در این یادداشت آمده است:

چندی است که شاهد انتشار عمومی خبرهای تلخ قتل دختران توسط پدران در کشور هستیم، مقتولانی که علل مرگ آنها را مشکلات ناموسی عنوان می‌کنند، از دخترانی ۱۳ ساله تا ۲۲ ساله، اما فقط مساله به اصطلاح ناموسی (دختری که با پسری دوستی کرده و مسایلی از این قبیل) نیست، کلمه‌ای غریب که به نظر کاربردش هم در فرهنگ ما اشتباه است.

هم اکنون این نگرانی وجود دارد که دختران جوان ما که شرایط زندگی آنها همانند نمونه‌های به قتل رسیده یا عادی هست، در چه وضعیتی به سر می‌برند.

در این شرایط نگران کننده ممکن است این دختران به آسیب‌های روانی گوناگونی همانند استرس مزمن و عواقب ناراحت کننده‌ای چون اختلال اضطرابی فراگیر، افسردگی‌های مزمن، بیمارهای مبتنی بر دلبستگی و وسواس فکری دچار شده و یا به رفتارهای پر خطری چون خودکشی اقدام کنند.

در صورت داشتن افکار مبتنی بر ناامنی از سوی دختران، باید بدانیم که مسئول مرگ یک دختر خود او نیست، بلکه خانواده و جامعه است.

برای مادران باید توضیح داده شود که آنها مسئولیت بزرگی در قبال دختران دارند، نقش مادر در جلوگیری از ایجاد اختلال و ترس فرزندان بسیار مهم است، آنها الگوی اصلی دختران خود هستند و باید جرات ورز (توانایی گفتن مشکلات بدون دعوا و حس شرم) را داشته باشند تا فرزندانی جرات ورز تربیت کنند.

مادران از سن هفت سالگی، دختران خود را با قوانین و مراکز حمایتی همانند انجمن حمایت از کوکان آسیب دیده، آگاه کنند، به آنها بیشتر حس اعتماد و امنیت بدهند، از وسواس‌های فکری آنان آگاه شوند، در مورد ترس‌های آنها با آنان صحبت کنند، از صحبت کردن در مورد وقایع وحشتناک هم هراسی نداشته باشند و با دختر خود بحث منطقی کنند.

اگر حس دخترشان به فکر خودکشی است با او در مورد آن صحبت کنند زیرا این فکر اشتباه است که صحبت در مورد خودکشی آمار را بالا می‌برد.

در صورت داشتن ترس‌ها و فکرهای ناشی از ناامنی از سوی دختران، به جای زیر سوال بردن و اشتباه دانستن افکار آنها، جزیی ترین افکار او را بررسی کنند.

برای آنها محدودیت تعیین نکنند که دست به فرار بزنند، به آنها یاد دهند که پدران مالک آنها نیستند.

درک کنیم که این قتل‌ها بسیار خطرناک و عواقب وحشتناکی برای بسیاری از دختران خواهد داشت که ممکن است به شدت دچار آسیب روحی بعد از شنیدن این اخبار وحشتناک شوند.

مسئولیت همه ما در قبال این امر مهم است.