آشنایی با ویژگی های کودک اوتیسم

اوتیسم یک اختلال ذهنی است که در دوران کودکی شروع می شود که با اختلالات مداوم در درگیر شدن در ارتباطات اجتماعی و تعامل با دیگران شناخته می شود. فردی مبتلا به اوتیسم اغلب رفتارهای محدود، الگوهای تکراری از رفتارها، علایق یا فعالیت ها را دارد. علائم از دوران کودکی بروز کرده و زندگی روزمره ی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. اوتیسم به صورت طیفی می باشد. افرادی که مبتلا به اوتیسم شدید هستند ممکن است در انجام دادن فعالیت های روزمره مشکلات جدی را تجربه کنند که به طور مشخصی از انواع چیزهایی را که به عنوان یک فرد بالغ انجام می دهند، محدود می کند. افرادی با درجات پایین تر از اوتیسم ممکن است کاملا نرمال به نظر برسند مگر در موقعیت های اجتماعی خاص که در آن اختلال بیشتر خود را نشان می دهد. اوتیسم ممکن است همراه و یا بدون اختلالات روحی روانی و زبانی باشد. برآوردها نشان می دهد که از هر ۱۰۰ کودک یک کودک مبتلا به اختلال اوتیسم است، اختلالی که منجر به اختلال در خانواده ها و زندگی ناکام در بسیاری از کودکان می شود.

در ۱۹۴۳ دکتر لئو کنر از بیمارستان جان هاپکینز، گروهی از ۱۱ کودک را بررسی کرد و عنوان اوتیسم دوران طفولیت را در زبان انگلیسی وارد کرد. در همان زمان، یک دانشمند آلمانی، هانس آسپرگر یک نوع متعادل تر از اختلال را معرفی کرد که تحت عنوان سندروم آسپرگر شناخته می شود.

برای مطالعه بیشتر به مقالات زیر مراجعه کنید:

حقایقی در مورد اختلال طیف اوتیسم

راهنمای جامع اختلال طیف اوتیسم ASD

بدین ترتیب، این اختلال شرح داده شده و امروزه در فهرست آماری و تشخیص اختلالات ذهنی به عنوان اختلالات روان شناختی، که اغلب به عنوان اختلالات طیفی اوتیسم شناخته می شوند (ASD) قرار گرفته است. تمامی این اختلالات بوسیله ی درجات مختلفی از اختلال در مهارت های ارتباطی، تعاملات اجتماعی و الگوهای محدود، تکراری و کلیشه ای رفتاری مشخص می شوند.

از سال ۲۰۱۳ سندروم آسپرگر یک اختلال طیفی اوتیسم در نظر گرفته می شود چرا که واژگان اوتیسم دوران کودکی، اوتیسم کنر، اوتیسم آتیپیک، اوتیسم فراعملکردی و اختلال ناموزون کودکی را شامل می شود.

نشانه های اوتیسم

اختلالات طیفی اوتیسم (ASD) می تواند اغلب با اطمینان در سنین ۳ سالگی تشخیص داده شود و در برخی موارد حتی در سنین ۱۸ ماهگی. مطالعات نشان می دهد که بسیاری از کودکان نهایتا ممکن است در سن یک سالگی یا حتی کمتر، اوتیسم در آنها تشخیص داده شود. ظهور هر یک از علائم هشدار دهنده ی ASD دلیل بر الزام ارزیابی کودک توسط یک متخصص حرفه ای در این از اختلالات است. در وهله ی اول والدین باید به رفتارهای غیر معمول در کودکان خود توجه نشان دهند. در برخی از موارد، کودک از لحظه ی تولد خود از دیگر کودکان متفاوت به نظر می رسد، نسبت به مردم غیر پاسخگو بوده و یا بر یک واژه تا مدت زیادی بطور مداوم تمرکز می کند. علائم اولیه ی ASD همچنین می تواند در کودکانی مشاهده شود که به طور معمول و عادی رشد کرده اند. زمانی که یک کودک نوپا که پر سر و صدا و فعال است ناگهان ساکت، کناره گیر، خودآزار به نظر می رسد یا به مناسبات اجتماعی بی اعتناست، چیزی اینجا نادرست به نظر می رسد. تحقیقات نشان داده است که والدین معمولا در مورد توجه به مشکلات رشدی کودکان درست متوجه می شوند هر چند که ممکن است ماهیت خاص یا درجه ی مشکل را نتوانند به درستی تشخیص دهند.

اختلالات طیفی اوتیسم به لحاظ شدت، از خفیف تا شدید متفاوت هستند که گونه های بسیار شدید از طریق گفتار و الگوهای رفتاری که درک آنها می تواند سخت باشد، شناخته می شوند.

شیوع، علل و راههای تشخیص

در سال ۲۰۰۷، مرکز کنترل بیماریهای آمریکا (CDC) دریافت که آمار بالاتر از آماری هستند که از مطالعات انجام شده در ایالات متحده در طی سالهای ۱۹۸۰ و اوایل دهه ی ۱۹۹۰ انجام یافته است ( ارزیابی بر اساس داده هایی از سال های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۲). ارزیابی انجام گرفته توسط CDC یک تشخیص اختلال طیفی اوتیسم را تعیین کرد که بر اساس ریکوردهای سلامتی مدارس با سنین ۸ سال در ۱۴ جامعه ی آماری در آمریکا بود. بحث در مورد اینکه آیا این افزایش صحیح در شیوع اوتیسم را نشان می دهد یا نه، ادامه پیدا کرد. تغییر در معیار تشخیص اوتیسم به همراه تشخیص های رو به رشد این اختلال بوسیله ی افراد متخصص و عموم مردم تماما می تواند جزو عواملی باشند که در این راستا کمک کننده باشند.

داده های یک گزارش قبلی از برنامه های آتلانتای CDC نشان داد که نرخ اختلال طیفی اوتیسم ۴/۳ به ازای هر ۱۰۰۰ کودک ۳ تا ۱۰ ساله است. با خلاصه سازی این یافته ها و چندین گزارش تفصیلی دیگر بر روی شیوع اوتیسم، CDC پیش بینی می کند که ۶-۲ به ازای هر ۱۰۰۰ کودک (از یک در ۵۰۰ تا یک در ۱۵۰) مبتلا به اوتیسم هستند. خطر در مردها ۴-۳ برابر بیش از زنان است. تحقیقی انجام یافته در سال ۲۰۰۹ نشان می دهد که اوتیسم اکنون از هر ۱۱۰ کودک، ۱ کودک را در بر میگیرد. با توجه به سخنرانی هایی راجع به اوتیسم، یک انجمن غیر انتفاعی که برای درک اوتیسم اختصاص یافته است، هیچ علت شناخته شده ای برای بروز اوتیسم وجود ندارد. در عوض، محققان تعدادی از ویژگیهایی را شناسایی کردند که ممکن است فرد را در خطر بزرگتری برای توسعه ی وضعیت بیماری قرار دهد. این موارد مشتمل است بر عامل ژنتیک، عوامل محیطی (مانند والدینی که در سنین بالاتر صاحب فرزند شده اند، والدینی که مشکلاتی در دوره ی بارداری و یا زایمان تجربه می کنند و یا حاملگی هایی با فاصله زمانی کمتر از یک سال) و تفاوت در بیولوژی و یا ساختار مغز. به طور قطع و یقین، هیچ مدرک معتبر و علمی وجود ندارد که اوتیسم را به واکسن های دوران کودکی مرتبط کند.

درمان اوتیسم

مداخله اولیه در درمان اختلالات طیفی اوتیسم حائز اهمیت است. هر چه زودتر یک کودک به یک متخصص عودت داده شودف نتیجه برای هر دوی خانواده و کودک بهتر خواهد بود. بسیاری از رویکردهای درمانی برای این وضعیت از روان درمانی به عنوان پایه ای برای تغییر استفاده می کنند. انواع مختلفی از فنون درمانی به کار گرفته شده برای کمک به فردی با این شرایط وجود دارد که کمک می کند تا فرد یاد بگیرد تا نشانه ها و علائم بیماری را در طول زندگی خود مدیریت کند. برای برخی از افراد مبتلا به اوتیسم، مداخلات ممکن است نقص خاصی را در یادگیری، زبان، تقلید، توجه، انگیزه، انطباق و ابتکار تعامل مورد هدف قرار دهد. این نوع از درمان ها ممکن است شامل روش های رفتاری، ارتباط درمانی، کار درمانی و یا درمان فیزیکی در کنار مداخلات بازی های جمعی باشد.

زندگی با اوتیسم و مدیریت کردن آن

این که فرد مبتلا به ASD چه زندگی ای را سپری می کند عمدتا به تعدادی از عوامل بستگی دارد: شدت اختلال تا چه میزان است و این که کودک سریع تر مداخلات درمانی را دریافت کرده یا نه، به احتمال زیاد چنین کودکی توانایی بهتری برای زندگی با اوتیسم و مدیریت آن در کل دوره ی زندگی خود دارد. اگر کودکی از اوتیسم شدید رنج می برد، با این حال، ممکن است نیازمند کمک های مادام العمر با انواعی از فعالیت های زندگی روزمره، آموزش و یا کار باشد.

کمک گرفتن

راههای زیادی برای شروع سفر بازیابی سلامتی از اختلال طیفی اوتیسم وجود دارد چه برای شما و چه برای کودک نوجوانتان. بسیاری از مردم از مراجعه به پزشک خانوادگی شروع می کنند تا ببینند آیا واقعا از این اختلال رنج می برند یا نه. در حالی که این یک نقطه ی شروع خوبی است، همچنین شما را تشویق به مشاوره با یک متخصص سلامت روان نیز می کند. متخصصینی مانند روان شناس و روانپزشک نسبت به پزشک خانواده می توانند به طور دقیق تری یک اختلال روانی را تشخیص دهند.