانید بر روی آنها کار کنید؛ حتی انجام برخی از آنها در هر زمانی، باز هم خواهید توانست در مسیر درستی حرکت کنید.

بیشتر بخوانید:

چند نکته مفید فرزندپروری

۵ تمرین ضروری فرزندپروری

۱۰ نکته در مورد بهبود مهارت های فرزندپروری

مدل سازی

عمل کنید. فقط آنچه شما می خواهید را از فرزند خود نخواهید انجام دهد. عملاً به آنها نشان دهید. انسان تا حدی به دلیل یادگیری از طریق تقلید از گونه های خاص محسوب می شود. ما برای الگو گیری از حرکات دیگران برنامه ریزی شده ایم تا از این طریق آنها را درک کنیم و خود را با آنها یکی کنیم. کودکان به ویژه هرکاری که والدین آنها انجام می دهند را خیلی خوب تماشا می کنند، همان کسی باشید که دوست دارید کودک شما باشد، به او احترام بگذارید، به آنها رفتار و نگرش های مثبتی نشان دهید، نسبت به هیجان های کودک همدلی نشان دهید؛ کودک شما آنگونه که مقتضی است تبعیت می کند.

۲: محبت

محبت خود را نشان دهید. وقتی عشق ورزیدن بیش از حد نباشد آنها لوس نمی شوند. تنها چیزی که می توانید به نام محبت انجام دهید چیزهای مانند ولخرجی در پول، آسان گیری، انتظارات پایین و حمایت بیش از حد است. وقتی این چیزها به جای عشق واقعی داده می شوند آن موقع فرزند شما لوس می شود. عشق ورزی به فرزند خود می تواند به اندازه در آغوش گرفتن، بودن در کنار آنها و به طور جدی گوش دادن به مسائل او ساده باشد. نشان دادن این کارهای عاشقانه می تواند راه انداز هورمون های ایجاد کننده حس خوب مانند اکسی توکسین، اپیوئیدها، و پرولاکتین باشد. این ناقل های عصبی شیمیایی می توانند به ما احساس آرامش عمیق، صمیمیت و اقناع عاطفی ببخشد و با وجود این خصوصیات کودک شما انعطاف پذیر خواهد شد و نیازی به درخواست رابطه نزدیکتر با شما ندارد.

۳: فرزندپروری مثبت

نوزادان با حدود ۱۰۰ بیلیون سلول های (نورون ها) عصبی مغزی و اتصالات نسبتاً کمی متولد می شوند. افکار ما محصول این اتصالات هستند، آنها محرک اعمال ما بوده و شخصیت ما را شکل می دهد و اصولا همان کسی که هستیم را تعیین می کنند. آنها از طریق تجارب موجود در سراسر زندگی ما خلق، تقویت و حک می شوند.

به کودک خود تجارب مثبتی بدهید. آنها به توانایی تجربه تجارب مثبت خود دست خواهند یافت و آنها را به دیگران عرضه می کنند.

هم چنین به کودک خود تجارب منفی بدهید. در غیر اینصورت، آنها به آن نوع رشد لازمه بالندگی خود نخواهند رسید.

آوازهای مسخره با مضمون طنز سر دهید. روی زمین کله ملق بزنید. به پارک بروید. با فرزند خود بخندید. خشم های هیجانی را تحمل کنید. با یکدیگر با یک نگرش مثبت مسئله را حل کنید.

نه فقط ارائه این تجارب مثبت موجب اتصالات خوب در مغز کودک شما می شود بلکه آنها موجب شکل گیری خاطراتی از شما می شوند که کودک شما آنها را در زندگی به یدک می کشد. وقتی بحث انضباط به میان می آید به سختی می توان مثبت بود. اما تمرین انضباط مثبت و اجتناب از قیاس های تنبیهی امکانپذیر است.

یک والد خوب بودن به معنای آن است که شما باید به کودک خود اخلاق خوب و بد را یاد بدهید. تعیین محدودیت ها و سازگاری رمز انضباط خوب است. هنگام اجرای این قوانین مهربان و قاطع باشید. بر روی دلایل پشتوانه رفتار کودک تمرکز کنید. همچنین آن را تبدیل به فرصتی برای یادگیری در آینده او کنید نه فرصتی برای تنبیه گذشته.

۴: مأمن امن

اجازه دهید کودک شما بداند که شما همواره برای پاسخگویی به سیگنال های دریافتی او و حساسیت به نیازهایش آنجا حضور دارید. کودک خود را به عنوان یک فرد حمایت کنید و بپذیرید. پناهگاهی امن و گرم برای اکتشاف او باشید. کودکانی که با والدین دارای مسئولیت پذیری مداوم پرورش می یابند تمایل به داشتن رشد عاطفی، رشد اجتماعی و پیامدهای مملو از سلامت روانی بهتری دارند.

۵: ارتباط و یکپارچگی

اکثر ما قبلاً از اهمیت ارتباط آگاهیم. با کودک خود صحبت کنید و به دقت به او گوش بدهید. شما با تداوم خط ارتباطی باز رابطه بهتری با کودک خود دارید و کودک شما هنگام بروز مشکل به شما مراجعه می کند. اما دلایل دیگری برای ارتباط وجود دارد؛ شما با این کار به کودک کمک می کنید تا اجزای مختلف مغزش را یکپارچه کند.

عمل یکپارچه سازی شبیه کارکرد بدن ما است که در آن ارگان های مختلف نیاز به هماهنگی و همکاری برای حفظ بدنی سالم دارد.

وقتی اعضای مختلف یدن یکپارچه می شود آنها می توانند مانند یک کل هارمونیک عمل کنند که به معنای قشقرق کمتر، رفتار همکاری بیشتر و همدلانه تر است.

برای این کار از تجارب دردسرآفرین صحبت کنید. از کودک خود بخواهید هر چیزی که برایش اتفاق افتاده را توصیف کند و حس خود را بگوید. شما نباید به او راه حل بدهید. فقط به صحبت های آنها گوش دهید و بپرسید، سؤالات واضح به آنها در حس کردن تجارب و کامل کردن خاطرات کمک خواهد کرد.

۶: انعکاس گری

اکثر ما والدینی متفاوت از والدین خود را دوست داریم. حتی افرادی که کودکی شادی داشته اند ممکن است خواهان تغییر برخی جنبه ها در تربیت خود باشند. اما خیلی از اوقات وقتی ما دهان خود را باز می کنیم شبیه به والدین خود صحبت می کنیم. بازنگری دوران کودکی خود یک گام به سوی درک اینکهچرا والدین ما همان گونه رفتار می کنند که ما می کنیم است.

چیزهای که می خواهید تغییر دهید را یادداشت کنید و فکر کنید چطور می توانید آن را به شکل متفاوتی از سناریوی واقعی انجام دهید. سعی کنید آگاه باشید و دفعه بعد هنگام بروز این مسائل رفتار خود را تغییر دهید. اگر در ابتدا موفق نشدید تسلیم نشوید. با تمرین می توانید. تمرینات فراوان.

۷: توجه به بهزیستی خود

به بهزیستی خود توجه کنید. اغلب اوقات چیزهایی مانند سلامتی خود یا زندگی زناشویی با تولد کودک در اولویت های کم اهمیت تر قرار می گیرند. اگر شما به اینها توجه نکنید بعداً تبدیل به مشکلات بزرگتری خواهند شد. به خوبی از نظر روانی و فیزیکی خود را تغذیه کنید. زمانی را صرف تقویت رابطه با همسر خود اختصاص دهید. اگر این دو حیطه رشد نکنند، کودک شما نیز عذاب می کشد.

۸: کتک نزدن

بدون شک برای برخی از والدین کتک زدن می تواند اقناع خاطر کوتاه مدتی را ایجاد کند که گاهاً مایه آسایش خاطر لازم زیادی برای والدین است. اما این روش نمی تواند به کودک شناختن خوب از بد را یاد دهد. اگر فقط به کودک ترس از پیامدهای بیرونی را یاد می دهید بنابراین درعوض کودک برای گیر نیفتادن در این موقعیت ها ترغیب می شود. شما با کتک زدن حل کردن مسائل از راه خشونت را برای کودک خود الگوسازی میکنید.

کودکانی که سیلی، کتک یا ضربه می خورند بیشتر متمایل به دعوا کردن با دیگر کودکان هستند. آنها به احتمال زیاد قلدر می شوند و برای رفع مجادله ها از پرخاشگری فیزیکی/کلامی استفاده کنند. علاوه بر اینکه بعداً در زندگی بیشتر محتمل ایجاد بزهکاری، رفتارهای ضداجتماعی و جرم خیزانه، رابطه پدر –فرزند بد، مسائل سلامت روانی و تجاوز یا قربانی خشونت های محلی می شوند.

جایگزین های مختلفی بهتری مانند انضباط مثبت (در بالا نکته سوم) و تقویت مثبت برای منضبط کردن وجود دارد که دارای اثربخشی بیشتر به اثبات رسیده اند.

۹: ثبات دیدگاه

هدف شما از پرورش کودک چیست؟

اگر شما مانند اکثر والدین هستید، حتما دوست دارید کودک شما از نظر درسی عالی باشد، مولد باشد، مسئولیت پذیر و مستقل باشد، از برقراری روابط عمیق با شما و دیگران لذت ببرد، مهربان و شفیق باشد و زندگی شاد، سالم و رضایت بخشی داشته باشد.

اما چقدر زمان صرف کار کردن برروی این اهداف می کنید؟

اگر شما مانند اکثر والدین باشید احتمالاً زمان زیادی را فقط صرف گذراندن روز می کنید. همانطور که سیگل و بریزون به عنوان نویسنده در کتاب خود با نام کل مغز یک کودک ذکر می کنند:”شما به جای کمک به کامیابی کودک بیشتر وقت خود را صرف تلاش برای زنده ماندن می کنید!”

اجازه ندهید مراتب بقاء بر زندگی شما چیره شوند؛ دفعه بعد که عصبانی و ناکام شدید، یک گام به عقب بر می گردید. در مورد آنچه شما را عصبانی و دلسرد می کند فکر کنید و برای کودک خود انجام دهید. در واقع، راه‌های تبدیل هر تجربه منفی به فرصت یادگیری برای او را پیدا کنید. حتی قشقرق های حماسی می توانند لحظات پیکره سازی مغزی گرانبهایی بیافرینید.

انجام دادن این کارها نه تنها به حفظ یک دیدگاه مثبت کمک می کند بلکه شما نیز بر روی یکی از اهداف اساسی خود در فرزند پروری؛ یعنی ایجاد یک رابطه خوب بین شما و کودک خود، کار می کنید.

۱۰: میانبر زدن

فرزندپروری یکی از مهم ترین حیطه های تحقیقاتی در روانشناسی است. بسیاری از آداب و اقدامات فرزندپروری از نظر علمی مورد پژوهش، تأیید، تصحیح یا تکذیب قرار گرفته اند. یکی از وب سایت های خوب در مورد تربیت کودک همین سایت کودک و نوجوان هست که ما مطالب مختلفی در زمینه فرزندپروری در اختیار شما می گذاریم. استفاده از دانش علمی به هیچ وجه الگوی واحدی از همه راهبردها ندارد. هر کودکی متفاوت است. از این رو شما می توانید و باید را با سبک های فرزندپروری خود تعدیل کنید. برای مثال، گذشته از کتک زدن جایگزین های بسیار بهتری مانند بازجهت دهی، استدلال، حذف امتیازات، تعیین دوره زمانی، محرومیت و امثال آن وجود دارد. شما می توانید روش انضباطی غیرتنبیهی را انتخاب کنید که برای کودک شما اثرگذارتر است.

البته شما می توانید استفاده از فلسفه های سنتی (مانند کتک زدن) را انتخاب کنید و ممکن است باز هم همین نتیجه را بگیرید. اما چرا با وجود اقدامات بهتر و دارای سابقه تحقیقاتی خوب باز هم از اقدامات سطح پایین خطر آفرین استفاده می کنیم؟ اتخاذ این میان برها ممکن است مستلزم کار بیشتر بر روی خود در کوتاه مدت باشد اما می تواند در زمان زیادی صرفه جویی به عمل آورد و در دراز مدت زجر آور باشد.