ناوگروه ۷۵ نیروی دریایی ارتش از دریانوردی پهنه اطلس بازگشت؛ سفری بر نامه‌ریزی شده و پرمخاطره با پیام اقتدار جمهوری اسلامی ایران برای جهان. سفر ۱۳۳ روزه ۳۱۷ دریانورد که ناوگروه ۷۵ نیروی دریایی ارتش متشکل از ۲ شناور بومی یعنی «ناو بندر مکران» و «ناوشکن سهند» برای نخستین بار اقیانوس اطلس را باموفقیت درنوردید و امروز به بندرعباس رسید.

اما این سفر چگونه انجام شد و این ناوگروه چه ویژگی‌هایی داشت و اصلا چنین سفری چه ضرورتی داشت؟ امیردریادار دوم «مجتبی محمدی» از اهمیت این سفر گفت و از احساس خود هنگام حضور در آب‌هایی که پیش از این حیاط خلوت آمریکا و چند کشور اروپایی بود. مشروح این گفت‌وگو به شرح زیر است.

طی چند سال گذشته که زمزمه‌های اعزام یگان‌های شناور نیروی دریایی ارتش به آب‌های اقیانوس اطلس شنیده می‌شد، کارشناسان آمریکایی مدعی بودند که جمهوری اسلامی ایران از نظر فنی هرگز توان انجام چنین مأموریتی را ندارد. اما امروز ناوگروه ۷۵ نیروی دریایی ارتش در یک اقدام قابل تقدیر اقیانوس اطلس را درنوردیده و توان خود را نشان داده است و پس از یک سفر ۱۳۳ روزه در بندرعباس پهلو می‌گیرد. به‌عنوان فرمانده ناوگروه، این دستاورد را چگونه ارزیابی می‌کنید و چه احساسی دارید؟

ناوگروه ۷۵ رزمی همانطور که مشخص بود ماموریتش اعزام به یک دریانوردی طولانی اقیانوسی بود برای به اهتزاز درآوردن پرچم جمهوری اسلامی ایران در اقیانوسی فراتر از اقیانوس هند؛ یعنی اقیانوس اطلس جنوبی و اقیانوس اطلس شمالی. هدف از این اعزام، نشان دادن توانمندی نیروهای مسلح و نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران بر این که اگر ادعا دارد که می‌تواند دریانوردی طولانی در اقیانوسی فراتر از پایگاه ساحلی خودش بدون این که هرگونه پشتیبانی از کشورهای مسیر داشته باشد را اجرا کرده است. نمایش توان داخلی و این که ناوشکن تمام ایرانی سهند و ناوبندر مکران با تغییراتی که دانشمندان ایرانی و فناوری ایرانی در آنها انجام شده به‌طور کاملا خودکفا و خوداتکا تحت عنوان یک پروژه ملی توانست ۱۳۳ روز در دریای آزاد در اقیانوس هند، اطلس شمالی دریانوردی کند و به جهانیان بگوید که ما اکنون خلیج عدن و اقیانوس هند را آب‌های داخلی خودمان می‌دانیم چرا که می‌توانیم فراتر از آن به ماموریت برویم و ۷ دریای عمان، دریای عربی، دریای سرخ، دریای مدیترانه، دریای بالتیک، دریای شمال و خلیج فنلاند را در یک دریانوردی طی کنیم. دریانوردان این ناوگروه از مدار ۳۵ درجه جنوبی در دماغه امید نیک تا مدار ۶۰ درجه شمالی در خلیج فنلاند بدون پشتیبانی در هیچ بندری دریانوردی کردند که این کار ساده‌ای نیست.

مخاطرات سفر شما را نگران نکرده بود؟

از لحاظ فنی خودکفایی که در ناوگروه وجود دارد یعنی متخصصین فنی که فرزندان همین مرزوبوم هستند و در همین کشور درس خوانده‌اند و فناوری بومی در اختیار دارند و از این لحاظ مطمئن بودیم که اگر در ناوگروه اشکالات فنی هم به‌وجود بیاید برطرف می‌کنند. از لحاظ لجستیکی و پشتیبانی تدارکاتی آنچه از آب و سوخت و خواربار و پزشکی و مواد غذایی یک مجموعه ۳۱۷ نفره نیاز بود را برای ۶‌ ماه همراه داشتیم. همچنین بیمارستان ناوبندر اگر شرایط ایجاب می‌کرد و بیماری‌ای فراگیر می‌شد نه‌تنها می‌توانست همه این ۳۱۷ نفر را پشتیبانی کند بلکه قابلیت امداد و کمک‌رسانی به دیگر نیروها را هم داشت. در هر صورت پیش‌بینی‌هایی که شده بود برای یک ماموریت دوردست و اینکه هرگونه چالشی را بتواند در خود ناوگروه حل کند. ناوبندر مکران نه‌تنها پشتیبانی یگان همراهش یعنی ناوشکن سهند را در مدت ماموریت انجام می‌داد بلکه سایر یگان‌های نیروی دریایی که در طول مسیر در ماموریت بودند و با آنها برخورد می‌کردیم را هم پشتیبانی می‌کرد و از نظر آب، سوخت یا مسائل فنی هر پشتیبانی لازم بود انجام می‌داد. ما در این ناو حتی نانوایی داریم و آرد در سیلوهایی ذخیره شده که پرسنل می‌توانستند نان گرم بخورند و در سردخانه‌های یگان برای سایر یگان‌ها نان فریز کنیم و موارد اینچنینی که از توانمندی لجستیکی ناو بندر بود.

از نظر شما مهم‌ترین ویژگی این سفر چیست؟

این که توانستیم به جهانیان و به ۵۰ تا ۶۰ کشور مسیر اعلام کنیم که این دو شناور که پرچم سه‌رنگ جمهوری اسلامی ایران را افراشته‌اند آمده‌اند که بگویند نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران توانمندی این را دارد که برای حفظ منافع جمهوری اسلامی ایران و برقراری امنیت پایدار دریانوردی بین‌المللی هر جایی از اقیانوس‌ها و کره زمین که ایجاب می‌کند حضوری مؤثر و فعال داشته باشد.