سیستم فدرال رزرو چیست؟

سیستم فدرال رزرو یا فد (FED) سیستم بانکداری مرکزی در ایالات متحده است که در سال ۱۹۱۳ با تصویب قانون فدرال رزرو توسط کنگره ایجاد شد. دلیل تشکیل فدرال رزرو هراس مالی‌ای بود که در سال ۱۹۰۷ رخ داد و کنگره آمریکا تلاش کرد با ایجاد یک سازوکار متمرکز، اقدامات بانک‌های محلی در سراسر ایالات متحده را تنظیم کند.

اقدام کنگره آمریکا در تشکیل فدرال رزرو برآورده کردن سه هدف کلیدی بود. رسیدن اقتصاد به حداکثر اشتغال، کنترل تورم و تعدیل نرخ بهره بلند مدت. معمولا اقتصاد هرکشور بین اشتغال و تورم در نوسان است چرا که اگر اشتغال افزایش پیدا کند، توان خرید مردم نیز افزایش پیدا کرده و به موجب آن تورم افزایش می‌یابد. همچنین اگر تورم کاهش یابد یا حتی منفی شود، مصرف کنندگان دیگر دلیلی برای تعجیل در مصرف نخواهند داشت. از آنجایی که در اقتصاد هزینه یک فرد، درآمد فرد دیگر است، چنین امری منجر به کاهش درآمدها و در نتیجه رکود اقتصادی خواهد شد. بنابراین تعادل میان حداکثر اشتغال و کنترل تورم یک امر حیاتی است. هدف سوم کنگره نیز برای کاهش هزینه وام‌ستانی دولت فدرال است.

با این حال، به مرور زمان، وظایف فدرال رزرو گسترده‌تر شد. امروزه وظایف فدرال رزرو عبارت است از: جلوگیری از هراس بانکی، نظارت بر موسسات مالی و حمایت از حقوق مصرف کنندگان، رسیدن به حداکثر اشتغال و کنترل تورم، مدیریت نرخ بهره بلند مدت، تسهیل در پرداخت‌ و تسویه، پاسخ به نیازهای نقدینگی، تقویت جایگاه دلار آمریکا در جهان.

همچنین یکی از مهم‌ترین وظایف فدرال رزرو، اقدام به عنوان آخرین وام دهنده است که در ذیل وظیفه این نهاد برای جلوگیری از هراس بانکی جای می‌گیرد. فدرال رزرو وام دهی به موسسات مالی بزرگ را با استفاده از ابزاری به نام عملیات بازار آزاد انجام می‌دهد.

هیئت مدیره فدرال رزرو

هیئت مدیره فدرال رزرو شامل هفت نفر است که نظارت و تنظیم‌گری بر سیستم بانکی ایالات متحده را بر عهده دارند. این افراد توسط رئیس جمهور ایالات متحده انتخاب و توسط سنا برای دوره‌های ۱۴ ساله تایید می‌شوند. دوره خدمت این اعضا در سال‌های زوج در اول ماه فوریه آغاز می‌شود و امکانی برای انتخاب دوباره آنها برای این سمت وجود ندارد. رئیس جمهور نمی‌تواند اعضای هیئت مدیره را برکنار کند.

همچنین رئیس و نایب رئیس هیئت مدیره از بین روسای فدرال رزرو منطقه ای انتخاب شده و دوره خدمت آنها چهار ساله است. این دو عضو می‌توانند برای دو دوره پیاپی نامزد شوند.

کمیته بازار آزاد یا FOMC

این کمیته وظیفه تعیین سیاست‌های پولی سیستم فدرال رزرو را بر عهده دارد. کمیته بازار آزاد مجموعا نوزده عضو دارد که شامل هفت عضو هیئت مدیره فدرال رزرو و ۱۲ رئیس بانک‌های فدرال رزرو منطقه ای است. از بین این ۱۲ نفر تنها پنج نفر حق رای دارند که این حق رای نیز طی گردشی خواهد بود به طوری که رئیس فدرال رزرو نیویورک حق رای دائمی دارد و چهار حق رای دیگر بین ۱۱ رئیس فدرال رزرو منطقه ای چرخش می‌کند.

فدرال رزروهای منطقه ای

سیستم پولی و بانکی ایالات متحده به ۱۲ منطقه تقسیم شده است. این مناطق عبارت‌اند از: نیویورک، بوستون، فیلادلفیا، کلیولند، ریچموند، آتلانتا، شیکاگو، سنت لوئیس، مینیاپولیس، کانزاس سیتی، دالاس و سن فرانسیسکو.

هیئت مدیره بانک‌های فدرال رزرو منطقه ای از نه عضو تشکیل شده است. اعضا به سه کلاس A, B , C تقسیم می‌شوند به طوری که در هر کلاس سه عضو وجود دارد. اعضای دو دسته A , B توسط بانک‌های عضو انتخاب می‌شوند با این تفاوت که اعضای کلاس A برای مدیریت منافع بانک‌ها انتخاب می‌شوند و اعضای کلاس B برای مدیریت منافع عمومی انتخاب می‌شوند. همچنین اعضای کلاس C توسط هیئت مدیره فدرال رزرو انتخاب می‌شوند تا نماینده منافع عمومی باشند.

بانک‌های عضو

فدرال رزروهای منطقه، بانک‌های نسبتا خصوصی هستند که سهام خود را به بانک‌ها می‌فروشند. بانک‌های عضو بانک‌های خصوصی هستند که در بانک فدرال رزرو منطقه ای خود سهامدار هستندد. مقدار سهامی که یک بانک باید در اختیار داشته باشد تا به عنوان بانک عضو شناخته شود، سه درصد از مجموعه سرمایه و مازاد آن است. همچنین بانک‌ها نمی‌توانند این سهام را بفروشند یا داد و ستد کنند یا ادعای مالکیت و کنترل بر فدرال رزرو داشته باشند با این حال فدرال رزرو موظف است سالانه سودی بین بانک‌های عضو تقسیم کند.

همچنین بانک‌های عضو توانایی دارند در انتخاب اعضای هیئت مدیره فدرال رزرو منطقه ای خود شرکت کرده و بر تصمیمات آن تاثیر بگذارند.

ابزارهای فدرال رزرو

همانطور که گفته شد، مهم‌ترین اهداف فدرال رزرو رسیدن به حداکثر اشتغال، مدیریت نرخ بهره بلند مدت و ثبات قیمت‌ها است. برای رسیدن به چنین اهدافی، فدرال رزرو ابزارهای متنوعی در اختیار دارد که عبارت است از:

نرخ تنزیل: نرخ تنزیل نرخ سودی است که بانک‌های تجاری و سایر موسسات مالی بابت وام‌هایی که از فدرال رزرو منطقه ای خود دریافت می‌کنند، اخذ می‌شود.

عملیات بازار باز: ابزار اصلی فدرال رزرو عملیات بازار باز است. در این بازار، فدرال رزرو وام‌های یک شبه‌ای را با نرخ بهره مشخص به بانک‌ها و موسسات مالی بزرگ پرداخت می‌کند و در ازای آن اوراق خزانه‌داری آمریکا را دریافت می‌کند. با استفاده از این ابزار فدرال رزرو می‌تواند میزان پولی را که در اقتصاد در حال گردش است، کنترل کند.

الزامات ذخیره‌ای: الزامات ذخیزه‌ای نسبت ذخیره مورد نیاز برای بانک‌ها در ازای بدهی‌های آنها است. با کمک این ابزار، فدرال رزرو ی‌تواند بانک ها را از وام دهی بی‌پروا برحذر دارد.

سیاست‌های کمی: فدرال رزرو با خرید یا فروش اوراق خزانه‌داری آمریکا و یا اوراق با پشتوانه رهنی می‌تواند نقدینگی را در بازار بدهی بهبود داده و از افزایش ناگهانی هزینه‌های بدهی بکاهد. اما این کار منجر به افزایش پایه پولی می‌شود که منجر به تورم خواهد شد. برای اینکار فدرال رزرو می‌تواند با فروش اوراق خزانه‌داری یا سررسید آنها، نقدینگی را از بازار جمع‌آوری کند.

فدرال رزرو چگونه می‌تواند بر دلار آمریکا تاثیر بگذارد؟

فدرال رزرو از دو طریق می‌تواند بر دلار ایالات متحده تاثیر بگذارد. اول با استفاده از نرخ وجوه فدرال و دوم با خرید و فروش اوراق قرضه در بازار.

فدرال رزرو با افزایش نرخ وجوه فدرال، سرمایه‌گذاران خارجی را تشویق می‌کند تا دارایی‌های خود را به دلار تبدیل کنند تا از نرخ بهره بالای فدرال رزرو بهره‌مند شوند. بدین ترتیب تقاضا برای دلار آمریکا افزایش یافته و این ارز تقویت می‌شود. به طریق مشابه با کاهش نرخ بهره فدرال رزرو، تقاضا به سمت ارزهایی با نرخ بهره و ریسک بالاتر افزایش یافته و دلار آمریکا تضعیف می‌شود.

همچنین فدرال رزرو با خرید اوراق خزانه‌داری در بازار ثانویه، نقدینگی را در این بازار افزایش داده و نرخ بهره بلند مدت را کاهش می‌دهد. این امر منجر کاهش جذابیت اوراق خزانه‌داری آمریکا شده و تقاضا را برای این اوراق کاهش می‌دهد. به طریق مشابه با فروش اوراق خزانه‌داری آمریکا، نرخ این اوراق افزایش یافته و تقاضا برای آن افزایش می‌یابد که منجر به افزایش تفاضا برای دلار آمریکا به هدف خرید این اوراق می‌شود.