بی تدبیری و ناتوانی دولت در مبارزه با کرونا

سیستم صحی کشور، به زانو درآمده و حتی از مصرف کردن کمک های خارجی برای مبارزه با کرونا ناتوان بوده.
در شهر کابل که پایتخت است، آنچه وزارت صحت برای کرونا در نظر گرفته، از توان بخش خصوصی صحی هم بدون قدرت دولتی و کمک خارجی بر می آمد.
اختصاص یافتن چهار محل ( شفاخانه افغان - جاپان، شفاخانه جناح، شفاخانه استقلال و قصر دارالامان ) کار بسیار کوچک برای جمعیت حدودا شش میلیونی کابل است.

وقتی چند تن از بیماران کرونایی که از آشنایان هستند به شفاخانه افغان جاپان مراجعه کرده اند؛ به یکی که در منزل زیر اکسیجن بود گفته اند؛ بیادر تو بسیار خوب هستی، دگرا ره ببین، ناق اینجه نشی، برو خانیت.
به دومی گفته اند: محرقه داری. به سومی گفته بودند؛ اچ پایلوری داری از تو کرونا نیست. که هر دو مورد بعدا کرونا تشخیص شد.
یکی از بیماران وخیم را هم که با واسطه و اعمال نفوذ بستری کردند فردایش اقاربش او را از شفاخانه کشیدند و گفتند: هیچ نظارتی نیست. پایواز هر مریض، داکتر و پرستار مریض خود هست و هر کسی آزادانه غم خود را می خورد و بسیاری از پایوازان در شفاخانه مبتلا می شوند.

در شفاخانه جناح، هیچ دستگاه ونتیلاتور نیست. با همان بالون های اکسیجن می گذرانند که انهم پایواز یکی از بیماران می گفت: سر بالون اکسیجن بین مریض ها جنگ است.
بدتر اینکه می گویند: ٥٠٠ دستگاه ونتیلاتور که برای افغانستان خریداری شده بوده، از میدان هوایی دبی مفقود شده.
در بخش تدفین اموات کرونایی، دولت هنوز نتوانسته قبرستان ها و تیم های متشکل از امبولانس، غسل خانه، غسال، قبرکن و روحانی بر اساس هر دو فقه تشیع و تسنن را ایجاد کند. مردم، اموات خود را در گورستان های عمومی بدون هیچ ضوابطی دفن می کنند.

والی کابل وقتی همین کار کوچک را در این مدت چهارماه نکرده از کدام تدابیر حرف می زند؟
از رسیدگی به خانواده های فقرا نیز می گذریم.
از بلند رفتن نرخ مواد غذایی می گذریم.
از شماره ١٦٦ که برای رسیدگی به وقایع کرونا ایجاد شده بود و حالا غیرفعال است، می گذریم.
از احتکار و بلند رفتن نرخ دوا هم می گذریم.
از محقق نشدن وعده ساخت شفاخانه های مختص کرونا توسط شرکت انکشاف ملی هم می گذریم.
امیدی به دستگاه پر تبلیغ وزارت صحت و ولایت کابل نیست. اگر خدای نکرده مبتلا شدید در خانه بمانید و خودتان را تداوی کنید.

شجاع محسنی