نشان صداقت مرد نسبت به زن در نگاه معصومین(ع)

یکی از مواردی که امروز در زمینه ازدواج برای جوانان مانعی بزرگ محسوب می‌شود، تعیین مهریه‌های سنگین است؛ هر چند مهریه در اسلام از سقف و کف وجوبی برخوردار نیست اما سفارشات فراوانی به جهت عدم استفاده از مهریه‌های بسیار پایین و بسیار بالا شده و در مقابل به مهریه‌های کم، مخصوصا به مهرالسنه، بسیار زیاد سفارش شده است که به چند حدیث از ائمه معصومین(ع) در این خصوص اشاره می‌شود.

برترین زنان امت
قال رسول الله (ص): افضل نساء امتی اصبحهن وجهان و اقلهن مهرا؛ پیامبر خدا(ص) فرمود بهترین زنان امت من زنانی هستند که خوش روتر و مهریه ایشان کمتر باشد.
قال امیرالمؤمنین علی(ع): لا تغالوا بمهور النساء فتکون عداوة؛ حضرت علی (ع) فرمود مهریه زن ها را سنگین نگیرید که موجب کدورت و دشمنی گردد.
همچنین در مورد مهریه بسیار پایین از حضرت على(ع) روایت است که فرمود من خوش ندارم که مهر را کمتر از 10 درهم کنند بلکه بیشتر از آن قرار دهند تا به مهر زنان نابکار (مبلغی که در عوض زنا به زانیه می دهند) شباهت پیدا نکند.

مهریه چیست؟
عن ابی جعفر(ع) قال: الصداق ما تراضیا علیه من قلیل او کثیر فهذا الصداق؛ امام باقر (ع) فرمود مهریه همان چیزی است که طرفین بر آن توافق می کنند، کم باشد یا زیاد.
قال الامام الصادق(ع): ان من برکة المراة قلة مهرها؛ امام صادق(ع) فرمود از برکات زن کمی مهریه او است.
عن ابی عبدالله(ع) قال: من امهر مهرا ثم لا ینوی قضاءه کان بمنزلة السارق؛ امام صادق(ع) فرمود کسی که مهریه ای (برای زن قرار دهد) و قصدش این باشد که به او ندهد او همانند دزد است.
اما مهرالسنه که میزان مستحب در مهریه است، همان مهریه دختران و همسران پیامبر است. «ما زوّج رسول الله صلّى الله علیه و آله شیئا من بناته ولا تزوّج شیئا من نسائه على أکثر من اثنتی عشرة أوقیة و نشّ - یعنی نصف أوقیة ذهبا؛ رسول خدا(ص) مهریه دختران و همسرانش را بیش از 12.5 اوقیه نقره قرار نداد.
از امام رضا(ع) روایت شده است که فرمود اذا تزوّجت فاجهد أن لا تجاوز مهرها مهر السّنّة و هو خمسمأة درهم فعلی ذالک زوّج رسول اللّه صلی اللّه علیه و آله و تزوّج نسائه هر گاه ازدواج کردی بکوش تا مهر آن از مهر السّنّة تجاوز نکند. بر همین میزان پیامبر اکرم(ص) دختران خود را شوهر می‌داد و همسر می‌گرفت.
همچنین پیامبر اعظم(ص) در خصوص جهیزیه بی منت می فرماید لو ان جمیع ما فی الارض من ذهب و فضة حملته المراة الی بیت زوجها ثم ضربت علی راس زوجها یوما من الایام، تقول: من انت؟ انما المال مالی، حبط عملها و لو کانت من اعبد الناس الا ان تتوب و ترجع و تعتذر الی زوجها؛ اگر تمام چیزهایی که در روی زمین از طلا و نقره وجود دارد و زن آن ها را به خانه شوهرش بیاورد. آنگاه یک روز از روزها بر سر شوهرش منت بگذارد و بگوید تو کیستی؟ این اموال مال من است. در این صورت اجر و عمل زن از بین می رود، اگر چه از عابدترین مردم باشد. مگر اینکه توبه کند و بازگردد و از شوهرش عذرخواهی کند.

انتهای پیام