روستای ترخین آباد روستای بسیار زیبا از توابع بخش مرکزی شهرستان اسدآباد در استان همدان ایران است که فاصله آن با اسدآباد حدود ۳کیلومتر می باشد ودر شمال شرقی شهر اسدآباد و غرب کوه آلموقلاغ یا آلما قلاغ که آن را آلما بولاغ هم می نامند واقع شده است. این روستای زیبا دارای ییلاقهای بسیار مصفایی می باشد از روستاهای نزدیک آن ملهمدر در قسمت بالای آن واقع شده و روستای بیاج (بیه) در غرب این روستا. این روستا در دهستان سید جمال‌الدین قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، جمعیت آن ۴۲۰ نفر (۱۲۸خانوار) بوده‌است.

معماری روستا

معماری ترخین آباد همان معماری رایج سایر دهات مناطق کوهستانی ایران می باشد و خانه ها در جهت شمالی دره و به اصطلاح رو به قبله -که مناسب ترین نوع معماری منطقه کوهستانی و سرد ایران است – ساخته شده اند . در حیاط منازل علاوه بر آغل وانباری که گاه به صورت زاغه و در زیر زمین کنده شده اند ، دستشویی ، آشپزخانه و تنور – (تنورسان گفته می شود)- نیز قرار دارد . در وسط اتاقک یا سکوی تنورسان ، تنور و در کنار آن اجاق گلی برای پخت و پز قرار دارد.گاهی در بعضی از تنورسان ها،تنور کوچکتر دیگری برای پختن گرده ۳ ساخته می شود . تنورسان معمولاً از کف حیاط بالاتر ساخته می شود و در سقف نیز سوراخی که پاجه(باجه)نامیده می شود ، تعبیه شده تا هم دود تنور و اجاق به بیرون هدایت و هم نور مورد نیاز تأمین شود . اتاق های نشیمن در طبقه دوم قرار دارد که معمولاً با دربهایی کوچک به هم مرتبط می باشند و برای گرم نگه داشتن در فصل زمستان ، معمولاً یکی از اتاقها که طنبی نام دارد و در وسط آن تنوری کار گذاشته شده ، هم تنورسان و آشپزخانه است و هم نشیمن ، در واقع پس از پخت نان و گاه غذا ، کرسی روی تنور قرار می گیرد تا از گرمای آن نیز استفاده شود . جلو اتاقها نیز ایوانی قرار دارد که با نرده های چوبی احاطه شده است . مصالح به کار رفته در ساخت خانه ها بیشتر سنگ ، خشت و گاه آجر با ملات گل می باشد و بر روی سقف ها نیز از الوار چوب صنوبر استفاده شده است که برای جلو گیری از ریزش خاکِ سقف و ورود حیوانات موزی و خطرناک ، بر روی تیرها ، خار و خاشاک می ریزند .

موقعیت ده به شکلی ویژه است ، به گونه ای که شیب کوچه ها و خانه ها ، گاه در جهت شمال به جنوب ، شرق به غرب و به عکس و گاه هموار است . در قسمتهایی که شیب زمین زیاد است خانه ها بر دوش هم سوار شده اند و بام خانه های پایین دست ، با کف حیاط خانه های بالا دست یکسان است . در محله ی پایین ده ، «قلعه ی خان» قرار دارد که دارای برج و باروی خاص می باشد . درست روبروی قلعه و برای دسترسی آسان حاکمان ، حمام عمومی قرار دارد . سقف این حمام کاملاً با کوچه همسطح بوده و درب آن از سمت شرق و در امتداد شیب کوچه و روبروی باغچه ای باز می شود۴ ،حمام قدیمی ترخین آباد ، دارای ورودی ، سربینه ، حوض آب سرد ، گرمخانه ، خزینه های آب گرم و سرد و…بوده وکاملاً – از لحاظ معماری- با سایر حمامهای سنتی کشور هماهنگی دارد .

اگر در فصل بهار و تابستان ، شب را در ترخین آباد سپری کنی ، علاوه بر نسیم روحبخش که برگ درختان را به رقص و صدا در می آورد، با ستارگان تا سپیده دم بیدار مانده و به صدای شباویز(مرغ حق) گوش خواهی سپردو صبحگاهان که از کوچه پس کوچه های ده و از کنار خانه های سنگی و خشتی عبور کنی ، بوی خاک نَمور را حس خواهی کرد که زنان سخت کوش دِه ، به مقدم خورشید عالمتاب ، کوچه ها را آب پاشی و جارو کرده اند و براستی اگر هنگام طلوع خورشید از کوچه ها عبور نمایی ، از آهنگ زیبای مشک زدن و کوبیدن لاوان (نَوَند) ۸ به دیواره ی داغ تنور و بوی نان و گرده تازه که تا چند کوچه آن طرف تر هم می رود و ضربآهنگ دفینه ها برتار و پود قالیها ، به وجد خواهی آمد . اگر کمی بیشتر در کوچه ها و داخل خانه ها به گردش بپردازی ، علاوه بر مشاهده خانه های قدیمی ، صحنه هایی زیبا را خواهی دید از جمله : چوپانان آماده ی حرکت به صحرا با سفره های قلمکار به پشت بسته ، باغبانان و کشاورزان سوار بر چهارپایان -که توشه و کوزه های پر آبشان را در خورجین گذارده اند – کارگران بیل بدست که کاه وگِل را به هم می آمیزند تا هم دیوارِخانه ها را جلا دهند و هم پشت بام خانه ها را برای فصل بارش آماده نمایند و همچنین زنان و دخترانی که هریک به کاری مشغولند : از جمله پشم ریسیدن ، بافتن جوراب و شال وکلاه و … برای زمستان ، کیسه بافی و جاجیم بافی و در فصول مختلف به کارهایی از جمله پختن سمنو و شیره انگور ، شستن و کوبیدن گندم برای تهیه بلغور ، سفید کردن خانه ها با خاک سفید و تکه ای پارچه که از اطراف تهیه کرده اند (گاه با خاک رُس و به رنگ قرمز ) و …