طلسم فاز 14 پارس جنوبی شکسته شد

به گزارش صنعت نویس، کنسرسیوم فاز ۱۴ پارس جنوبی متشکل از هشت عضو به راهبری سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران از تاریخ ۲۵ خرداد ماه سال ۱۳۸۹ برای تکمیل طرح فاز ۱۴ پارس جنوبی شکل گرفت در ابتدا مقرر بود با طراحی و اعمال برنامه‌های جدیدی در برهه‌ای از دوره توسعه پارس جنوبی، در قالب اجرای پروژه‌های موسوم به ۳۵ ماهه و اجرای همزمان فازهای باقی‌مانده، این طرح در کنار چهار فاز دیگر (۱۳، ۱۹، ۲۰ و ۲۱، ۲۲-۲۴) به بهره‌برداری برسد.

نبود ظرفیت فنی، مالی و اجرایی برای اجرای همزمان پنج ابرپروژه گازی در سال ۱۳۸۹ و آن هم در مقطعی که فازهای قبل‌تر از آن (۱۲، ۱۵ و ۱۶، ۱۷ و ۱۸) همچنان نیمه‌تمام بودند، موجب شد به دلیل پراکندگی وسیع ظرفیت‌های داخلی، عدم انسجام مدیریتی، محدودیت پیمانکاران و افزایش ناگهانی هزینه‌های اجرا نه تنها طرح توسعه فاز ۱۴ که تمام طرح‌های باقی‌مانده عملا نیمه‌کاره به دولت بعد واگذار شود.

در دولت یازدهم و با توجه به محدودیت منابع مالی تصمیم بر آن شد تا اولویت‌بندی فازهای مختلف میدان گازی پارس جنوبی بر مبنای برداشت حداکثری از میدان مشترک علی‌الخصوص در بلوک‌های مرزی انجام شود که طرح فاز ۱۴ به دلیل قرارگیری در شمالی‌ترین بلوک در محدوده میدان و نزدیکی به مرزهای داخلی ایران بدون هیچ مرز مشترک خارجی به عنوان اولویت نهایی (بعد از فازهای ۱۳ و ۲۲، ۲۳ و ۲۴) تعیین شد.

همچنین به منظور بهینه‌سازی منابع و نظر به محدودیت زیرساخت‌های اجرایی کشور در روند توسعه همزمان ۷ طرح پالایشگاهی و ساخت، نصب و راه‌اندازی ۲۴ سکوی دریایی در فاصله سال‌های ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۸، مقرر شد تا با حفظ اولویت‌های اشاره شده، بخش خشکی و پالایشگاهی فاز ۱۴ بعد از تکمیل فازهای ۱۲ و ۱۳، ۱۷ و ۱۸، ۱۹، ۲۰ و ۲۱، ۲۲، ۲۳ و ۲۴ در اولویت تکمیل قرار گیرد.

در واقع طرح توسعه فاز ۱۴ پارس جنوبی به دو بخش خشکی و فراساحل تقسیم می‌شود. ‌ بخش خشکی این طرح شامل تأسیسات پالایشگاهی است و بخش فراساحلی شامل ۴ سکوی گازی (دو سکوی اصلی و دو سکوی اقماری)، ۴۴ حلقه چاه و دو رشته خط لوله ۳۲ اینچ است که گاز را از دریا در فاصله ۱۰۵ کیلومتری ساحل کنگان به پالایشگاه منتقل می‌کند و در عمل فرآیند شیرین‌سازی گاز را در بخش خشکی انجام می‌دهد.

با توجه به اولویت‌بندی طرح‌های پارس جنوبی در سال‌های پیشین و سیاست وزارت نفت مبنی بر جلوگیری از عدم‌النفع برداشت گاز از این میدان مشترک، به کنسرسیوم فاز ۱۴ ابلاغ شد تا بخش فراساحل را سریع‌تر وارد مدار کند تا تولید از این طرح را شروع کنیم. بر این اساس، در اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۷ دو سکوی فراساحلی این طرح به بهره‌برداری رسید و تا پایان سال ۱۳۹۸ نیز دو سکوی دیگر وارد مدار تولید شد و به این ترتیب روزانه ۵۶ میلیون مترمکعب گاز غنی از این طرح تولید می‌شود.

اولویت بندی توسعه فازهای پارس جنوبی صورت گرفت با این اقدام، تولید از میدان مشترک پارس جنوبی از ۲۸۰ میلیون متر مکعب در سال ۱۳۹۲ به ۷۰۰ میلیون متر مکعب در سال ۱۳۹۹رسیده که نشان دهنده افزایش ۴۲۰ میلیون متر مکعبی گاز از این میدان مشترک است.

هم‌اکنون اما ظرفیت تولید گاز میدان پارس جنوبی به ۷۰۰ میلیون مترمکعب در روز رسیده، پالایشگاه فاز ۱۴ پارس جنوبی را می‌توان ایستگاه پایانی پالایشگاه‌های میدان گازی پارس جنوبی برشمرد. پیش از ساخت این مجتمع، ۱۲ پالایشگاه با دریافت گاز از بخش دریا و فرآورش آن، گاز شیرین به‌شبکه سراسری تزریق می‌شد، اما با توجه به اینکه ۴ سکوی دریایی فاز ۱۴ به‌مدار آمدند و انجام کارهای اجرایی آغاز توسعه فاز ۱۱ پارس‌جنوبی، با احتمال افزایش تولید، نیاز به ایجاد ظرفیت پالایشی در این منطقه روزبه‌روز حیاتی‌تر می‌شد. بر همین اساس دولت سیزدهم عزم خود را برای تکمیل ساخت پالایشگاه فاز ۱۴ پارس‌جنوبی متمرکز کرد و انتظار می‌رود تا پایان سال جاری شاهد تکمیل این پالایشگاه باشیم.

تولید تجمعی گاز فاز ۱۴ تا به امروز قریب ۶۲ میلیارد مترمکعب تخمین زده می‌شود، ارزش قراردادی و سرمایه‌گذاری در بخش حفاری، سکوهای دریایی، خطوط لوله و تأسیسات خشکی ۵.۲ میلیارد دلار بوده که از سوی شرکت ملی نفت ایران تأمین و پرداخت شده است. محصولات این پالایشگاه مشابه طرح‌های دو فازی پارس جنوبی شامل روزانه ۵۰ میلیون متر مکعب گاز متان به‌منظور تزریق به خط لوله سراسری، ۷۷ هزار بشکه میعانات گازی، ۴۰۰ تن گوگرد و سالانه یک میلیون تن اتان و یک میلیون تن ال‌پی‌جی است.

این فاز از پارس جنوبی پس از گذر از پیچ و خم‌های بسیار طبق اعلام علی بهادری جهرمی سخنگوی دولت آخر این هفته به‌عنوان ایرانی‌ترین فاز پارس جنوبی در استان بوشهر افتتاح می‌شود و با بهره‌برداری از آن ۵۰ میلیون متر مکعب گاز در دست استفاده قرار می‌گیرد.

میدان گازی پارس جنوبی میدان مشترک گازی میان ایران و قطر بوده، بنابراین هر چه تولید از فازهای پارس جنوبی زودتر شروع شود به همان میزان به نفع ایران است.