کاش می شد...

کاش می شد به عقب برگردم
به همانجا که دامانِ تو بود
قتلِگاهِ دردم
کاش می شد بروم باز به آن دنیایی
که به اندازه ی آغوشِ تو بود
و به آرامشِ یک لالایی.
تو برایم قصّه ها میگفتی
از دیاری که در آن
غصّه ها را می سپردند به باد
و هوایش همه جا
بویِ مطبوعِ خدا را می داد.
با پلیدی انگار
همه بودند غریب
نه در آن زشتی بود
و نه نیرنگ و فریب.
دلِ من لَک زده است
بِگُذارم سر به دامانِ تو یکبارِ دگر
این جهان نیست شبیهِ جایی
که تو گفتی (مادر)...


حمید گیوه چیان