ایران در صدر جدول اختلالات روانی

به گزارش فانوس، سازمان جهانی بهداشت در سال 1948 سلامت را به تمام ابعاد جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی بسط داده است و ابعاد سلامت اثرات متقابل برهم دارند. مفهوم سلامت روانی در واقع جنبه ای از مفهوم کلی سلامتی است و بر کلیه روش ها و تدابیری اطلاق میشود که برای جلوگیری از ابتلا به بیماری روانی، درمان و توان بخشی آنها بکار میرود. اما متاسفانه تعریف دقیقی برای سلامت روان در دنیا ثبت نشده است. اما این روزها سلامت روان در جامعه جایگاه ویژه ای پیدا کرده است چرا که بیشتر بیماری های موجود در جامعه بخش اعظمی ناشی از مشکلات روانی و فشار های عصبی است.

در شهر تهران 34 درصد افراد بیمار روانی هستند. اما آمار مربوط به بیماری های روانی و افسردگی در سطح جامعه ایران حدود 21 تا 25 درصد است. اختلال روانی به حالتهای شدید روانی اطلاق میشود که تمام ابعاد روان و سلامت روان را شامل میشود. در مجموع میتوان فردی را که اضطراب، افسردگی حتی فوبیای اجتماعی دارد را به عنوان احتلال روانی قلمداد نمود.

برخی از مردم در یک حوزه زندگی ممکن است که اختلالات روانی را تجربه نمایند اما سنین نوجوانی جوانی سایه ترین زمان برای بروز علائم اختلالات روانی می باشد، به دلیل انکه ساز و کارهای روانشناختی هنوز پختگی کامل را ندارند. نوجوانان و جوانان توانایی ربرویی با مشکلات زندگی و حل آنرا ندارند. از سوی دیگر فرد به دلیل تحولات بلوغ رمینه مشکلات روانی را در فرد مهیا میکند. در کتار تمام این موارد شروع تحصیل، اشتغال، تشکیل خانواده و تعارضاتی که با والدین و نسل قبلی خود پیدا میکنند میزان ابتلا افراد به مشکلات روانی را افزایش میدهد.

علت اصلی مشکلات روانی در ایران «نبود حال خوب» است و حال خوب زمانی است که شادی و نشاط در جامعه بیشتر باشد.عواملی از این دست همگی بر روح و روان افراد تاثیر می گذارد و باعث می گردد تا سطح اختلالات روانی افراد جامعه بالا برود. زمانیکه ثبات اقتصادی نباشد میزان نگرانی افراد نسبت به آینده نامعلوم افزایش می یابد.

هر اختلال روانی علائم خاص خود را دارد اما در بسیاری از موارد ویژگی های مشترکی دارند که برای افراد زنگ هشدار است تا فرد اوضاع سلامت روان خود را بداند.

معمولا میزان اشتها و خواب در اختلالات روانی بسیار افزایش پیدا کرده یا کاهش پیدا میکند. در صورت بروز چنین تغییرات به روانشناس مراجعه کنید.

اختلالات روانی شایع معمولا با کاهش خلق و بی حوصلگی همراه است یا در برخی از موارد افراد رفتار سینوسی دارند. اینگونه علائم را جدی بگیرید.

اگر از فعالیت‌های اجتماعی و انجام کارهایی که قبلا به آنها علاقه‌مند بودید کناره‌گیری می‌کنید،می‌تواند بی‌علت نباشد.

اختلالات تمرکزی، حافظه یا مشکل در استدلال‌های ذهنی یا ناتوانی در ارائه استدلال و توضیح دادن نیز از جمله مواردی است که باید به آنها توجه شود.

اگر انگیزه خود را برای انجام هر کاری یا شرکت در هر فعالیتی از دست داده‌اید، آن را جدی بگیرید.

البته وجود یک یا دو نشانه برای تشخیص اختلال کافی نیست اما نشانه ای برای مراجعه به پزشک با روانشناس است. گاهش برخی از این موارد برای مدت کوتاهی اتقاق می افتد بنابراین حالت‌های موقت و زودگذر نشان‌دهنده بیماری نخواهند بود.

نویسنده: علیرضا آزادی