آن مان نَوارا، دو دو اسکاچی، آنا مانا کَلاچی که تلفظ‌های گوناگونی از آن وجود دارد از عبارت‌های وزن و قافیه‌دار کودکان فارسی‌زبان برای پشک انداختن و انتخاب یک نفر از میان دو یا چند نفر برای انجام کاری یا حذف شدن از کار یا گروهی است.

گوینده این عبارت واژه‌های آن را به‌طور شمرده هجی می‌کند و با ادای هر هجا انگشت اشاره خود را به سوی فرد دیگری می‌گیرد. هجی این واژه‌ها به صورت «آن-مان-نوا-را-دو-دو-اسکا-چی، آنا-مانا-کَ-لا-چی» انجام می‌شود. واژه کلاچی در آخر این عبارت توسط گوینده به صورت کشیده ادا می‌شود و هر کس که نوبت بیان «چی» آخر با نوبت اشاره به او هم‌زمان شود فردی است که برای انجام کار یا حذف از کاری انتخاب شده‌است.

شما هم معنی شعر ”آن مان نَوارا، دو دو اسکاچی ....” رو نمیدونستید... !؟

کلمات «آن مان» و «آنی مانی» چندان هم از سر تفنن ایجاد نشده‌اند. این گونه کلمات جزو اسم‌های اتباع زبان فارسی هستند.
اتباع از ریشه تبعیت به معنای پیروی کردن می¬آید و در اصطلاح دستوری به لفظی گفته می‌َشود که مهمل و بی‌معنی یا بدون معنای روشنی باشد. این الفاظ برای آن پس از اسم و صفت می‌آیند که معنای آن‌ها را گسترش دهند، بر معنای اسامی و صفات تاکید کنند یا آنکه به بیان مفهوم جنس و اسم بپردازند.

شما هم معنی شعر ”آن مان نَوارا، دو دو اسکاچی ....” رو نمیدونستید... !؟

اما فکر می‌کنید کلمات اتباع چگونه ساخته می‌شوند؟ کلمات اتباع گاهی همراه با واو عطف و گاهی بدون آن می‌آیند، مانند «چرت و پرت» یا «دکتر مکتر»
کلماتی نظیر «آن مان» را از آن رو اتباع می‌گویند در شعر «آن مان نوارا توتو اسکاچی آنی مانی کلاچی» کاربرد کلمات اتباع «آن مان» و «آنی مانی» سبب شده است معنای شعر نامفهوم شود.

شما هم معنی شعر ”آن مان نَوارا، دو دو اسکاچی ....” رو نمیدونستید... !؟

از دیگر عبارت‌های پشک‌اندازی کودکانه فارسی می‌توان به این عبارت اشاره کرد: ده بیست سه پونزده هزار و شصت و شونزده هر کی میگه شونزده نیست هفده هجده نوزده بیست.

به جای «هفده هجده نوزده بیست» آخر عبارت، ممکن است گاه «بشمر ببین هست یا نیست» هم به‌کار رود.