شکنجه سیستماتیک در زندان‌های رژیم‌صهیونیستی

جواد صخیر عبید نوجوان ۱۷ ساله که در آغاز نمی‌خواهد در مورد رفتاری که صورت گرفته صحبت کند، در نهایت می‌گوید که او هنوز از رفتاری که سربازان اسرائیلی اعم از توهین، ضرب و شتم و خشونت جنسی با وی داشتند، در رنج است.

ارتش اسرائیل اواخر فوریه، او، پدرش و پنج برادر بزرگ‌ترش را بازداشت و در خانه همسایه حبس کردند. بعد از چند ساعت، آنها را وادار کردند لباس‌های‌شان را درآورند و روی زمین بنشینند. عبید تعریف می‌کند که هوا سرد بود و سرباز‌ها روی آنها آب ریختند و ادرار کردند و پس از آن، او را به اردوگاه نظامی بردند و ۱۸ روز بازداشت کردند. سربازان آنجا بار‌ها و بار‌ها از او بازجویی کردند و به سر و بالا تنه‌اش ضربه زدند. جزئیات داستانی را که این جوان ۱۷ ساله گفته است، نمی‌توان تأیید کرد، اما روایت عبید شبیه داستان‌هایی است که زندانیان دیگر در اردوگاه‌های اسرائیل تعریف کرده‌اند که اشپیگل پس از آزادی با آنها صحبت کرده است.

از آنجا که اسرائیل ورود خبرنگاران بین‌المللی به نوار غزه را ممنوع کرده است، اشپیگل با خبرنگاران فلسطینی همکاری می‌کند و در این مورد، «غاده الکورد» با بازداشت‌شدگان قبلی مصاحبه کرده است.

علاوه بر این، اشپیگل گزارش‌های سازمان‌های غیردولتی اسرائیل و سازمان ملل را بررسی و با افشاگران اسرائیلی، امدادگران بشردوستانه و فعالان حقوق بشر گفتگو کرده است.
تصاویر به دست آمده نشان می‌دهد آزار و شکنجه زندانیان از نوار غزه سیستماتیک است. نیویورک‌تایمز نیز تحقیقاتی در این زمینه منتشر کرد.

همه اینها در حالی است که بنیامین نتانیاهو بار‌ها گفته است ارتش اسرائیل با اخلاق‌ترین ارتش جهان است. این دیدگاهی است که بسیاری از اسرائیلی‌ها دارند؛ افرادی که بیشتر سال‌های عمر خود را صرف خدمت در ارتش کرده‌اند، اما گزارش‌های مراکز بازداشت این دیدگاه را ایجاد می‌کند که سربازان احتمالاً قوانین بین‌المللی بشردوستانه را نقض می‌کنند، البته که حفاظت از اسیران جنگی امری پیش پا افتاده نیست و یک بخش مهم از کنوانسیون‌های ژنو محسوب می‌شود که جامعه بین‌المللی پس از جنگ‌های جهانی آن را تصویب کرده است، اما اسرائیل از زندانیان به عنوان «مبارزان غیرقانونی» یاد می‌کند که به این ترتیب، تقریباً همه حقوق آنها سلب می‌شود، با این استدلال که این درگیری، ماهیت بین‌المللی ندارد، اسرای فلسطینی را می‌توان از حقوقی که به طور معمول به اسیران جنگی داده می‌شود، محروم کرد.

بازگشت از جهنم
یوسف حمدیه، ۴۲ ساله، اهل منطقه شجاعیه شهر غزه می‌گوید که در ماه مارس در بیمارستان شفا در شمال نوار غزه بازداشت شد.
او می‌گوید که او و پسرانش آنجا بودند، زیرا یکی از پسرانش در جریان بمبگذاری مجروح شده بود. آنها سپس به همراه هزاران نفر دیگر از ترس حملات هوایی در محوطه کلینیک ماندند.
او می‌گوید که در اتوبوسی که به بازداشتگاه می‌رفت، سربازان تقریباً بی‌وقفه با مشت، چکمه، قنداق تفنگ و قمه به زندانیان حمله کردند، سیگار را هم به گردن زندانیان می‌کشیدند.

حمدیه می‌گوید در بازداشتگاه، سربازی به دهانش تف کرد و سپس دهانش را بست تا قورت داد. حمدیه مانند بسیاری دیگر، از ضربه به اندام تناسلی و حمله سگ‌ها به زندانیان می‌گوید.
گزارش‌های سازمان ملل و سازمان‌های غیردولتی مختلف هم به این موضوع اشاره دارند که روی بدن بسیاری از زندانیان آزادشده زخم‌های ناشی از گازگرفتگی وجود دارد.
کارمند آنروا می‌گوید که بسیاری از آنها به شدت مجروح شده‌اند. عکس‌ها و فیلم‌های متعددی از بازداشت‌شدگان آزادشده با چنین زخم‌هایی در اینترنت دست به دست می‌شود.
این کارمند می‌گوید که لباس‌های بسیاری از تازه‌واردان به مدفوع آلوده بود و بیشتر آنها لاغر و ضعیف به نظر می‌رسیدند.
یکی از کارمندان می‌گوید: «این روشن بود که این افراد از جهنم گذشته‌اند.»
تصاویر بازداشت‌های دسته‌جمعی در شمال نوار غزه برای اولین بار در ماه دسامبر در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد.
آنها مردان نیمه‌برهنه با چشم‌بند را نشان دادند که دست‌های‌شان را بسته و پشت یک کامیون نظامی سوار کردند. یکی از بازداشت‌شدگان به تایمز اسرائیل گفت که با آنها مانند گاو رفتار شده است.
وی درباره سربازان هم گفت: «نفرت آنها را احساس می‌کردیم.» بیشتر بازداشت‌شدگان به پایگاه نظامی سدی تیمان منتقل شدند.
تصاویر ماهواره‌ای گرفته‌شده در بهار امسال، ساختمان‌های جدید متعددی را در این پایگاه نشان می‌دهد.
منابع متعدد حاکی است آزار و شکنجه فقط در سدی تیمان رخ نمی‌دهند بلکه مواردی از این دست گسترده‌تر و یکی از دلایل آن، عدم‌حمایت قانونی از بازداشت‌شدگان است.
با تشدید مقررات مربوط به «جنگجویان غیرقانونی» پس از ۷ اکتبر، کنست، به ارتش اجازه داد فلسطینی‌ها را به مدت ۴۵ روز و بدون حکم در بازداشت نگه دارد. علاوه بر این، آنها حق ندارند وکیل داشته باشند یا سریع محاکمه شوند.

آزمایش روی بیماران
اشپیگل با یک سرباز ذخیره اسرائیلی که حدود شش ماه پیش در سدی تیمان خدمت می‌کرد، صحبت کرده است. او خواست نامش فاش نشود و گفت که اردوگاه آنقدر بوی بد می‌داد که تعدادی از نگهبانان ماسک می‌زدند.
روزنامه اسرائیلی هاآرتص، شبکه تلویزیون امریکایی سی. ان. ان و شبکه خبری آ. آر. دی آلمان هم گزارش‌های مشابهی دارند.
این سرباز می‌گوید که قبل از استقرار در سدتیمان از سایر نیرو‌های ذخیره شنیده بود: «از شما انتظار می‌رود اسرا را کتک بزنید.»
او سازه‌های فلزی را توصیف می‌کند که با استفاده از نرده و فنس به قسمت‌های جداگانه برای زندانیان تقسیم شده‌اند.
وی می‌گوید که در هر قسمت تا ۱۰۰ زندانی نگهداری شده بودند. عکس‌هایی که مخفیانه گرفته شده است، مردانی را در لباس‌های خاکستری نشان می‌دهد که دست و چشم آنها بسته است. اکثر آنها روی تشک‌های نازک یا روی زمین بتنی نشسته‌اند و چند نفر از آنها ایستاده‌اند و دست‌های خود را بالا گرفته‌اند.
به گفته این سرباز اسرائیلی، اینها موقعیت‌های استرس‌زا هستند و برخی را بالاجبار ساعت‌ها در یک مکان نگه می‌دارند.
ویدئو‌هایی از سدی تیمان در گروه‌های چت سربازان پخش می‌شود که در این موقعیت‌های استرس‌زا، سربازانی را نشان می‌دهد که زندانیان را مسخره می‌کنند.
سرباز ذخیره می‌گوید که زندانیان اجازه صحبت و حرکت ندارند و اگر چنین کنند، بیرون کشیده می‌شوند و کتک می‌خورند.
او می‌گوید تنها چیزی که شنیده، ناله، گریه و نفس نفس‌زدن زندانیان بود. بیماران به تخت‌های خود زنجیر شده‌اند و چشم بند و پوشک می‌پوشند و به سختی به آنها داروی مسکن داده می‌شود.
این سرباز ذخیره می‌گوید، یکی از پزشکان به او گفت که می‌توان در بخش بیمارستان روی بیماران آزمایش انجام داد و افزود: «اینجا همه چیز مجاز است. اگر مشکلی پیش بیاید، هیچ اتفاقی برای شما نخواهد افتاد.»
یک پزشک گفت که قطع عضو به دلیل عفونت، امری روزمره است. فرد دیگری که خواست نامش فاش نشود، به اشپیگل گفت که تعداد قابل توجهی از قطع عضو‌ها را در بخش پزشکی اردوگاه مشاهده کرده است.