جشنی برای مسیحیان، یهودیان و مسلمانان: روایت یک زن فلسطینی از مراسم «بین الادیان» در کانادا+ تصاویر

شفقنا زندگی- هند الحوسنی فلسطینی که چهار فرزند دارد می‌گوید که در کانادا «از صفر» شروع کرده است، اما جامعه او را در تقویت آروزهایش برای ساختن یک زندگی جدید یاری کرده‌اند، و او آرزو دارد روزی بیاید که خود بتواند به زنان دیگر به‌همین‌صورت کمک نماید.

به گزارش سرویس ترجمه شفقنا از سی بی سی نیوز، وی عضو گروهی به نام «زنان رؤیابافی می‌کنند»، دربرگیرنده حدود دوازده زن پناهنده در مونترال، می‌باشد که عهده‌دار تهیه غذا برای مناسبت‌ها هستند.

وعده غذایی بعدی که این گروه باید تهیه نمایند برای مراسم شام بین‌الادیان در کارتیرویل واقع در مسجد الرَوده و برای حدود ۱۰۰ نفر می‌باشد.

الحوسنی ۴۰ ساله در ژوئن ۲۰۱۷ وارد مونترال شد و به‌صورت داوطلبانه در PRAIDA ــ سازمان استانی دولتی در استان کبک که به متقاضیان پناهندگی در ماه‌های اول کمک می‌نماید ــ مشغول به کار گشت.

هیئت اعزامی شهر مونترال ــ که وابسته به کلیسای متحد سنت جیمز کار می‌کند ــ از طریق گروه تهیه غذا، برای کسب درآمد و ایجاد یک انجمن به او کمک کرد.

شعبه‌ای از این انجمن که الحوسنی در آن مشغول به کار است شامل زنانی است که از سوریه، یمن، اردن و سایر کشورها گریخته‌اند. این زنان دو بار در ماه یکدیگر را ملاقات می‌کنند و همچنین از طریق تلفن و اینترنت با هم در ارتباطند. این امر به الحوسنی آن پشتوانه‌ای را می‌بخشد که با فرار از کشورش آن را از دست داده بود. او می‌گوید: «من سه جنگ، یک محاصره، و مشکلات و درگیری‌های زیادی را پشت‌سر گذاشته‌ام، اما هنوز زنده هستم و اکنون در کانادا زندگی می‌کنم. من باید کار کنم و زندگیم را از سر بگیرم.»

وی می‌گوید افتخار می‌کند که غذای مناسبت جشن نور را تهیه نماید.

سامر النیز، مدیر مسجد الرَوده که میزبان این رویداد خواهد بود، خوشحال است که توانسته یک موقعیت تهیه غذا برای الحوسنی و زنان دیگر فراهم آورد. وی در این خصوص اظهار داشت: «این کار بهتر از این است که از رستوران غذا بخریم، چرا که با این کار به این زنان کمک کرده‌ایم.»

جشن ملل مسیحیان، یهودیان و مسلمانان

این رویداد در سال سوم خود قرار دارد، و به گفته النیز این فرصتی برای جوامع مذهبی مختلف است تا برای آن‌چه ایشان را متحد می‌کند جشن بگیرند نه این‌که به عوامل جدایی‌شان بپردازند. وی خاطرنشان می‌کند: «هر سازمان دارای دیدگاهی است، و ما دیدگاه‌های مشترک زیادی داریم».

این مهمانی شام برای عموم آزاد است و شامل غذا، موسیقی، سخنرانی و .. خواهد بود. سال گذشته، اعضای انجمن موهاک در میان شرکت‌کنندگان در این مراسم بودند و به میهمانان خوشامد می‌گفتند. به نظر مادر مقدس پائولا کلاین، مدیر اجرایی هیئت اعزامی شهر مونترال، تکان‌دهنده‌ترین لحظه مراسم سال گذشته روشن‌کردن منورا (شمعدان هفت‌شاخه نشان مذهب یهود) بود. وی در این خصوص چنین گفت: «فکر نمی‌کنم دفعات زیادی پیش آمده باشد که جامعه یهودیان، در کنار مسلمانان و مسیحیان، درون یک مسجد منورا روشن کرده باشند.»

کلاین چنین بیان کرد که این رویداد دعوتی از سوی جامعه مسلمانان کانادا از کلیسای متحد سنت جیمز بوده است تا از این طریق به همراه ایشان کریسمس را جشن بگیرند. وی اظهار داشت: «به آن‌ها گفتیم بسیار خب، این کار را انجام دهید، اما بیایید آن را تبدیل به مراسمی بین‌الادیانی نماییم.»

از آن‌جایی که گروه «زنان رؤیابافی می‌کنند» وابسته به کلیسای متحد سنت جیمز می‌باشد، طبیعی بود که از آن‌ها خواسته شود غذای این مراسم را تهیه کنند.

«من می‌دانم که آن‌ها با چه درد و رنجی مواجهند»

به گفته الحوسنی، زنان عضو این گروه همواره در جستجوی کار هستند. «من می‌دانم که آن‌ها با چه درد و رنجی مواجهند، و به کسب درآمد نیاز دارند.» لیکن موانع زبانی مشکلی بر سر راه به‌کارگیری این زنان به عنوان نیروی کار می‌باشد.

هفته گذشته فرانسوا لوگو، نخست‌وزیر کبک، اعلام کرد تعداد مهاجران اقتصادی که به این استان وارد می‌شوند را کاهش خواهد داد و بر یکپارچه‌سازی تمرکز خواهد نمود.

کلاین امیدوار است در سال جدید ملاقاتی با وزیر جدید مهاجرت، سیمون جولین برت، داشته باشد تا درخصوص مدل یکپارچه‌سازی هیئت اعزامی شهر مونترال ــ که آن را بسیار موفق می‌داند ــ با وی گفتگو نماید. وی بر این باور است که: «بسیاری از این زنان حتی از رفتن به کلاس زبان خجالت می‌کشند.»

الحوسنی به حدی قدردان چگونگی کمک هیئت اعزامی شهر مونترال است که آرزو دارد مفهوم پشت گروه «زنان رؤیابافی می‌کنند» را فراتر برده و رستورانی باز کند که فقط زنان پناهنده در آن مشغول به کار شوند. او می‌خواهد این رستوران مکانی برای کسب درآمد این زنان باشد؛ همچنین جایی باشد تا زنان پناهنده با سایر افراد مانند خود آشنا شوند.

وی چنین اظهار داشت که مطمئن نیست این رستوران را در کجا دایر نماید، شاید نزدیک به یک CEGEP و یا مکانی دیگر که محل رفت و آمد بسیار زیاد عابران پیاده باشد. اما او باور دارد که روزی این کار را خواهد کرد، و در حال حاضر خوشحال است که می‌بیند فرزندانش می‌توانند به سه زبان فرانسوی، انگلیسی و عربی صحبت کنند، و این‌که در مونترال مجدداً در کنار همسرش قرار گرفته‌است.