دلِ کوه

مدتی را که رهِ عشقِ تو هجران بودم
همرهِ قافله ی قومِ سفیران بودم
قدمی از طیِ خود باز نگشتم به عقب
مشقِ عشق کردهِ رُستمهای ایران بودم
به وفاداری من هیچ شناسی تو کسی
شَهد من عهد وفا بود رهِ توران بودم
عاشقی همچو مرا کیست خریداری کند
مِی ننوشیدَم و مستانه ی سوران بودم
جام میِ سَر نکشیدم جنونم خواندند
در کویر ساکن و دل عاشق شیران بودم
آتش عشق به جانم نَرِساند هیچ ضرری
بلکه در مهر تو من ساحرِ سِحران بودم
چه گمان غلط است کوه ندارد هیچ دل
وقت طوفان دل کوه فارغِ طوفان بودم
وین محبت را نه افسانه سُرائید نه دگر
محو یارم تو مپنداری که زندان بودم
چند قوم از تو و افعال تو آزرده شوند
من نه قومم نه فعل فاتح میدان بودم
تو رسی قله کوه هیچ نپرسند ضَعفت
گر رسیدم نوکِ کوه جامِ شریفان بودم
حافظا ماتَرکِ دنیا به جز عشق فناست
کِشتی گر عشق بگو عاشقِ باران بودم



17 اردیبهشت 1403
طبیب حافظ کریمی( لسان الحال )