ناگفته‌های یک زن داعشی

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از فرادید، به نظر می‌رسد تعداد داعشی‌هایی که خود را فریب خورده توصیف می‌کنند و خواستار بازگشت به اروپا و آمریکا هستند، رو به افزایش است.

بعد از شمیمه بیگوم، دختری اهل بریتانیا، که اخیرا فرزند سوم خود را در اردوگاه الحوله در شرق سوریه به دنیا آورد و خواستار بازگشت به بریتانیاست، یک زن آمریکایی، به نام هدی مثنی، نیز اعلام کرده که می‌خواهد به آمریکا بازگردد.

او که زمانی یکی از مبلغان دو آتشه‌ی گروه داعش و خواستار ریختن خون آمریکایی‌ها بود، اکنون عاجزانه از دولت این کشور درخواست کرده اجازه دهد به کشورش بازگردد. تفاوت اساسی او با شمیمه در ابراز پشیمانی و اعتراف به اشتباهات است. به نظر می‌رسد اسرای داعشی به دو قطب طرفداران وفادار داعش و نادمان خواستار بخشش، تقسیم شده‌اند.

هدی مثنی به همراه فرزند 18 ماهه اش
یک زن آمریکایی، که بعد از فرار از آخرین قطعه زمین باقی مانده ی در کنترل داعش، توسط نیرو‌های کرد اسیر شده است، می‌گوید، از سفر به سوریه و پیوستن به گروه تروریستی داعش «به شدت پشیمان» است و عاجزانه از دولت آمریکا درخواست می‌کند که به وی اجازه دهد به آلاباما و به آغوش خانواده اش بازگردد.
هدی مثنی، که زمانی یکی از معروف‌ترین مبلغان گروه داعش بود و به مرتبا از ظرفیت رسانه‌های اجتماعی استفاده می‌کرد تا ریختن خون آمریکایی‌ها را درخواست کند، اکنون مدعی شده که ترک آمریکا «اشتباه بزرگی» بوده، و او به این دلیل آمریکا را ترک کرده که از طریق اینترنت مورد شستشوی مغزی قرار گرفته است.
هدی که ۲۴ سال دارد، ۴ سال پیش آمریکا را برای پیوستن به نیرو‌های داعشی ترک کرد و اکنون به همراه پسر ۱۸ ماهه اش در اردوگاه پناهندگان در شمال سوریه به سر می‌برد.
او می‌گوید، در مورد دین خود دچار سوء تفاهم شده بوده است و دوستانی که آن زمان داشته همه بر این باور بودند که با پیوستن به داعش در واقع از باور‌های اسلامی پیروری می‌کنند.
«ما در غفلت به سر می‌بردیم... و سپس جهادی شدیم... من آن زمان فکر می‌کردم کاری که می‌کنم محض رضای خداوند است.»
مثنی تنها زن آمریکایی در میان حدودا ۱۵۰۰ زن و کودک خارجی‌ای است که در اردوگاه الحوله با ۳۹ هزار جمعیت، ساکن اند. این اردوگاه دو ساعت با آخرین سنگر داعش و میدان نبرد فاصله دارد.
مثنی در ماه نوامبر سال ۲۰۱۴ بعد از ماه‌ها برنامه ریزی، که از چشم خانواده اش مخفی مانده بود، از خانه گریخت و با هواپیما وارد ترکیه شد.
او در شهر رقه در سوریه، که آن زمان یکی از دو قطب اصلی حکومت داعش بود — شهر دیگر بغداد بود — با اولین شوهر از سه شوهرش، که یک جهادی استرالیایی بود، ازدواج کرد.
رحمان در شهر کوبانی کشته شد و مثنی بلافاصله خشمگینانه این جمله را توئیت کرد: «آمریکایی‌ها بیدار شوید! هم زنان و هم مردان. شما که زیر لوای بزرگترین دشمن ما زندگی می‌کنید، خیلی کار دارید که باید انجام دهید، خوابیدن دیگر کافی است! از ماشین‌های خود به آن‌ها شلیک کنید و خون همه‌شان را بریزید، یا یک کامیون بزرگ کرایه کنید و همه شان را زیر بگیرید. کهنه سربازان، میهن پرستان، بنا‌های یادبود، همه را ... روز کشتن آن هاست.»

شهروندانی که از شهر باقوز فرار کرده اند خود را به مناطق تحت کنترل نیروهای دموکراتیک سوریه می رسانند.

ماه‌ها از سال ۲۰۱۵ می‌گذشت و توئیت‌های مثنی پر از احساس نفرت و وحشت پراکنی بود. او می‌گوید، تا سال بعد از آن نیز او یک افراطی باقی ماند. اما بعد از آن حساب کاربری اش توسط افراد دیگر اداره می‌شد.
بلافاصله بعد از این اتفاق او با دومین شوهرش، که یک جنگنده‌ی اهل تونس بود، ازدواج کرد و از او صاحب یک پسر به اسم آدم شد. بعد از کشته شدن همسر دومش در شهر موصل، مثنی به همراه ده‌ها زن دیگر از قلمرو‌های باقی مانده در دست داعش که هر روز کوچکتر می‌شدند، عقب نشینی کرد.
این عقب نشینی از مواضع پیشین تا جایی ادامه یافت که نهایتا منجر به ازدواج سوم وی در سال گذشته با یک مبارز سوری شد.
مثنی می‌گوید خانواده‌ی وی در آلابامای آمریکا بسیار متعصب بودند و رفتار‌ها و تعاملات او را به شدت محدود کرده بودند. او مدعی است یکی از عوامل گرویدن او به گروه های افراطی و در کل افراطی شدن همین محدودیت های خانواده بوده است.

«دوست دارید با دوستانتان بیرون بروید، اما من هیچ دوستی نداشتم. به مذهبم روی آوردم و بیش از پیش در آن غرق شدم. من به صورت خودآموز مذهب را آموختم و فکر می‌کردم هر چیزی که خودم می‌خوانم، درست است.»

«وقتی به عقب باز می‌گردم فکر می‌کنم که خیلی خودخواه بودم. الان نگران آینده‌ی پسرم هستم. در انتهای راه هیچ دوستی برایم نماینده است، زیرا من هر چه بیشتر درباره‌ی ظلم و ستم داعش صحبت می‌کردم، بیشتر دوستان خود را از دست می‌دادم. من یک بار شستشوی مغزی داده شدم، ولی دوستانم هنوز مغزهایشان شستشو داده شده است.»
حدود ۶ ماه پیش، مثنی از روستای سوسا، که در نزدیکی روستای باقوز واقع شده است، گریخت. روستای باقوز اکنون خط مقدم نبرد است.
مثنی می‌گوید، دو شب با چند داعشی دیگر که از گروه جدا شده بودند در بیابان خوابیده است. نهایتا او توسط نیرو‌های کرد اسیر و به اردوگاه الحوله جاییکه صد‌ها بیوه زن و همسر نیرو‌های داعشی در آن نگهداری می‌شوند، منتقل می‌شود.

این زنان بدون حضور نیرو‌های محافظ مسلح نمی‌توانند از اردوگاه خارج یا با کسی دیدار کنند. آن‌ها در این اردوگاه به غذا و مقداری مراقبت بهداشتی دسترسی دارند.
ساکنان اردوگاه می‌گویند زنان اردوگاه مانند گروه‌های گانگستری به سه دسته تقسیم شده اند: روس ها، تونسی‌ها و سایر خارجی ها.
یک بازداشتی سوئدی، به نام لیزا اندرسون می‌گوید: «آن‌ها (روس‌ها و تونسی‌ها) زندگی را برایمان جهنم کرده اند. اگر بدون روبنده از چادر بیرون برویم یا با مدیریت صحبت کنیم، آن‌ها خودمان و کودکانمان را به باد کتک می‌گیرند. آن‌ها تهدید می‌کنند که چادرهایمان را آتش می‌زنند.»
دختر یک ساله‌ی اندرسون ماه گذشته در اردوگاه از دست رفت و او بی کیفیتی مراقبت‌های بهداشتی را مقصر مرگ دخترش می‌داند.

خدیجه سلیمان، اهل آفریقای جنوبی و یکی از زنان اردوگاه است که سرپرستی دو کودک آلمانی داعشی را بر عهده گرفته است. او می‌گوید پدر این کودکان در بازداشت است و مادرشان هم مرده است.
او می‌گوید، اخیرا مراقبت از یک یتیم فرانسوی را هم بر عهده گرفته است.
مثنی می‌گوید تجربه‌ای که با داعش داشته «باور نکردنی» است.
«مثل یک فیلم بود. یک کتاب می‌خوانی و بعد فکر می‌کنی همه چیز را می‌دانی. تجربه‌ای که داشتم زخم‌های روحی زیادی برایم به جای گذاشت. ما به حدی گرسنه بودیم که برای زنده ماندن علف می‌خوردیم.»
دونالد ترامپ روز یکشنبه از کشور‌های خارجی خواست تا جنگجو‌های داعشی اسیر را به کشور‌هایشان بازگردانند.
ترامپ گفت: «ایالات متحده از بریتانیا، فرانسه و آلمان و سایر هم پیمانان اروپایی اش می‌خواهد تا ۸۰۰ جنگجوی داعشی را که در سوریه اسیر شده اند، به کشور‌های تابعه شان بازگرداند و محاکمه کند. چیزی به سقوط خلافت داعش نمانده است. آزاد کردن آن‌ها گزینه‌ی خوبی نیست.»
مثنی می‌گوید از زمان اسارت هیچ تماسی با نیرو‌های آمریکایی نداشته است.
«به آن‌ها خواهم گفت که لطفا مرا به خاطر نادانی ام ببخشید، و اینکه من جوان و خام بودم، و اینکه وقتی تصمیم به ترک آمریکا گرفتم، ۱۹ سالم بود. من باور دارم که آمریکا به من یک فرصت دیگر خواهد داد. من می‌خواهم بازگردم و هرگز دوباره پایم را به منطقه‌ی خاورمیانه نخواهم گذاشت. اگر آمریکا پاسپورتم را بگیرد هم برایم مهم نیست.»