ما به قانون گریزی و مظلوم نمایی عادت کرده ایم؟!

واقعیت این است که ما به قانون گریزی، تگدی گری و مظلوم نمایی عادت کرده ایم. در افغانستان از الف تا یا هیچ کس تابع قانون نیست، هرکس دستش برسد از قانون به نفع شخصی و خانوادگی اش استفاده می کند. فساد اداری، کشت و قاچاق مواد مخدر، جنگ، نا امنی، تجاوز چیزهایی است که هیچ کدام زشت و قبیح نیستند. هرکسی بیشتر دزدی، قتل و جنایت کند بیشتر احترام می شود.

دو دهه است دست مان به سمت کشورهای مختلف دنیا دراز است. از پول گدایی، بسیاری صاحب سرمایه های هنگفت شده اند. اگر کشوری مثل آمریکا همین حالا بگوید که دیگر نمی تواند به مردم افغانستان کمک کند، دفعتا عده ی زیادی سر و کله ی شان بلند می شود و می گویند که آمریکا یک کشور متجاوز است، سال هاست خون مردم ما را می ریزاند، حق ندارد کمک هایش را قطع کند. ولی اگر آمریکا به کمک هایش تا ابد ادامه دهد، یک کشور خوب است، حامی دموکراسی و مردم سالاری است، هیچ عیب و نقصی در کارش دیده نمی شود.

در تمام جهان تبلیغ به راه انداخته ایم که افغانستان یک کشور جنگ زده، مظلوم و بی پناه است، اما در اینجا با دزد، قاچاقبر، قانون گریز و هزار جنایتکار دیگر همکاسه و همداستان هستیم. همین حالا دزدهای به ثبوتی ده ها نویسنده و شاعر و روشنفکر افغانستانی را زیر پر و بال دارند و به آنها معاش و امتیازهای بلند می دهند.

مشکل اصلی ما فقر، بیکاری یا تروریزم نیست، مشکل اصلی ما بنیاد کج ما است که کمر ما را شکسته است. ما به جای این که فکر کنیم دنیا از ما بدهکار است بهتر است کمی خجالت بکشیم و دست از تگدی گری و مظلوم نمایی برداریم. تا زمانی که دست گدایی مان به سمت دنیا دراز باشد، از هیچ حیثیت و آبرویی برخوردار نیستیم، و لزوماً حق ادعای آبرو و حیثیت را هم نداریم. به نظر من به جای این همه اکت و ادای روشنفکرانه اگر کمی به حال خود و مملکت مان بیندیشیم همه جا گل و گلزار خواهد شد.

مقصود حیدریان